Ο γιος μου είναι δρομέας, αθλητής του στίβου κι έτσι συχνά – πυκνά τον συνοδεύω σε αθλητικές διοργανώσεις. Κάθε φορά κι ένα νέο γήπεδο, στάδιο, αθλητική εγκατάσταση μικρότερου ή μεγαλύτερου μεγέθους. Πρώτα η αγωνία να μη χαθώ σε άγνωστες γειτονιές (αίσθημα προσανατολισμού μηδέν) και μετά ο ενθουσιασμός της ανακάλυψης νέων αστικών ή εξοχικών τοπίων.

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά της Νέας Ιωνίας. Πάρε τον ηλεκτρικό στη Νέα Ιωνία, έχω αγωνία λέει ο Μητσιάς – εγώ έφτασα με αγωνία καβάλα σστο ΙΧ μου αλλά τζάμπα η αγωνία γιατί ήταν πολύ εύκολο και είχα πολύ χρόνο μπροστά μου μέχρι να αρχίσουν τα αγωνίσματα. Έτσι πήρα το σακίδιο επ’ ώμου για να εξερευνήσω την περιοχή. Και βρέθηκα σε έναν μικρόκοσμο που με πήγε πολλά χρόνια πίσω.

Έναν δρόμο πάνω από το γήπεδο, σε ύψωμα, τρεις σειρές πετρόκτιστα προσφυγικά με κεραμιδένιες στέγες, σαν βορειοελλαδίτικο χωριό, κηπάκια χορταριασμένα με αναρχικά σπαρμένα κίτρινα, άσπρα και μωβ της άνοιξης. Γάτες που οργώνουν ταρατσάκια, λιάζονται ή ερωτοτροπούν, γέροντας με μαγκούρα σε απογευματινή βόλτα, ξινή μυρωδιά βαρελίσιας φέτας, παρακάτω άλλη μυρωδιά από γιαχνί, λιμπιστά κατακίτρινα λεμόνια στα πάνω κλαριά των οπωροφόρων, κανα-δυο δορυφορικά πιάτα. Ένας μπαμπάς με απεριποίητα μούσια της μοδός, σακίδιο στην πλάτη και έναν δίχρονο πιτσιρίκο χέρι-χέρι προχωράνε αργά την ανηφοριά – τον κόβω άσχετο με τη γειτονιά τον κύριο γιατί έχει το ίδιο χαζό βλέμμα έκπληξης με μένα. Περιπλανήθηκα έτσι καμιά ώρα μέσα στο απογευματινό φως.

Μετά μπήκα στο γήπεδο. Ο μπαμπάς μου (75 ετών) λέει ότι το θυμάται από τη δεκαετία του ’50 όταν πήγαινε εκεί με τον ηλεκτρικό για να δει τα ξαδέλφια του να παίζουν ποδόσφαιρο με την ομάδα του Ηρακλή Αθηνών. Το γήπεδο είχε κάμποσα παραπήγματα που στεγάζανε τους αθλητικούς συλλόγους της περιοχής. Θέλησα να σιχτιρίσω την αφραγκιά και την κατάντια μας ωστόσο κάτι με κράτησε.

Και αυτό το κάτι ήταν τα ξεχαρβαλωμένα σαλονάκια που είχαν ξεσκονιστεί και παραταχτεί έξω από τα παραπήγματα για τους γονείς – θεατές που μαρτυρούσαν μια ιδιαίτερα φιλόξενη διάθεση και η φωνή του διοργανωτή από τα μεγάφωνα που ήταν ιδιαίτερα φλική και ενθαρρυντική προς τους νεαρούς αθλητές.

Παρότι δεν είμαι αθλήτρια είχα πάλι τα τυχερά μου σε αυτόν τον αγώνα. Πάτησα και ένα κλικ με μικρό πανόραμα του αττικού λεκανοπεδίου. Πρακαλείται όποιος γνωρίζει ποιες γειτονιές της Αθήνας αγναντεύεις από τη Νέα Ιωνία να το δηλώσει στα σχόλια διότι δηλώνω αγεωγράφητη!