προσωπικές σκέψεις για τον αθλητισμό Archives

Μάικ Ευμορφίδης: Ποια είναι η δική σου κορυφή;

11/07/2017 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Στις 22 Μαΐου 2017 ο Μάικ Ευμορφίδης (συνιδρυτής της ελληνικής εταιρίας COCO-MAT) και ο Αντώνης Συκάρης (γνωστός και έμπειρος ορειβάτης) πραγματοποίησαν το όνειρό τους να πατήσουν την κορυφή του Έβερεστ στα 8850 μέτρα. Στην διάρκεια αυτής της αποστολής εγώ τους παρακολουθούσα από …την οθόνη του λάπτοπ στο Mount Everest The Greek Expedition 2017 με θαυμασμό, αγωνία και ας το ομολογήσω, με κάποια ζήλεια.

Αφού οι δυο τους γυρίσανε σώοι και αρτιμελείς και πανηγυρίσαμε όλοι για την επιτυχία τους, άρχισα να κυνηγάω τον Μάικ να μου πει για την εμπειρία του. Την περασμένη εβδομάδα κατάφερα να τον τσακώσω σε ώρα μεσημεριανού γεύματος στην εταιρία και μεταξύ άλλων τον ρώτησα τα εξής:

Υπήρξε καιρό μέσα σου σαν όνειρο πριν αρχίσεις να το κάνεις πραγματικότητα; Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν είχα ανέβει με τον γιο μου τον Ιάσονα στο Κιλιμάντζαρο. Στις 31 Δεκεμβρίου 2016, την ημέρα που κατεβήκαμε από το βουνό ήταν που πέρασε για πρώτη φορά από το μυαλό μου η σκέψη του Έβερεστ. Η ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο ήταν μια εμπειρία που μας ένωσε και μας άλλαξε πολύ. Θεωρώ ότι ήταν ένα θεϊκό δώρο. Επίσης ήταν μια επική ανάβαση γιατί κανένας από τους δύο μας δεν είχε εξοικείωση με την εμπειρία του βουνού. Ούτε στην Πάρνηθα δεν είχα ανέβει μέχρι τότε. Μόνο με… το αυτοκίνητο (γελάει). Από τη στιγμή λοιπόν που μου γεννήθηκε η επιθυμία για το Έβερεστ, γυρνώντας στην Ελλάδα άρχισα να διερευνώ το θέμα και απευθύνθηκα στον Αντώνη Συκάρη τον οποίο γνώριζα χρόνια. Στις 15 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους πήραμε επισήμως την απόφασή μας να ανεβούμε στο Έβερεστ. Ξεκινήσαμε μια πολύ σκληρή προετοιμασία, 7 μέρες την εβδομάδα, για 2,5 μήνες. Ανεβήκαμε και στις Άλπεις ως μέρος της προετοιμασίας. Στις 4 Απριλίου φύγαμε για το Έβερεστ.

Έκανες πάντα «τρελά» πράγματα; Βάζεις συχνά στόχους με υψηλό βαθμό πρόκλησης; «Τρελά» πράγματα δεν έκανα, όμως πάντα έκανα αθλητικά πράγματα. Έχω τρέξει μαραθωνίους και έχω συμμετέχει σε τρίαθλα, τίποτα πιο εξτρίμ. Γενικά ζω μια αθλητική ζωή, μικρός έπαιζα μπάσκετ και σήμερα κολυμπάω πολύ. Επίσης είμαι τυχερός γιατί μου αρέσουν οι υγιεινές γεύσεις κι έτσι η διατροφή μου είχε πάντοτε καλή ποιότητα. Απλώς συχνά δεν προσέχω και τρώω μεγάλες ποσότητες γι’ αυτό κατά περιόδους υπήρξα υπέρβαρος. Για να ανέβω στο Έβερεστ έχασα πολλά κιλά, σχεδόν 15. Πρέπει να ανέβεις στην κορυφή στην καλύτερη φυσική κατάσταση που διαθέτεις. Για να το κάνεις αυτό δεν επιδιώκεις να χάσεις κιλά, επιδιώκεις να γεμίσεις του μύες σου εκεί που χρειάζεται. Η απώλεια κιλών ήρθε μόνη της, δεν την επιδίωξα. Και βέβαια όταν επιβιώνεις 55 ημέρες στο βουνό, θέλεις δεν θέλεις, χάνεις πολλά κιλά. Εμείς μείναμε ουσιαστικά 45 ημέρες πάνω από τα 5350 μέτρα υψόμετρο. Το τελευταίο 24ωρο στον δρόμο για την κορυφή καις 25000 θερμίδες το οποίο αντιστοιχεί στις ανάγκες 10 ημερών στο επίπεδο της θάλασσας. Καταναλώναμε νυχθημερόν σοκολάτες με περιεκτικότητα 70% σε κακάο.

