Είμαι άνθρωπος της ακαταστασίας αλλά τελευταία διακατέχομαι από κρίσεις συγυρίσματος κατά τις οποίες κάνω εκκαθαρίσεις αντικειμένων και βάζω σε τάξη μικρά κομμάτια του οικιακού μου βασιλείου.

Στη γειτονιά μου υπάρχει ένα μανάβικο που επισκέπτομαι κυρίως σαββατοκύριακα για τις αγορές μου. Στο μαγαζί, εκτός από τον ιδιοκτήτη υπάρχει και υπάλληλος ο οποίος κρατάει αρκετές βάρδιες μόνος του. Είναι ο Α που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και το μαυριδερό του δέρμα προδίδουν την πακιστανική καταγωγή του. Ο Α είναι κοντός και ξερακιανός, με αυστηρό μούτρο -μπορεί και να τον πάρεις από φόβο. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου είναι σκληρά χαραγμένα  και η ηλικία απροσδιόριστη – μου θυμίζει τους Έλληνες άντρες της υπαίθρου πριν το ’60 έτσι όπως τους έχω γνωρίσει από παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ντοκιμαντέρ. Στον παράμεσο του δεξιού χεριού του γυαλίζει μια χρυσή βέρα κι έτσι συμπεραίνω πως υπάρχει σύζυγος και πιθανώς παιδιά.

Ο Α κινείται στο χώρο με σιγουριά και αποτελεσματικότητα, με λιτές και αντρίκειες κινήσεις, είναι σβέλτος στους λογαριασμούς και φροντίζει το μανάβικο με έναν αέρα επαγγελματισμού και υπερηφάνειας, σαν να ήταν δικό του ένα πράγμα. Πάντα μου φαινόταν “μεγάλος” αλλά μπορεί και να είμαστε συνομήλικοι τελικά. Ο Α ήταν πάντοτε εξυπηρετικός, ευγενικός αλλά τυπικός μαζί μου. Μέχρι τη στιγμή που τον ρώτησα το όνομά του. Τότε το αυστηρό προσωπείο έσπασε σε ένα πολύ ζεστό χαμόγελο,απ’ αυτά που χαμογελάνε και τα μάτια μαζί και έκτοτε νιώθω ότι “γίναμε φίλοι”. Πλέον όταν μπαίνω στο μαγαζί, με ρωτάει ανελλιπώς τι κάνω ακόμα κι αν εξυπηρετεί άλλον πελάτη στην ταμειακή και ΄συχνά μου χαρίζει ένα ακόμα αληθινό χαμόγελο (όχι πάντα κι αυτό το κάνει ακόμα πιο αληθινό γιατί όλοι έχουμε δύσκολες μέρες που δεν αντέχουμε να χαμογελάσουμε).

Είχα καιρό να πάω στο μαγαζί, κάτι  που λόγω έλλειψης χρόνου ψώνιζα συνήθως ζαρζαβατικά από το σουπερμάρκετ, έφυγα και για καλοκαιρινές διακοπές και φύγανε έτσι δυο μήνες. Μπήκα στο μανάβικο νιώθοντας και μια μικρή αμηχανία που είχα “προδώσει” τον φίλο μου τόσο καιρό. Έτυχα όμως πολύ θερμής υποδοχής από τον Α και ένα από τα πιο πλατιά του χαμόγελα που τον μεταμορφώνουν σε έναν διαφορετικό άνθρωπο. Όταν διάλεξα τα ζαρζαβατικά μου και έφτασα στο ταμείο έδειξα στον Α την τσαντούλα πολλαπλών χρήσεων που κουβαλούσα. Μου κούνησε όμως αρνητικά το κεφάλι κλείνοντας συγχρόνως συνωμοτικά το μάτι και το απερίγραπτο νεύμα του έλεγε “Άσε, ξέρω εγώ καλύτερα” και μου έχωσε τα πράγματα σε μια νάιλον σακούλα, προσφορά του καταστήματος.

Δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Όπως δεν μπορείς να αρνηθείς το τρατάρισμα με βύσσινο γλυκό όταν πας επίσκεψη σε γηραιά θεία που το έχει φτιάξει με τα χεράκια της. Ήταν ο τρόπος του Α να μου πει ότι χαίρεται που με ξαναβλέπει και ότι θέλει να συνεχίσει να με έχει πελάτισσα. Σούρωσα και ξανάχωσα την τσαντούλα πολλαπλών χρήσεων στην τσέπη του φούτερ μαζί με την οικολογική μου κορεκτίλα. Χαμογέλασα κι εγώ στον Α, πλήρωσα, ευχαρίστησα, ευχήθηκα καλό βράδυ. Με ευχαρίστησε κι εκείνος φέρνοντας το χέρι στην καρδιά, μου αντευχήθηκε καλό βράδυ και εγώ επέστρεψα στο σπιτάκι μου. Ο Α ξέρει και από φιλία και από καλό μάρκετινγκ. Και μου έφτιαξε τη μέρα μου. Γιατί τα πάντα στη ζωή είναι σχέσεις. Καλό φθινόπωρο!

Πρόσφατα, ένας συγχορευτής μου, ώριμης ηλικίας, στον χορευτικό μας σύλλογο έχασε τη μαμά του που ζούσε σε κάποιο χωριό της Θεσσαλίας. Η γυναίκα πέθανε πλήρης ημερών και εκείνος φυσικά την πένθησε γιατί η μαμά είναι μία, όσο μεγάλοι και αν είμαστε εμείς και όσο μεγάλη και αν είναι εκείνη όταν αναχωρήσει για τον πέρα κόσμο.

Λίγο καιρό μετά, όταν εκείνος τακτοποιούσε τις τελευταίες της γήινες υποθέσεις βρήκε ανάμεσα στα προσωπικά της αντικείμενα μία ντάνα με υφασμάτινα μαντιλάκια. Από αυτά που οι παλιότερες γενιές χρησιμοποιούσαν για να φυσάνε τη μύτη τους αλλά και για να σέρνουν το χορό! Άσπρα, λινοβάμβακα, άλλα απλά, άλλα με αζουράκι γύρω-γύρω, με μια ή περισσότερες γραμμούλες στην ύφανση για λούσο, άλλα με πιο περίτεχνα σχέδια μέσα στο λεπτό λευκό ύφασμα. Κι εκείνος τα μάζεψε με φροντίδα και τρυφερότητα, τα έβαλε πλύση, τα στέγνωσε και τα μοσχοδισέρωσε.

Και ύστερα, ήρθε στο μάθημα των ελληνικών χορών και έκανε τη μοιρασιά: απίθωσε στα χέρια του καθενός μας από ένα φρεσκοσιδερωμένο μαντιλάκι να το έχουμε να μας συντροφεύει στους χορούς και τις χαρές μας, Αισθάνθηκα πλούσια, τυχερή και ξεχωριστή που ήρθε στα χέρια μου αυτό το μικρό λευκό μαντίλι. Όπως επίσης πλούσιοι, τυχεροί και ξεχωριστοί πιστεύω ότι ήταν και οι άλλοι 30 περίπου συγχορευτές μου που έλαβαν αυτό το πολύτιμο δώρο. Νιώθω ότι από εδώ και στο εξής όλοι μας θα κρατάμε ένα κομματάκι ψυχής από τη μαμά του Β και ας μην τη γνωρίσαμε ποτέ! Κι εκείνη έλαβε το πιο όμορφο μνημόσυνο από τον γιο της! Εμείς θα συνεχίσουμε να τη μνημονεύουμε με χαμόγελο κάθε φορά που θα στρίβουμε το λευκό της μαντίλι στο χέρι μας. Και όπως είπε κάποιος άλλος τελευταία (θα το παραφράσω γιατί δεν το θυμάμαι ακριβώς), πάντα στη ζωή χρειαζόμαστε ένα μαντήλι, είτε για να χαρούμε και να γλεντήσουμε είτε για να κλάψουμε!

Για άλλη μια φορά σε στάδιο της περιφέρειας για αγώνες. Έτσι είναι, όταν τα παιδιά σου έχουν ασχολούνται συστηματικά με τον αθλητισμό (επειδή τους αρέσει), ως γονιός έχεις την υποχρέωση και το προνόμιο να τα συνοδεύεις ημερίδες αθλητισμού, αγώνες, τουρνουά (αναλόγως το άθλημα) εντός και εκτός πόλης.

