Μικρά χαρά (μη σου πω και μεγάλη) είναι να κάνει ψοφόκρυο, να πηγαίνεις στο μαγειρείο της γειτονιάς σου να παραγγείλεις φαγητό (αυτό που σ’ αρέσει) και να σε ρωτάνε
Ριζότο το παρηγορητικό
Μετά από ένα επιτυχημένο δείπνο, όταν κοπάσει ο θόρυβος των ποτηριών που τσουγκρίζουν και των ανεβασμένων συναισθημάτων, την επόμενη μέρα κάθεσαι να αναπαυτείς στις δάφνες σου, και όταν μείνεις μόνος σου έρχεται αίφνης η κούραση να εγκατασταθεί απρόσκλητη στο σώμα σου, ένα μικρό κενό στην καρδιά κι άλλο ένα στο στομάχι σου. Για το πρώτο κενό χρειάζεται αγκαλιά, για το δεύτερο ένα απλό, ζεστό υδαρές, παρηγορητικό φαγάκι, κατά προτίμηση με λίγο άμυλο.
Μιας και είχα εναπομείναν μοσχαράκι με κολοκύθα, κονιάκ και πορτοκάλι αποφάσισα να αξιοποιήσω τα υπολείμματα της κολοκύθας μαζί με λιωμένο κρεμμυδάκι (γιατί είχα μπουκώσει από το κρέας) τα οποία κρατιόντουσαν θαλερά παρότι βρισκόντουσαν στο τρίτο τους εικοσιτετράωρο (στο ψυγείο φυσικά). Στο μυαλό μου με οραματίστηκα να ζεσταίνω τον οισοφάγο μου με ψευτοριζότο κολοκύθας.
Ρύζι γλασέ υπήρχε στο ντουλάπι οπότε πήρα μισή κούπα και γυάλισα τους κόκκους με λίγο ελαιόλαδο. Μερικούς τους παραγυάλισα γιατί κιτρινίσανε – τους ξερόψησα δηλαδή. Μετά τους έριξα και μία σταξιά οινόπνευμα (κρασάκι – να στραγγίξω το μπουκάλι να το πετάξουμε), νερό και το άφησα να βράσει. Περίμενα λίγο για να προσθέσω την κολοκύθα μια που ήταν ήδη μαγειρεμένη και δεν ήθελα να την ξεκάνω. Και μετά από μερικά λεπτά… νάτο, έτοιμο το πιάτο! Άναψα και κόκκινο αρωματικό κεράκι για να ξορκίσω κάτι δυσσάρεστες οσμές και να φτιάξω ατμόσφαιρα και καλοέφαγα! Ο γιος μου με παρακολουθούσε και με ρώτησε «Λες όταν γεράσω σαν κι εσένα να μου αρέσουν αυτές οι υγιεινίλες;»