Ποιο ήταν το κίνητρό σου για να πας στο Έβερεστ; Δεν ξέρω. Κάτι αδιόρατο. Ήθελα μάλλον να βιώσω ξανά την αίσθηση που είχα βιώσει με τον γιο μου στο Κιλιμάντζαρο αλλά στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ζοριστήκαμε πολύ γιατί το ανεβήκαμε γρήγορα. τότε ήμουν αμελής και δεν φρόντισα να μάθω τα μυστικά της ανάβασης του βουβού και αυτό παραλίγο να μας στοιχίσει πολύ ακριβά αφού ο γιος μου εμφάνισε την ασθένεια του υψομέτρου. Πέρασε μια πολύ κακή νύχτα, ο Ιάσονας ανέβασε 160 σφυγμούς σε ηρεμία, ξαπλωμένος. Τελικά, ευτυχώς το ξεπέρασε, έγινε καλά και ολοκληρώσαμε και την ανάβαση. Στο Έβερεστ όμως, φρόντισα να μάθω από την αρχή όλα όσα έπρεπε.
Πρακτικές δυσκολίες και ιδιαιτερότητες της ανάβασης; Για να πιείς νερό στο βουνό πρέπει να κουβαλήσεις καύσιμο για να βράσεις το νερό. Στο Έβερεστ το νερό βράζει στους 72 περίπου βαθμούς Κελσίου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να το βράσεις και πολλή ώρα μέχρι να γίνει πόσιμο αλλιώς δεν σκοτώνεις τα βακτήρια που υπάρχουν μέσα στο νερό. Στη γεύση βέβαια είναι σαν να πίνεις υγρό μπαταρίας (γελάει). Πέρα από αυτό είναι ένας άθλος κάθε σταγόνα νερού σε ένα ψηλό βουνό. Γιατί πρέπει να πας αρκετά μακριά (η κίνηση είναι πολύ δύσκολη) για να κόψεις πάγο, να τον ζεστάνεις καίγοντας πολύτιμο καύσιμο για πάρα πολλή ώρα. Έτσι, με πολύ κόπο φτιάχνεις 1 λίτρο νερό ενώ ο οργανισμός σου χρειάζεσαι μέχρι και 5 λίτρα. Ο λόγος που χρειάζεσαι να καταναλώνεις τόσο πολύ νερό είναι ότι στα πολύ μεγάλα υψόμετρα δεν υπάρχει καθόλου υγρασία. Εδώ στην επιφάνεια της θάλασσας που ζούμε, το μισό και παραπάνω νερό το παίρνουμε από τον αέρα που εισπνέουμε για αυτό δεν χρειαζόμαστε τόση πολλή ενυδάτωση. Ενώ ψηλά στο βουνό ο αέρας είναι ξηρός, δεν έχει καθόλου υγρασία. Οπότε χάνεις αυτά τα 2-3 λίτρα που παίρνεις από την αναπνοή και πρέπει να το αναπληρώσεις με πόσιμο νερό.