Προσωπικά το βλέπω σαν μια ευκαιρία να κάνω τη γνωριμία μου με γειτονιές, πόλεις, κωμοπόλεις που δεν έχω ξαναεπισκεφθεί και να παρατηρήσω ανθρώπους, που είναι ένα αγαπημένο μου σπορ. Εκείνο το δίωρο που περνάω στην κερκίδα ή κόβοντας βόλτες μέσα στο στάδιο έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με παιδιά κάθε ηλικίας, τους γονείς τους, τους προπονητές τους και κάποιους περίοικους που περνούν την ώρα τους (ευχάριστα) μιας που οι αθλητικές διοργανώσεις είναι ένα θέαμα από τη φύση του ανεβαστικό, δωρεάν, και προσφέρει και ευκαιρίες κοινωνικοποίησης.

Έτσι, βλέπω και ακούω πράγματα που κατά περίπτωση με κάνουν να χαίρομαι, να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, να θυμώνω ή να θλίβομαι. Είμαι πολύ περίεργη σας λέω, αν με δείτε πουθενά προσέξτε τι θα πείτε γιατί το καταγράφω στον σκληρό της μνήμης μου και κατά περίπτωση το αναρτώ και στο blog μου! Έχει τύχει να γίνω μάρτυρας σε ατυχέστατες στιγμές που με έβγαλαν από τα ρούχα μου αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι άλλες στιγμές που μου δίνουν χαρά και περηφάνια που ανήκω κι εγώ στο ανθρώπινο είδος.

Στον τελευταίο αγώνα λοιπόν, που ήταν απόγευμα και είχε κι ωραίο ηλιοβασίλεμα, είδα αγώνες τρεξίματος κοριτσιών σε διάφορα αγωνίσματα του στίβου. Σε έναν αγώνα ταχύτητας λοιπόν, ένας άγνωστο σε εμένα μπαμπάς, που καθόταν μερικά καθίσματα παραπέρα, καθώς η κόρη του πλησίαζε στον τερματισμό της φώναξε με λατρεία: «Πέτα Μαρίνα, πέτα!». Τρεις λέξεις μόνο, που ξεχείλιζαν καμάρι, πίστη, ελπίδα. Μια τρυφερή κραυγή δύναμης, με μεγάλη σπουδαιότητα, από έναν πολύ σημαντικό άντρα στη ζωή της Μαρίνας: τον μπαμπά της. Και ναι, η Μαρίνα «πέταξε», καθώς βγήκε πρώτη στη σειρά της. Μαζί της πέταξα κι εγώ, ταξίδεψα για λίγο στο χρόνο, στη δική μου εφηβεία . Σκέφτηκα πόση ανάγκη έχουν όλοι οι έφηβοι και οι έφηβες να ακούσουν από τον πατέρα τους λόγια που να τους απογειώνουν για να αφήσουν το έδαφος και να ανοίξουν τα φτερά τους στην πρώτη πτήση με μικρότερο τρέμουλο και μεγαλύτερο πείσμα.

Ακούτε με πατεράδες! Έχετε μοναδική δύναμη κι επιρροή στη ζωή των παιδιών σας. Μην διστάζετε, μην ντρέπεστε και μην φοβάστε να τους προσφέρετε απλόχερα αυτό που έχουν ανάγκη, αυτό που τους αξίζει για να προχωρήσουν στη ζωή Πετώντας!

Ο Μάρτιος είναι μήνας γενεθλίων στο σπίτι μας. Ανοίγει το χορό ο υιός που είναι γεννημένος πρωτομηνιά και ακολουθώ εγώ, αργότερα.

Σήμερα ξύπνησα νωρίτερα για να φτιάξω τον καθιερωμένο χαλβά του γενέθλιου πρωινού σε νέα έκδοση παρακαλώ – θα ακολουθήσει ειδική ανάρτηση γι’ αυτό. Ξύπνησα το εορτάζον αγόρι , σερβίρισα τον χαλβά, έμπηξα και το ευχετήριο κεράκι και περίμενα. Περίμενα, περίμενα. Έλιωσε το κεράκι. Έβαλα καινούριο. Οι πρωινές ετοιμασίες του πήραν τόσο χρόνο σήμερα που τελικά έφυγε τρέχοντας και νηστικός για το σχολείο και εγώ … έσβησα το δεύτερο κεράκι μόνη μου.

