Αγάπησα την Ιζαμπέλ Αλιέντε μέσα από τα βιβλία της. Ερωτεύθηκα το πάθος της για τη ζωή, το πάθος της να διηγείται ιστορίες, το πάθος της για τη γραφή. Το 2006 πήγα με προσμονή να την ακούσω στο Μέγαρο Μουσικής για να ανακαλύψω ότι είναι και ιδιαίτερα χαρισματική ομιλήτρια, με πηγαίο χιούμορ, σεβασμό και έρωτα για το κοινό της. Ένιωσα μεγάλη ταύτιση δε όταν ανακάλυψα ένα κοινό quality που μοιραζόμαστε: είμαστε και οι δύο κάτω γυναίκες κάτω του 1,60m! (σήμερα προβαίνω σε αποκαλύψεις)
Έτσι, μέρες σαν τη σημερινή που νιώθω την ενέργεια και το κέφι μου να έχουν πάει περίπατο ακούω την Ιζαμπέλ στα 71 της να μιλάει σε ένα συνέδριο TED, βλέπω τα μάτια της να αστράφτουν και κρατιέμαι από τα λόγια της.
Είναι λέει σκληρό να γερνάς στην κοινωνία μας, ιδιαίτερα για ένα ματαιόδοξο θηλυκό σαν και του λόγου της. Ο Δαλάι Λάμα έχει καταφέρει να γεράσει με χάρη αλλά ποιος θέλει να περάσει τη ζωή του στη χορτοφαγία και την αγαμία; ρωτάει το κοινό της με μια παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια.
Εκείνη έχει κάνει την επιλογή της: διάλεξε να πορεύεται με πάθος και όταν νιώθει βαριεστημένη και κουρασμένη τότε προσποιείται (fake it) – στον εαυτό της και τους άλλους – ότι συνεχίζει να αισθάνεται πάθος για τη ζωή, μέχρι να …νιώσει καλύτερα.
Μας προτρέπει να λέμε ναι σε όλα τα δώρα της ζωής, ακόμα και αυτά που είναι γεμάτα αγκάθια: την κωμωδία και την τραγωδία, τον έρωτα, το θάνατο, την απώλεια. Και έχουν ειδικό βάρος τα λόγια της διότι έχασε ξαφνικά την κόρη της από σπάνια ασθένεια to 1992 όταν η τελευταία ήταν 29 χρονών. Την έκλαψε, την πένθησε και έπειτα συνέχισε να αγαπάει τους ζωντανούς και να γράφει.
I have chosen to stay passionate, engaged with an open heart. I am working on it every day. Want to join me?