Ποιες ήταν οι σκέψεις της οικογένειάς σου για το εγχείρημά σου; Χωρίς τη γυναίκα μου δεν θα μπορούσα να κάνω βήμα στο Έβερεστ. Οι αρχικές (πολλές) αντιρρήσεις της κάμφθηκαν όταν εξήγησα με λεπτομέρειες την αποστολή μας σε εκείνη και τα παιδιά μας. Έτσι αγάπησε κι εκείνη την προσπάθειά μου και με στήριξε πάρα πολύ ψυχολογικά όσο ήμουν εκεί και επίσης ανέλαβε όλη την υλικοτεχνική προετοιμασία μου πριν φύγω, στην Αθήνα. Δεν πας με πουκάμισα επάνω στα 8000 μέτρα (γέλια). Χρειάζεσαι τρομακτικά, αδιανόητα logistics. Χρειάζεσαι το ειδικό γάντι, το ειδικό σώβρακο, την πουπουλένια φόρμα (που δεν τα βρίσκεις πουθενά στην Ελλάδα εννοείται). Έναν ολόκληρο εξοπλισμό που είναι κατά κύριο λόγο δυσεύρετος και πάρα πολύ ακριβός. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό προγραμματίζουν την ανάβασή τους 2 χρόνια πριν. Εμείς προγραμματίσαμε και καταφέραμε να προετοιμαστούμε για την ανάβαση μέσα σε 2 μήνες.
Ένιωσες φόβο πολλές φορές; Τι έκανες για αυτό; Συνέχεια φοβόμουν. Η δοκιμασία ήταν συνεχής και αδυσώπητη. Όμως το πάθος για την κορυφή κερδίζει σε έδαφος το φόβο. Είναι τρομακτικά δυνατό συναίσθημα. Δύσκολα περιγράφεται. Όταν επιστρέφεις από τον παγετώνα Κούμπου που είναι ίσως το πιο επικίνδυνο κομμάτι της ανάβασης καταλαβαίνεις ότι κάνεις κάτι εντελώς ιδιαίτερο και σε πιάνει η ανασφάλεια μήπως δεν τα καταφέρεις να αγγίξεις την κορυφή η οποία γιατί πλέον είναι πολύ σημαντική για σένα. Από αυτό το σημείο και μετά λοιπόν, κάθε κακουχία είτε σωματική είτε ψυχική ισοφαρίζεται με το πάθος για την κορυφή.

Μέχρι ποιο σημείο σας συνόδευαν οι οδηγοί σας (οι σέρπα); Μέχρι την κορυφή βέβαια. Ο ένας τους είχε ήδη ανεβεί 6 φορές (ήταν η έβδομη), ο άλλος ήταν η δεύτερη φορά του και ο άλλος ήταν η πρώτη του φορά. Στο κομμάτι της ανάβασης από το Camp III και επάνω φορούσαν και αυτοί οξυγόνο. Από τις αποστολές που έχουν γίνει στο Έβερεστ γύρω στο 8% ήταν χωρίς οξυγόνο. Πριν το final push λοιπόν – τα τελευταία 850 μέτρα από το Camp IV προς την κορυφή – κάθεσαι απλώς στη σκηνή σου μερικές ώρες για να ξεκουραστείς. Απλώς βγάζεις τις μπότες σου δηλαδή. Εμείς είμασταν πραγματικά εξαντλημένοι από την προσπάθεια γι’ αυτό καθυστερήσαμε πολύ την αναχώρησή μας για την κορυφή, ενάντια στις υποδείξεις των οδηγών μας. Αντί λοιπόν για τις 7 το απόγευμα που ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσουμε (υπολογίζεις να κάνεις 12 ώρες τα 850 μέτρα) φύγαμε 10 το βράδυ. Πρέπει να υπολογίσεις και 8-9 ώρες κατάβαση. Είναι απαραίτητο να γίνουν όλα αυτά συγκεκριμένες ώρες γιατί μετά χαλάει ο καιρός και κινδυνεύει άμεσα η ζωή σου. Τα ψηλά βουνά έχουνε από το μεσημέρι και μετά θύελλες. Το βράδυ όμως είναι καλά. Εμείς εξαντλήσαμε τα περιθώρια ασφάλειας και ευτυχώς τα καταφέραμε.
Η εμπειρία της ανάβασης ήταν όμορφη; Ήταν χρήσιμη; Πολύ χρήσιμη, μοναδικής ομορφιάς. Και πάνω από όλα μια εμπειρία που σε αλλάζει σαν άνθρωπο. Δεν μπορώ να σου προσδιορίσω τι ακριβώς έχει αλλάξει επάνω μου αλλά σίγουρα έχει αλλάξει κάτι. Και αυτό που έχει αλλάξει, έχει αλλάξει πολύ. Μία χαρακτηριστική αίσθηση είναι ότι μετά την ανάβαση, τα επίπεδα αυτοπεποίθησης που έχω πλέον σαν άνθρωπος είναι 10πλάσια από ότι ήταν πριν. Και όταν λέω αυτοπεποίθηση δεν εννοώ τον τρόπο που παρουσιάζεσαι στους άλλους, δεν νομίζω ότι μου έλλειπε ιδιαιτέρως αυτού του είδους η αυτοπεποίθηση. Αυτό που αλλάζει είναι αίσθηση ότι μπορείς να βάλεις έναν στόχο και να τον καταφέρεις, ακόμα και αν εκ πρώτης όψεως μοιάζει αδύνατον. Η λέξη αδύνατον είναι πια για μένα κενή περιεχομένου. Δεν υπάρχει κάτι το οποίο να είναι αδύνατον.

