Όλα ξεκίνησαν από ένα ρετρό ραδιόφωνο με ξύλινη επένδυση που έκανα δώρο στον εαυτό μου όταν χώρισα από μια μακροχρόνια σχέση. Λοιπόν το ραδιόφωνο αυτό έμεινε στο κουτί του για δύο χρόνια. Ο λόγος; Επειδή δεν υπήρχε στο υπνοδωμάτιο ελεύθερη επιφάνεια για να το ακουμπήσω. Είχα μετατρέψει την κρεβατοκάμαρά μου στην αποθηκευτική ζώνη του σπιτιού. Ό,τι περίσσευε και δεν χωρούσε αλλού κάποια στιγμή ερχόταν στο δικό μου δωμάτιο. Επιπλέον, είχα αποκτήσει την κακή συνήθεια να ξεντύνομαι και να αφήνω ρούχα πάνω στο διπλό μου κρεβάτι – στο μισό που δεν χρησιμοποιούσα.
Ένιωθα σαν ελεύθερη πολιορκημένη. Δοκίμασα διάφορες τεχνικές για να πείσω τον εαυτό μου να τακτοποιήσει αλλά επειδή είμαι φύσει ακατάστατη μετά από λίγο έπεφταν στο κενό. Χρειαζόμουν ένα ισχυρό κίνητρο-δόλωμα και αυτό ήταν η εικόνα του ραδιοφώνου δίπλα στο κρεβάτι μου να με νανουρίζει όπως την εποχή που ήμουνα έφηβη. Και όπως δεν ήθελα απλώς να το ακουμπήσω μέσα στη θάλασσα της ακαταστασίας μου σιγά-σιγά έκανα την ανάγκη φιλοτιμία όπως λέμε και άρχισα να μαζεύω τη συλλογή ετερόκλητων αντικειμένων μου, άλλα τα στρίμωξα σε κουτιά μέσα σε ντουλάπες και άλλα τα χάρισα. Κι έπειτα απίθωσα με τρυφερότητα το καινούριο μου ραδιόφωνο πάνω στην καθαρή και άδεια πλέον επιφάνεια του μικρού μου κομοδίνου. Το νέο αντικείμενο του πόθου μου αποδείχθηκε ότι έχει πολύ καλή λήψη και ευχαριστιέμαι πολύ να ανακαλύπτω ξανά τις συχνότητες των FM και να αποκοιμιέμαι τα βράδια με σαγηνευτικές ραδιοφωνικές φωνές και αγαπημένα τραγούδια.
Άμα ξεκινήσω όμως δεν σταματάω. Μου άνοιξε η όρεξη για βελτιώσεις. Μετά πήραν σειρά τα μαξιλάρια. Το προσκέφαλό μου ήταν αμφίβολης ποιότητας, και κακοπαθημένο. Ως επαγγελματίας γραφιάς (μεταφράστρια και blogger) έχω έναν μόνιμα καταπονημένο τράχηλο και θα με ακούσεις συχνά να κάνω κρακ-κρακ-κρακ τον αυχένα μου. Στη διάρκεια του ύπνου μου συχνά στριφογύριζα τελευταία βάζοντας το μαξιλάρι εναλλάξ οριζοντίως, καθέτως, διπλωμένο στα δύο και στην τελευταία στάση μετά από λίγο πιανόμουν γιατί γινόταν πολύ χοντρό οπότε συνέχιζα την κατάκλιση μπρούμυτα με το μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι για να… ισιώσω. Χρειαζόμουν κάτι που να είναι ούτε πολύ λεπτό αλλά ούτε και πολύ χοντρό επειδή είμαι μικροκαμωμένη με στενές, σχεδόν παιδικές πλάτες. Σε άλλες εποχές και περιστάσεις που έπρεπε να ντύνομαι με όλους τους τύπους ο καημός μου ήταν ότι δεν έβρισκα στα μαγαζιά σακάκι στα μέτρα μου, όλα μου έπλεαν στους ώμους οπότε όποιο και αν διάλεγα έμοιαζε ελεημοσύνη από κάποια μεγαλύτερη γενναιόδωρη θεία. Η χαρά μου ήταν όταν ανακάλυψα στον έναν χρόνο που έζησα στην Αγγλία τη σειρά ρούχων petite για μικροκαμωμένες γυναίκες που λάνσαραν τα περισσότερα πολυκαταστήματα της σειράς. Δεν είχαν μόνο κοντύτερα μανίκια και στριφώματα αλλά επιτέλους είχαν στενότερη φόρμα στις ωμοπλάτες.