Έχει χάρη που βγαίνοντας από την πόρτα είπε «Σ’ αγαπώ μαμά». Μην του πείτε ότι το ‘γραψα αυτό. Μπορεί να κάνει ένα χρόνο να μου ξαναμιλήσει – στα επόμενα γενέθλια δηλαδή.

Τα 16 σπαρταράνε.

Η χτεσινή ημέρα ήταν λουσμένη στον ήλιο. Η τύχη μου με έφερε δίπλα στη θάλασσα και ρούφηξα το φως άπληστα, τρεις ώρες σερί. Το δάσος του Σχινιά (για να αποκαλύψω και πού ήμουνα) ανέδινε το χαρακτηριστικό άρωμα των πευκοβελόνων όσο κρατούσε η πρωινή υγρασία. Εναλλάξ έφτανε στα ρουθούνια και η μυρωδιά του ιωδίου από το κύμα. Πήγα στον Σχινιά για να παρακολουθήσω τα «Μαραθώνια», ένα ετήσιο αθλητικό γεγονός ανώμαλου ανώμαλου δρόμου στο οποίο συμμετείχε για πρώτη φορά ο γιος μου, 2000 μέτρα, κούρσα αντοχής. Κατά καιρούς συμμετείχε και σε άλλους αγώνες όπως είχα γράψει εδώ κι εδώ.

Η μέρα καταγράφεται ως σημαντική για την οικογενειακή μας ιστορία, όχι εξαιτίας κάποιου μεταλλίου ή άλλης εξαιρετικής διάκρισης αλλά επειδή ήταν ο πρώτος αγώνας στον οποίο ο γιος μου τιθάσεψε το άγχος του και αφέθηκε να ευχαριστηθεί το τρέξιμο που τόσο αγαπάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου είπε τα εξής: Του άρεσε που πατούσε χώμα αντί για ταρτάν και που είχε να παλέψει με φυσικά εμπόδια όπως λακκούβες, προεξοχές βράχων, θάμνους, πεσμένους κορμούς. Οι παγίδες της φύσης έδιναν λέει, πραγματικό νόημα στη δοκιμασία (του θύμισαν, λέει, την ταινία Hunger Games). Του άρεσε ακόμα που μπορούσε να ακουμπάει το βλέμμα στο πράσινο των δέντρων (είναι και ρομαντικός) και που δεν χρειαζόταν να έχει οπτική επαφή με τους θεατές παρά μόνο στην αρχή και στον τερματισμό. Του άρεσε που έτρεχε στην ηρεμία του δάσους, που δεν ένιωθε τα μάτια του κοινού καρφωμένα πάνω του, που άκουγε μόνο το τρίξιμο των παπουτσιών, των δικών του και των συναθλητών του πάνω στο έδαφος.

Εμένα μου άρεσε το χαμόγελό του που έφτανε στα μάτια και το ήρεμο, χορτάτο βλέμμα μετά τον αγώνα. Σαν να μεγάλωσε λίγο το παιδί μου αυτή τη μέρα. Και μετά ήπιαμε πορτοκαλάδα με καλαμάκι από το μπουκάλι και ελληνικό καφέ σερβιρισμένο ταβερνίσια, σε γυάλινο ποτήρι «Γιούλα» δίπλα στο κύμα – στην κυριολεξία. Και μιλήσαμε κάμποσο. Για τις καλύτερες στιγμές του αγώνα. Για τις πιο αστείες στιγμές του αγώνα. Και για άλλα μικρά και μεγάλα της ζωής.

Ήταν μια χαραμάδα φως μέσα σε μια ιδιαίτερα σκοτεινή περίοδο. Τυχεροί που έχουμε τον ήλιο της Αττικής. Ακόμα πιο τυχεροί όσοι έχουμε τον προσωπικό μας ήλιο να μας ζεσταίνει.