Είδα στο διαδικτυακό ημερολόγιο της αποστολής να αποκαλείτε ο ένας τον άλλο (ο Αντώνης κι εσύ) σχοινοσύντροφο. Μπορείς να μου πεις περισσότερα γι’ αυτό; Σχοινοσύντροφος είναι αυτός που δένεσαι μαζί του με σχοινί ώστε αν γλιστρήσει ο ένας, ο άλλος να τον κρατήσει μπήγοντας την ορειβατική σκαπάνη στον πάγο και συγκρατώντας έτσι και τους δύο. Όταν γλιστρήσει ο ένας και φύγει τότε ο άλλος μπορεί αν προλάβει να βάλει κόντρα. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι αν γλιστρήσει ο ένας και ο άλλος δεν προλάβει να βάλει την κόντρα, πεθαίνουν και οι δύο. Γι’ αυτό και οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους σχοινοσυντρόφους είναι σχέσεις που δεν τις συναντάς ενδεχομένως σε κανένα άλλο σπορ επειδή ουσιαστικά δένεσαι με τη ζωή σου. Είναι τρομακτικά έντονο συναίσθημα.
Τι σημασία έχει για σένα η πειθαρχία; Ο Αντώνης Συκάρης έγραφε συχνά για σένα στο ημερολόγιο ανάβασης ότι σε θαυμάζει για το πόσο πειθαρχημένος είσαι. Είμαι πολύ πειθαρχημένος όταν βάζω έναν στόχο. Επίσης είμαι πολύ πειθαρχημένος γιατί έχω πολύ ισχυρό αίσθημα ευθύνης. Γιατί δεν πειθαρχείς μόνο για να φτάσεις στην κορυφή, πειθαρχείς για να μείνει ζωντανός ο σχοινοσύντροφός σου. Γιατί αν εσύ δεν μπορείς να ανταπεξέρθεις στις δυσκολίες του βουνού δεν θα κάνεις κακό μόνο σε σένα, θα κάνεις κακό και σε αυτόν που σε δένει – θα τον πάρεις μαζί σου στο θάνατο. Πρώτα πρέπει να εξασφαλίσεις ότι κάνεις μια προετοιμασία στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων σου ώστε να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στη βασική σου υποχρέωση που είναι να μην είσαι βάρος σε αυτόν που δένεσαι (κυριολεκτικά, με σχοινί) μαζί σου. Η δική μου λογική ήταν ότι αν δεν κατάφερνα να βοηθήσω το σχοινοσύντροφό μου, τουλάχιστον να μην τον επιβαρύνω και να μην γίνω αφορμή να διακινδυνεύσει ούτε η ζωή του ούτε η επιτυχία της αποστολής του από εμένα. Νομίζω ότι σε αυτό το πράγμα αποδείχθηκε ότι είχα μεγάλα αποθέματα πειθαρχίας και γι’ αυτό και ανεβήκαμε μέχρι την κορυφή.

