Όταν ήμουν ακόμη καινούρια σε αυτήν τη γειτονιά και είχα το γιο μου μωρό, σε μια από τις βόλτες μας στα πέριξ με το καροτσάκι έπεσα πάνω σε μια πολύχρωμη, χαρούμενη γιορτή. Γυναίκες όλων των ηλικιών που μιλούσαν με έξαψη και ενθουσιασμό είχαν καταλάβει όλο τον αυλόγυρο της εκκλησίας και τον διπλανό πεζόδρομο. Ρώτησα να μάθω τι τρέχει και μου είπαν ότι είναι του Αγίου Φανουρίου (27 Αυγούστου) και γιορτάζει το παρεκκλήσι της μητρόπολης της συνοικίας. Καθώς χωνόμουν κι εγώ με το παιδί στο καρότσι σφήνα στο πλήθος με πήραν αμέσως μυρωδιές από κανέλλες και γαρύφαλλα. Και τότε τις είδα: αφράτες, στρουμπουλές, επίπεδες, ξανθιές μελαχρινές, πασπασπαλισμένες με άχνη, αμύγδαλα ή σκέτες, σε αλουμινένια ταψάκια ή πορσελάνινες πιατέλες περιωπής, είχε γεμίσει ο τόπος φανουρόπιτες. Περιέργως, 30 χρονώ γυναίκα, πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα και δοκίμαζα – αφού μου την προσφέρανε, τι να ‘κανα! – φανουρόπιτα. Στο πατρικό μου δεν τηρούσαμε τέτοια έθιμα – οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν επικαλούνται τη βοήθεια αγίων για να βρουν τα χαμένα κλειδιά του αυτοκινήτου ούτε τον εξαφανισμένο αρραβωνιαστικό που μάλλον έχει ρίξει άγκυρα αλλού. Επιρρεπής στα γλυκά από κούνια – εγγονή ζαχαροπλάστη γαρ – το παραδοσιακό και ταπεινό αυτό γλυκάκι με κέρδισε αμέσως με τα αρώματά του και την ευκολία του και από τότε άρχισα να τιμώ τον συμπαθή άγιο όποτε έχανα το κινητό μου. Μετά το προχώρησα ένα βήμα παραπέρα κι έφτιαχνα φανουρόπιτα χωρίς λόγο, απλώς «για να φάει το παιδί» κάτι νόστιμο και υγιεινό.

Τα χρόνια πέρασαν και ο έφηβος πλέον γιος τη βρίσκει «λαδερή» για τα γούστα του και δεν την προτιμάει για το κολατσιό του. Ώσπου σε μια γιορτή του σχολείου με θέμα τα μεσογειακά εδέσματα, ο προσφιλής μου άγιος μου φανέρωσε μέσω αγαπημένης φιλολόγου και μητέρας την τέλεια ιδέα: φανουροπιτάκια σε μορφή cupcake. Απλώς χρησιμοποιείς τη λαμαρίνα με τις θήκες για τα cupcake, τοποθετείς τα αντικολλητικά πολύχρωμα χαρτάκια (τις φόλες, που έλεγε ο ζαχαροπλάστης παππούς μου) και χύνεις εκεί το μείγμα σου. Το αποτέλεσμα είναι ότι το φανουροπιτάκι πιάνει μια ωραία τραγανή κρούστα γύρω-γύρω που αντισταθμίζει τη λιπαρότητα του γλυκού. Α, και έμαθα να κλέβω λίγο στο λάδι. Κάτι το τραγανό της υποθέσεως, κάτι το μοδάτο των cupcake (διότι δεν είναι cool να κουβαλάς φανουρόπιτα στο σχολικό σακίδιο αν είσαι άνω των 12) τα φανουροπιτάκια με νέο ένδυμα γίνανε γκραν σουξέ στο σχολείο, και ακόμη περισσότερο αυτές τις μέρες των εξετάσεων. Να μου ζήσεις άγιε Φανούρη κι εσύ Βάσω για την αποκάλυψη.