Ένα απρόσμενο επαγγελματικό ραντεβού με έφερε στο κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι, 2 το μεσημέρι. Ζέστη, ήλιος εκτυφλωτικός και το στομάχι μου έπαιζε ταμπουρά από την πείνα γιατί δεν είχα προλάβει να μαγειρέψω ούτε να φάω βεβαίως.

Ήθελα κάτι γρήγορο, οικονομικό, που να μην αφήνει ίχνη – δεν μπορείς να φας σουβλάκι με τζατζίκι και μετά να πας σε οποιουδήποτε είδους ραντεβού με το σκόρδο να βγαίνει από κάθε πόρο του κορμιού σου. Έτσι κατέληξα στο γνωστό και αγαπημένο κουλούρι (Θεσσαλονίκης). Χορταίνει, δεν παχαίνει, τονώνει και δεν λερώνει – καλά τα πάω στη ρίμα!

Σταμάτησα λοιπόν στον κουλουρά της πλατείας που διαλαλούσε ότι είχε «φρέσκο και τραγανό» και του ζήτησα ένα. Διάλεξε ένα με την τσιμπίδα και ενώ εγώ ακουμπούσα το 50λεπτό μου στον πάγκο τον είδα να βουτάει και δεύτερο κουλούρι με την τσιμπίδα. Με αφοπλιστικό χαμόγελο μου έτεινε το χάρτινο σακουλάκι με τα δυο τραγανά κουλούρια μέσα. Ε, κι εγώ το πήρα και τον χαιρέτησα με χαμόγελο πλατύ και συνωμοτικό.

Αυτή η πόλη αρχίζει να μαθαίνει την αλληλεγγύη. Μου αρέσει. Και δεν μπορώ να πω ότι ο άνθρωπος φοβήθηκε ότι θα με δει να λιποθυμώ στη μέση του δρόμου, δεν είμαι καμιά αδυνατούλα, τα ‘χω τα πιασίματά μου. Το δεύτερο κουλούρι πάντως δεν το ‘φαγα. Το φύλαξα για τον γιο μου. Το λέω για τους κακεντρεχείς της παρέας. Εξάλλου έχω δηλώσει ότι κάνω δίαιτα – όσο έχω ακόμα το προνόμιο αυτής της επιλογής.

Καλό δρόμο αγαπημένοι μου φιλοευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές. Ετοιμαστείτε να μοιραστείτε τα κουλούρια σας. Και να σηκώσετε τα μανίκια σας για να ζυμώσουμε κι άλλα. Για ό,τι συμβαίνει από Δευτέρα υπεύθυνοι θα είμαστε εμείς και μόνο εμείς.