Ενώ τα λέγαμε αυτά χτύπησε το κινητό του Μάικ και άθελά μου άκουσα μια προσωπική συζήτηση. Όταν έκλεισε μου είπε «Ε, τώρα ξέρεις και τον επόμενο στόχο μας. Όπως άκουσες θα ανεβούμε τον βράχο του Γιβραλτάρ, από εκεί θα κολυμπήσουμε μέχρι την απέναντι ακτή της Αφρικής και μετά θα ανεβούμε στην κορυφή του Άτλαντα, στο Μαρόκο».

Εύχομαι στον Μάικ καλή επιτυχία και καλή διασκέδαση σε αυτό το προσωπικό «τρίαθλο». Εσένα, ποια είναι η δική σου κορυφή;

Όλες οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης προέρχονται από τον Μάικ Ευμορφίδη, τον Αντώνη Συκάρη και το Mount Everest The Greek Expedition 2017.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα, Έφηβοι

Αγωνίστηκε

07/07/2017 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Άμα είσαι αθλητής αγωνίζεσαι με όλους τους καιρούς. Με ήλιο, με βροχή, με ανέμους. Και με όλες τις διαθέσεις: χαράς, ενθουσιασμού, θυμού, παραπόνου. Την τελευταία φορά που αγωνίστηκε ο γιος μου σε αγώνες τρεξίματος ήταν την εβδομάδα που μας πέρασε, με τον καύσωνα. Εγώ, η μαμά που θα παραβρισκόμουν στον αγώνα ως απλή συνοδός, έκανα βεβαίως μεγάλη προετοιμασία (αυτό εκτός των άλλων με βοηθάει να αισθάνομαι σημαντική).

Χρησιμοποίησα δόλιους τρόπους για να σιγουρέψω ότι ο δεκαεξάρης φόρεσε καπέλο για να αποφύγουμε τη θερμοπληξία, εγώ φόρεσα την ψάθινη καπελαδούρα, πήρα μαζί μου την πιο μικρή τσάντα-ψυγείο που διαθέτουμε και μέσα έβαλα νερά, χυμούς, αποξηραμένα βερίκοκα, αντηλιακό, τη βεντάλια και τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μου (επειδή την ώρα που το τέκνο μου κάνει διατάσεις των μυών εγώ διαβάζω το βιβλίο μου – και γιατί να μην φρεσκαριστούν και τα γυαλιά παρακαλώ).

Όμως δεν υπολόγισα την κακή διάθεση του παιδιού μου. Γιατί τον είχε εξουθενώσει η ζέστη. Γιατί είχε σπάσει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, είχε μπει στο κρέας και τον πονούσε. Γιατί δεν είχε κοιμηθεί καλά εκείνη την ημέρα. Και πολλά ακόμα που δεν μου τα είπε. Και έκανε τόση πολλή ώρα να ετοιμαστεί για τον αγώνα που αργήσαμε και παρ΄ ολίγο να τον χάσει. Κι εμένα μου ανάψανε τα λαμπάκια μου. Και παρακολουθούσα τον αγώνα μέσα στην τσαντίλα. Και όταν (αναμενόμενο) ο αγώνας δεν πήγε καλά ένιωσα να ξινίζω ακόμα περισσότερο. Είμαι και αλλεργική στους καύσωνες. Απλώς μετρούσα τα λεπτά για να φύγουμε.