Όμως άσε τους Βρετανούς (που μας κουνήσανε έτσι κι αλλιώς το μαντήλι) και πάμε στα καθ’ ημάς. Ανακάλυψα σχεδόν συγκινημένη στα ράφια της ελληνικής Coco-Mat μαξιλάρια «για χρήστες με μικρές ωμοπλάτες». Επιτέλους εμείς οι μινιόν δικαιωθήκαμε. Επειδή όμως άλλο τα λόγια κι άλλο τα έργα ανέλαβα να δοκιμάσω το μαξιλάρι και να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου. Καταρχήν όλα τα μαξιλάρια που φτιάχνει η εταιρεία χωρίζονται σε 2 οριζόντια διαμερίσματα με τα φερμουάρ τους, το αυχενικό ρολό που υποστηρίζει το λαιμουδάκι σου και το υπόλοιπο μαξιλάρι. Και επειδή μπορείς να προσθαφαιρέσεις υλικό γέμισης (φυσικό καουτσούκ, μαλλί, πούπουλα χήνας) κατά βούληση, όλα τα μαξιλάρια μπορούν να προσαρμοστούν σε πιο petite εκδόσεις ανθρώπινων σωμάτων. Αφού με πέρασαν στο κατάστημα από ολόκληρη συνέντευξη για το πώς είναι το στρώμα μου (σκληρό) και σε ποια στάση συνηθίζω να κοιμάμαι μου έδωσαν να δοκιμάσω ένα σωρό μαξιλάρια ξαπλώνοντας με ανάσκελα, μπρούμυτα και πλαγίως σε ένα από τα πολλά κρεβάτια της έκθεσης.
Τελικά έφυγα με ένα μαξιλάρι γεμισμένο με νιφάδες φυσικού καουτσούκ που είναι σχετικά ντούρο και ενδείκνυται για κατόχους σκληρών στρωμάτων. Έκανα το πείραμα των 30 ημερών (είναι γνωστό ότι με ενδιαφέρουν τα πειράματα για τον ύπνο) και κάθε πρωί που ξυπνούσα παρατηρούσα την αίσθηση στον αυχένα μου. Και ναι, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα άρχισαν να μειώνονται οι ενοχλήσεις. Και να ακούω περισσότερη μουσική ξαπλωτή. Από το καινούριο μου ραδιόφωνο. Ο σβέρκος μου κάνει ακόμα κρακ-κρακ-κρακ όταν έχω δουλέψει πολλές ώρες όμως όταν ξυπνάω φρέσκια το πρωί δεν έχει ούτε πόνο ούτε πιάσιμο. Έτσι ξεκινάω τη μέρα μου με ένα πριμ. Ξεθαρρεύοντας, άρχισα να χρησιμοποιώ το νέο μου μαξιλάρι και καθιστή για διάβασμα (αυτό δεν ξέρω αν προβλέπεται από το εγχειρίδιο χρήσης). Αν χρειαστεί να κάνω το μαξιλάρι μου πιο τσουπωτό μπορώ να πάω στο κατάστημα και να ζητήσω λίγη γέμιση ακόμη. Έχουν εκεί ένα ολόκληρο κάρο γεμάτο λαχταριστές λευκές νιφάδες καουτσούκ και μια σέσουλα. Είναι μούρλια να βυθίζεις την παλάμη σου μέσα στο εύκαμπτο υλικό και να οσφραίνεσαι τη λεπτή μυρωδιά του φυσικού αυτού υλικού. Ένιωσα μια πελώρια παρόρμηση να βουτήξω ολόκληρη μέσα – χωράω, γιατί όπως είπαμε είμαι και petite!
Η σημερινή ανάρτηση έχει γίνει σε συνεργασία με την εταιρεία προϊόντων ύπνου Coco-Mat.
