Χτες το απόγευμα βγήκα στο δρόμο για ένα τρεξιματάκι. Σε αυτό το σημείο όσοι γνωρίζουν τις συνήθειές μου φαντάζομαι ότι αυτομάτως μειδιούν ή απλώς ξεκαρδίζονται.

Ναι λοιπόν, εδώ και ένα μήνα περίπου κάνω ένα καθημερινό oλιγόλεπτo τρέξιμο, γύρω στα 800 μέτρα. Τρίχες θα μου πείτε. Όμως  αυτές οι τρίχες αθροιζόμενες για 40μέρες έχουν φέρει μερικές μικρές αλλαγές με πιο σημαντική την αλλαγή στην αναπνοή μου. Αναπνέω πιο βαθιά και λαχανιάζω πλέον αισθητά πιο δύσκολα. Τρέχω αμέσως μετά το πρωινό μου τσάι οπότε είναι η πρώτη δραστηριότητα της ημέρας.

Χτες Κυριακή, τεμπέλιασα και το παρέλειψα (το τρέξιμο, όχι το τσάι). Όμως το απόγευμα όταν ο ήλιος είχε πια κατέβει αισθητά και το φως ήταν γλυκύτατο, καθαρά φθινοπωρινό, έδεσα τα κορδόνια μου και βγήκα έξω να επανορθώσω. Ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς θα έχανα ΤΟ συναπάντημα. Το συναπάντημα με ένα κομμάτι ροζ ηλιοβασιλέματος που είχε πέσει ουρανοκατέβατο και γυάλιζε αναιδώς πάνω στην άσφαλτο. Το τελευταίο δώρο της ημέρας από τον ήλιο.

Να τέτοια τυχερά έχουν οι συστηματικοί δρομείς, σοβαροί και μη. Μια φέτα ηλιοβασίλεμα εδώ, μια γάτα που κάνει νάζια λίγο παραπέρα, ένας ευγενής οδηγός που σου δίνει με χαμόγελο προτεραιότητα (σε σένα τον πεζό) και βγαίνει καλύτερα η εβδομάδα. Δεν έχω διάθεση ωραιοποίησης. Όταν γυρίζεις σπίτι μπορεί να σε περιμένουν στοίβες άπλυτα ρούχα, ένα μισοτελειωμένο πρότζεκτ-σπαζοκεφαλιά για τη δουλειά που πρέπει να παραδοθεί εντός 24ωρου, ένας ηλικιωμένος γονιός με άνοια, τα πάντα όλα. Όμως εκεί έξω παίρνεις κάτι πολύτιμο. Και δεν είναι απαραίτητο να τρέχεις. Μπορείς απλώς να περπατάς, να συνοδεύεις το σκύλο σου ή το παιδί σου στην καθημερινή του ρουτίνα. Η ζωή είναι εκεί έξω, στο δρόμο. Εκεί φυσάει ιδέες, καπνό, έρωτα.

Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε την προηγούμενη Κυριακή αλλά λόγω ξαφνικής ασθένειας όλης της οικογένειας έμενε στο… μούσκιο.

Η χτεσινή ημέρα ήταν λουσμένη στον ήλιο. Η τύχη μου με έφερε δίπλα στη θάλασσα και ρούφηξα το φως άπληστα, τρεις ώρες σερί. Το δάσος του Σχινιά (για να αποκαλύψω και πού ήμουνα) ανέδινε το χαρακτηριστικό άρωμα των πευκοβελόνων όσο κρατούσε η πρωινή υγρασία. Εναλλάξ έφτανε στα ρουθούνια και η μυρωδιά του ιωδίου από το κύμα. Πήγα στον Σχινιά για να παρακολουθήσω τα «Μαραθώνια», ένα ετήσιο αθλητικό γεγονός ανώμαλου ανώμαλου δρόμου στο οποίο συμμετείχε για πρώτη φορά ο γιος μου, 2000 μέτρα, κούρσα αντοχής. Κατά καιρούς συμμετείχε και σε άλλους αγώνες όπως είχα γράψει εδώ κι εδώ.

Η μέρα καταγράφεται ως σημαντική για την οικογενειακή μας ιστορία, όχι εξαιτίας κάποιου μεταλλίου ή άλλης εξαιρετικής διάκρισης αλλά επειδή ήταν ο πρώτος αγώνας στον οποίο ο γιος μου τιθάσεψε το άγχος του και αφέθηκε να ευχαριστηθεί το τρέξιμο που τόσο αγαπάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου είπε τα εξής: Του άρεσε που πατούσε χώμα αντί για ταρτάν και που είχε να παλέψει με φυσικά εμπόδια όπως λακκούβες, προεξοχές βράχων, θάμνους, πεσμένους κορμούς. Οι παγίδες της φύσης έδιναν λέει, πραγματικό νόημα στη δοκιμασία (του θύμισαν, λέει, την ταινία Hunger Games). Του άρεσε ακόμα που μπορούσε να ακουμπάει το βλέμμα στο πράσινο των δέντρων (είναι και ρομαντικός) και που δεν χρειαζόταν να έχει οπτική επαφή με τους θεατές παρά μόνο στην αρχή και στον τερματισμό. Του άρεσε που έτρεχε στην ηρεμία του δάσους, που δεν ένιωθε τα μάτια του κοινού καρφωμένα πάνω του, που άκουγε μόνο το τρίξιμο των παπουτσιών, των δικών του και των συναθλητών του πάνω στο έδαφος.

Εμένα μου άρεσε το χαμόγελό του που έφτανε στα μάτια και το ήρεμο, χορτάτο βλέμμα μετά τον αγώνα. Σαν να μεγάλωσε λίγο το παιδί μου αυτή τη μέρα. Και μετά ήπιαμε πορτοκαλάδα με καλαμάκι από το μπουκάλι και ελληνικό καφέ σερβιρισμένο ταβερνίσια, σε γυάλινο ποτήρι «Γιούλα» δίπλα στο κύμα – στην κυριολεξία. Και μιλήσαμε κάμποσο. Για τις καλύτερες στιγμές του αγώνα. Για τις πιο αστείες στιγμές του αγώνα. Και για άλλα μικρά και μεγάλα της ζωής.

Ήταν μια χαραμάδα φως μέσα σε μια ιδιαίτερα σκοτεινή περίοδο. Τυχεροί που έχουμε τον ήλιο της Αττικής. Ακόμα πιο τυχεροί όσοι έχουμε τον προσωπικό μας ήλιο να μας ζεσταίνει.