Και ενώ τον περίμενα να κάνει τις ασκήσεις χαλάρωσης των μυών για να φύγουμε και βημάτιζα πέρα-δώθε στο στάδιο πέρασαν από μπροστά μου δύο συναθλητές και φίλοι του και μ’ ένα στόμα – μια φωνή με χαιρέτησαν και μου είπαν: «Συγχαρητήρια για τον Κ!». Εγώ με ύφος μπλαζέ και μικρή δόση ξυνίλας τους είπα «Ευχαριστώ! Γιατί, έκανε κάτι;» Και μου απαντάει ο ένας τους: «Ναι, αγωνίστηκε». Και με “τάπωσε”.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα, Έφηβοι

Πέτα Μαρίνα, πέτα!

15/06/2017 2 Σχόλια

Για άλλη μια φορά σε στάδιο της περιφέρειας για αγώνες. Έτσι είναι, όταν τα παιδιά σου έχουν ασχολούνται συστηματικά με τον αθλητισμό (επειδή τους αρέσει), ως γονιός έχεις την υποχρέωση και το προνόμιο να τα συνοδεύεις ημερίδες αθλητισμού, αγώνες, τουρνουά (αναλόγως το άθλημα) εντός και εκτός πόλης.

Προσωπικά το βλέπω σαν μια ευκαιρία να κάνω τη γνωριμία μου με γειτονιές, πόλεις, κωμοπόλεις που δεν έχω ξαναεπισκεφθεί και να παρατηρήσω ανθρώπους, που είναι ένα αγαπημένο μου σπορ. Εκείνο το δίωρο που περνάω στην κερκίδα ή κόβοντας βόλτες μέσα στο στάδιο έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με παιδιά κάθε ηλικίας, τους γονείς τους, τους προπονητές τους και κάποιους περίοικους που περνούν την ώρα τους (ευχάριστα) μιας που οι αθλητικές διοργανώσεις είναι ένα θέαμα από τη φύση του ανεβαστικό, δωρεάν, και προσφέρει και ευκαιρίες κοινωνικοποίησης.

Έτσι, βλέπω και ακούω πράγματα που κατά περίπτωση με κάνουν να χαίρομαι, να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, να θυμώνω ή να θλίβομαι. Είμαι πολύ περίεργη σας λέω, αν με δείτε πουθενά προσέξτε τι θα πείτε γιατί το καταγράφω στον σκληρό της μνήμης μου και κατά περίπτωση το αναρτώ και στο blog μου! Έχει τύχει να γίνω μάρτυρας σε ατυχέστατες στιγμές που με έβγαλαν από τα ρούχα μου αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι άλλες στιγμές που μου δίνουν χαρά και περηφάνια που ανήκω κι εγώ στο ανθρώπινο είδος.

Στον τελευταίο αγώνα λοιπόν, που ήταν απόγευμα και είχε κι ωραίο ηλιοβασίλεμα, είδα αγώνες τρεξίματος κοριτσιών σε διάφορα αγωνίσματα του στίβου. Σε έναν αγώνα ταχύτητας λοιπόν, ένας άγνωστο σε εμένα μπαμπάς, που καθόταν μερικά καθίσματα παραπέρα, καθώς η κόρη του πλησίαζε στον τερματισμό της φώναξε με λατρεία: «Πέτα Μαρίνα, πέτα!». Τρεις λέξεις μόνο, που ξεχείλιζαν καμάρι, πίστη, ελπίδα. Μια τρυφερή κραυγή δύναμης, με μεγάλη σπουδαιότητα, από έναν πολύ σημαντικό άντρα στη ζωή της Μαρίνας: τον μπαμπά της. Και ναι, η Μαρίνα «πέταξε», καθώς βγήκε πρώτη στη σειρά της. Μαζί της πέταξα κι εγώ, ταξίδεψα για λίγο στο χρόνο, στη δική μου εφηβεία . Σκέφτηκα πόση ανάγκη έχουν όλοι οι έφηβοι και οι έφηβες να ακούσουν από τον πατέρα τους λόγια που να τους απογειώνουν για να αφήσουν το έδαφος και να ανοίξουν τα φτερά τους στην πρώτη πτήση με μικρότερο τρέμουλο και μεγαλύτερο πείσμα.

