«Μαμ» όπως απαιτούν τα μωρά. «Μαμ» όπως το τυροπιτάδικο – φετίχ με τις νοστιμότατες κουρού στην οδό Πανεπιστημίου. Όταν πήγα να δω την παράσταση «Μαμ» αναρωτήθηκα αν ήταν παράσταση για μικρούς ή για μεγάλους. Τώρα που την έχω δει λέω πως είναι μια παράσταση για μεγάλους και μικρούς (ε, εντάξει, να ΄ναι δέκα χρονών οι μικροί για να το ευχαριστηθούν περισσότερο).
Πρωτοήρθα σε επαφή με τον γραπτό λόγο του Σάκη Σερέφα με Έναν δεινόσαυρο στο μπαλκόνι μου όπου ένα κύμα νοσταλγίας με πέταξε στο ρεστοράν του Όλυμπος – Νάουσα στη Θεσσαλονίκη, σε ηλικία επτά ετών, να τρώω αχνιστά γιουβαρλάκια και να χαζεύω τα ψηλά ταβάνια και τα γκαρσόνια με τα μαύρα παντελόνια και τα άσπρα πουκάμισα. Έτσι, αφενός αγάπησα τον Σάκη Σερέφα, αφετέρου τον συνέδεσα με γαστριμαργικές μνήμες. Έτσι, δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση που τον ξαναβρήκα σε ένα θεατρικό που ψηλαφεί τους πόνους και τις χαρές ενός μικρού ανθρώπου που πορεύεται προς την ενηλικίωση με μπούσουλα το φαγητό.
Στην σκηνή πρωταγωνιστεί ένα ψυγείο μάρκας Εσκιμό αν θυμάμαι καλά, ο μικρός Ζοζέφ, μαθητής που τον βλέπουμε στη διαδρομή έκτης δημοτικού – τρίτης λυκείου και ο Μεγάλος, ο οδηγός του σχολικού λεωφορείου που μεταφέρει τον Ζοζέφ στο ιδιωτικό του σχολείο αυτά τα εφτά χρόνια. Ο μόνος Ζοζέφ που ήξερα ποτέ ήτανε ο εγγονός της κυρίας Αθηνούλας, της μοδίστρας της γιαγιάς μου, και είχε αυτό το όνομα επειδή η οικογένειά τους ήταν καθολικοί και μου ακουγόταν τότε εξαιρετικά εξωτικό αυτό το καθολικοί τότε. Η κυρία Αθηνούλα, ανάμεσα στις πρόβες των φουστανιών, κερνούσε πάντα γλυκό του κουταλιού και σμυρναίικα κουλουράκια που έφτιαχνε με τα χεράκια της και αυτό ήταν το χαϊλάιτ της επίσκεψης για μένα. (κλείνω την παρένθεση).
Ο Ζοζέφ του θεατρικού γίνεται φίλος με τον οδηγό του σχολικού και στη διάρκεια των επτά χρόνων που συναντιούνται στο λεωφορείο, ο Μεγάλος κερνάει τον Ζοζέφ επτά διαφορετικά εδέσματα, μέσα στο απαραίτητο τάπερ. Σοκολατάκι γεμιστό με ζυγούρι για τη μαυρίλα της εφηβείας αφού ο στενοχωρημένος εγκέφαλος ψοφάει για σοκολάτα και λίπη ζώων, σκουμπρί γεμιστό με κάππαρη για να δυναμώσει η ψυχή και να τολμήσει να εγκαταλείψει την αγέλη. Αστακό με λαδολέμονο για το πένθος, όταν ο Ζοζέφ χάνει τον παππού του. Γιατί ο αστακός όταν γδύνεται το παλιό του κέλυφος το τρώει για να δυναμώσει και να φτιάξει καινούριο. Έτσι όταν ο θάνατος σου πάρει κάποιον δικό σου, μην διώχνεις μακριά τις αναμνήσεις σου από εκείνον, φάτες, καταβρόχθισέ τις για να δυναμώσεις. Ωμό σολομό μαριναρισμένο με λεμόνι για θυμάσαι ποιος είσαι και από πού έρχεσαι. Σαλιγκάρια τηγανητά με κρασί και δεντρολίβανο για τις πληγές και τις χαρές του έρωτα. Του έρωτα που στην εφηβεία μυρίζει μαλακτικό μαλλιών με άρωμα πικραμύγδαλου. Καρδιές αγκινάρας λεμονάτες για να μάθεις να ξεφλουδίζει την καρδιά σου απ’ όλα τα περιττά και να μένει η ουσία που είναι μια σταλιά πράγμα. Προβατίνα βραστή με τραχανά για τη νοσταλγία του παρελθόντος.
Οι λέξεις πέφτουν όμορφες, στρογγυλές μα όχι στρογγυλεμένες, απολαυστικές, λένε όμορφες ιστορίες, λένε έξυπνα πράγματα, σε ζεσταίνουν, σε χορταίνουν, μα δεν σε βαραίνουν. Μάλλον έτσι είναι τα καλογραμμένα θεατρικά. Παίζεται στο Skrow Theater στο Παγκράτι, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Με τους Χρηστίνα Γαρμπή, Θανάση Ζερίτη, Γιώργο Κισσανδράκη – όλοι τους γεμάτοι μεταδοτική ενέργεια. Να πάτε να το δείτε. Έχει όλα τα λιπαρά που χρειάζονται για να «λαδωθεί» και να ευφρανθεί ο εγκέφαλός σας!