Είναι κάποιες ιστορίες που συμπληρώνουν τα κενά, γεφυρώνουν τις διαφορές μας, μαλακώνουν τον πόνο, το πένθος ή την οργή που συσσωρεύεται στο συλλογικό ασυνείδητο μετά από άσχημα γεγονότα τεραστίων διαστάσεων όπως οι πόλεμοι και οι γενοκτονίες. Το βίντεο αυτής της ιστορίας με την εκφραστική φωνή της Francine πήρε δικαίως πολλά like και share τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο. Θέλησα να καταγράψω τη φωνή της, επειδή τα γραπτά μένουν.

Το όνομά μου είναι Francine Christophe. Γεννήθηκα στις 18 Αυγούστου 1933, χρονιά που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία. Κοιτάξτε, αυτό είναι το κίτρινο αστέρι μου. Φυσικά έπρεπε να το φοράω στο στήθος όπως όλοι οι Εβραίοι. Είναι μεγάλο, δεν νομίζετε κι εσείς; Ιδιαίτερα για ένα παιδί 8 ετών. Τόσο ήμουν τότε. Όταν βρέθηκα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν συνέβη κάτι αξιοσημείωτο. Θα σας θυμίσω ότι ως παιδιά αιχμαλώτων πολέμου είχαμε κάποια προνόμια. Μπορούσαμε να κουβαλάμε μαζί μας μια μικρή τσαντούλα με δυο – τρία μικροπράγματα από την πατρίδα μας τη Γαλλία. Μια μητέρα είχε φέρει ένα κομμάτι σοκολάτα, μια άλλη λίγη ζάχαρη, μια τρίτη μια χούφτα ρύζι. Η δική μου μαμά είχε τυλίξει δύο κομμάτια σοκολάτα και μου είχε πει «Αυτά θα τα κρατήσουμε για τη μέρα που θα νιώθεις πραγματικά χάλια. Τότε θα σου δώσω αυτή τη σοκολάτα και θα νιώσεις καλύτερα».

Μια από τις γυναίκες που ήταν κρατούμενες μαζί μας ήταν έγκυος. Τόσο αδύνατη που ήταν, η κατάστασή της δεν φαινόταν, ωστόσο ήρθε τελικά η μέρα που θα γεννούσε. Πήγε στο νοσοκομείο του στρατοπέδου συνοδευόμενη από τη μητέρα μου η οποία ήταν η επόπτρια του κοιτώνα. Πριν φύγουν η μαμά μου μού είπε «Θυμάσαι τη σοκολάτα που φύλαγα για σένα;». είπα «Ναι, μαμά». «Πώς αισθάνεσαι τώρα;» με ρώτησε. «Καλά μαμά. Τα καταφέρνω μια χαρά». «Τότε, αν μου επιτρέψεις, θα προσφέρω τη σοκολάτα σου στη φίλη μας την Hélène γιατί η γέννα εδώ θα είναι δύσκολη. Μπορεί και να πεθάνει. Αν της δώσω τη σοκολάτα, ίσως βοηθήσει». Είπα «Ναι μαμά, να το κάνεις». Η Hélène γέννησε το μωρό· ένα μικροσκοπικό, αδύναμο πλασματάκι. Έφαγε τη σοκολάτα και δεν πέθανε. Επέστρεψε στο στρατόπεδο με τους υπόλοιπους. Το μωρό δεν έκλαψε ποτέ εκεί μέσα. Ποτέ. Ούτε μια φωνούλα. Έξι μήνες μετά έγινε η απελευθέρωση. Ξετύλιξαν τις φασκιές του μωρού και για πρώτη φορά το μωρό έκλαψε. Τότε γεννήθηκε πραγματικά. Το πήραμε μαζί μας στη Γαλλία. Ένα πολύ μικροκαμωμένο και αδύναμο μωρό για βρέφος έξι μηνών.

Πριν λίγα χρόνια, η κόρη μου είπε «Μαμά, αν εσείς οι εκτοπισμένοι επιζήσαντες είχατε ψυχολόγους ή ψυχιάτρους στην επιστροφή σας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ίσως να ήταν πιο εύκολο για σας». Απάντησα «Φυσικά, όμως δεν τους είχαμε τότε». Κανείς δεν έδινε σημασία στην ψυχική ασθένεια τότε. «Όμως μου έδωσες μια ιδέα. Θα οργανώσουμε ένα συνέδριο με αυτό το θέμα». Οργάνωσα λοιπόν ένα συνέδριο με θέμα ‘Αν οι επιζήσαντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είχαν ψυχολογική υποστήριξη το 1945 τι θα είχε συμβεί;’ Ήρθε πολύς κόσμος στο συνέδριο. Ηλικιωμένοι επιζήσαντες, περίεργοι, και πολλοί ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ψυχοθεραπευτές. Είχε πολύ ενδιαφέρον. Ο καθένας παρουσίασε τις ιδέες του. Ήταν πολύ καλά.

Κάποια στιγμή ανέβηκε στο βήμα μια γυναίκα και είπε «Εγώ ζω στη Μασσαλία και είμαι ψυχίατρος. Πριν προχωρήσω στην ομιλία μου όμως έχω κάτι να δώσω στη Francine Christophe». Δηλαδή σε μένα. Έβαλε το χέρι στην τσέπη της και ανέσυρε ένα κομμάτι σοκολάτα. Μου το έδωσε και μου είπε «Εγώ είμαι το μωρό».

Υ.Γ. Ευχαριστώ τη Βενετία που μοιράστηκε το βίντεο.