Ακούτε με πατεράδες! Έχετε μοναδική δύναμη κι επιρροή στη ζωή των παιδιών σας. Μην διστάζετε, μην ντρέπεστε και μην φοβάστε να τους προσφέρετε απλόχερα αυτό που έχουν ανάγκη, αυτό που τους αξίζει για να προχωρήσουν στη ζωή Πετώντας!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα, Έφηβοι

Μια χαραμάδα φως

08/12/2015 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Η χτεσινή ημέρα ήταν λουσμένη στον ήλιο. Η τύχη μου με έφερε δίπλα στη θάλασσα και ρούφηξα το φως άπληστα, τρεις ώρες σερί. Το δάσος του Σχινιά (για να αποκαλύψω και πού ήμουνα) ανέδινε το χαρακτηριστικό άρωμα των πευκοβελόνων όσο κρατούσε η πρωινή υγρασία. Εναλλάξ έφτανε στα ρουθούνια και η μυρωδιά του ιωδίου από το κύμα. Πήγα στον Σχινιά για να παρακολουθήσω τα «Μαραθώνια», ένα ετήσιο αθλητικό γεγονός ανώμαλου ανώμαλου δρόμου στο οποίο συμμετείχε για πρώτη φορά ο γιος μου, 2000 μέτρα, κούρσα αντοχής. Κατά καιρούς συμμετείχε και σε άλλους αγώνες όπως είχα γράψει εδώ κι εδώ.

Η μέρα καταγράφεται ως σημαντική για την οικογενειακή μας ιστορία, όχι εξαιτίας κάποιου μεταλλίου ή άλλης εξαιρετικής διάκρισης αλλά επειδή ήταν ο πρώτος αγώνας στον οποίο ο γιος μου τιθάσεψε το άγχος του και αφέθηκε να ευχαριστηθεί το τρέξιμο που τόσο αγαπάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου είπε τα εξής: Του άρεσε που πατούσε χώμα αντί για ταρτάν και που είχε να παλέψει με φυσικά εμπόδια όπως λακκούβες, προεξοχές βράχων, θάμνους, πεσμένους κορμούς. Οι παγίδες της φύσης έδιναν λέει, πραγματικό νόημα στη δοκιμασία (του θύμισαν, λέει, την ταινία Hunger Games). Του άρεσε ακόμα που μπορούσε να ακουμπάει το βλέμμα στο πράσινο των δέντρων (είναι και ρομαντικός) και που δεν χρειαζόταν να έχει οπτική επαφή με τους θεατές παρά μόνο στην αρχή και στον τερματισμό. Του άρεσε που έτρεχε στην ηρεμία του δάσους, που δεν ένιωθε τα μάτια του κοινού καρφωμένα πάνω του, που άκουγε μόνο το τρίξιμο των παπουτσιών, των δικών του και των συναθλητών του πάνω στο έδαφος.

Εμένα μου άρεσε το χαμόγελό του που έφτανε στα μάτια και το ήρεμο, χορτάτο βλέμμα μετά τον αγώνα. Σαν να μεγάλωσε λίγο το παιδί μου αυτή τη μέρα. Και μετά ήπιαμε πορτοκαλάδα με καλαμάκι από το μπουκάλι και ελληνικό καφέ σερβιρισμένο ταβερνίσια, σε γυάλινο ποτήρι «Γιούλα» δίπλα στο κύμα – στην κυριολεξία. Και μιλήσαμε κάμποσο. Για τις καλύτερες στιγμές του αγώνα. Για τις πιο αστείες στιγμές του αγώνα. Και για άλλα μικρά και μεγάλα της ζωής.

Ήταν μια χαραμάδα φως μέσα σε μια ιδιαίτερα σκοτεινή περίοδο. Τυχεροί που έχουμε τον ήλιο της Αττικής. Ακόμα πιο τυχεροί όσοι έχουμε τον προσωπικό μας ήλιο να μας ζεσταίνει.

Συνεχίστε την ανάγνωση