Έχετε ακούσει για δεύτερες ευκαιρίες; Ε, λοιπόν στη ζωή εμφανίζονται κάμποσες από αυτές μόνο που πρέπει να είναι κανείς σε ετοιμότητα για να τις αδράξει.
Πριν από πολλά-πολλά χρόνια ήμουν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού σε ένα μικρό σχολείο κάπου στο Νέο Ψυχικό. Ελληνισμό το λέγανε. Στο ισόγειο του κτιρίου που στέγαζε το σχολείο μου είχαν τη γωνιά τους οι μικρές τάξεις, στον πρώτο όροφο οι μεγαλύτερες και στον τρίτο όροφο ήταν το σπίτι που έμενε ο διευθυντής μα τη γυναίκα και την κόρη του. Σε αυτό το σχολείο είχα την τύχη να με συντροφέψουν και να με καθοδηγήσουν ως παιδί κάποιοι δασκάλοι που με έκαναν να νιώσω ότι η παρουσία μου σε αυτόν τον κόσμο μετράει. Επίσης διατηρώ μέχρι σήμερα έναν καλό φίλο που έκανα εκεί παρόλο που συνεχίσαμε σε διαφορετικά σχολεία στο γυμνάσιο.
Η ζωή όμως προχωράει με ταχύτητα. Μετά από έξι χρόνια (7 μαζί με το νηπιαγωγείο) πήρα απολυτήριο και συνέχισα σε νέες περιπέτειες ενώ το μικρό μου σχολείο που μετρούσε ήδη γύρω στα 30 χρόνια ζωής μαράζωσε στη δεκαετία του ’80 και έσβησε από το χάρτη. Άκουσα ότι το κέλυφος του κτιρίου πήρε μια παράταση ζωής φιλοξενώντας για λίγα χρόνια το δημόσιο γυμνάσιο της περιοχής και μετά, σιωπή. Οι ιδιοκτήτες μετακόμισαν και το κτίριο εγκαταλείφθηκε. Κάποιες φήμες το ήθελαν να έχει κατεδαφιστεί. Έμειναν να ζουζουνίζουν στο μυαλό μου οι αναμνήσεις.
Δεν τόλμησα να ξαναπεράσω από εκεί. Όμως πριν από λίγες ημέρες κάποια συγκυρία με έφερε μέχρι το ΚΕΠ του Νέου Ψυχικού. Και -σατανική σύμπτωση- βρέθηκα να οδηγώ στην οδό Ομήρου! Όταν έφτασα στο γνωστό σταυροδρόμι η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο θεός του πάρκινγκ μου βρήκε θέση, τράβηξα χειρόφρενο και βγήκα έξω. Ένας καινούριος ξύλινος φράχτης μου έκοβε την ορατότητα. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και αντίκρυσα φρεσκοβαμμένα χαρούμενα χρώματα γύρω από τα παράθυρα των πάνω ορόφων. Μετά κόλλησα τη μύτη μου στο φράχτη και κρυφοκοίταξα ανάμεσα στους ξύλινους πήχεις: Ήταν η γνωστή μου είσοδος (όχι όσο μεγάλη τη θυμόμουν) με τις μοντέρνες ίσιες κολώνες της αρχοιτεκτονικής του ’60. Και μια διακριτική επιγραφή με τη λέξη «Παιχνιδαγωγείο».
Και τότε ανάψανε διάφορα λαμπάκια στο μυαλό μου. Το σχολείο μου είχε ξαναγίνει πραγματικό σχολείο! Μετακόμισε εκεί το Παιχνιδαγωγείο, ένα σχολείο νέας πνοής όπου όπως λέει το μότο του «τα παιδιά αναπτύσσονται και μαθαίνουν παίζοντας, ακολουθούν την περιέργεια και τη φαντασία τους, έχουν ίσες ευκαιρίες και εκφράζονται ελεύθερα, συμμετέχουν ενεργά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους, λειτουργούν σε ένα δομημένο και οργανωμένο πλαίσιο, και νιώθουν σαν το σπίτι υους». Είχαν από καιρό φτάσει στα αφτιά μου θετικά σχόλια για έναν παιδικό σταθμό και νηπιαγωγείο με το όνομα Παιχνιδαγωγείο. Και όπως οι καλές προσπάθειες κάποτε μεγαλώνουν και δίνουν καρπούς, έτσι, ήρθε η ώρα φέτος για το Παιχνιδαγωγείο να μεγαλώσει και να εξελιχθεί σε δημοτικό εξατάξιο σχολείο.
Το κτίριο της οδού Ομήρου 28 μόλις ξεκίνησε μια δεύτερη, καινούρια ζωή. Και οι οιωνοί φαίνονται πολύ καλοί αν κρίνω από την ζεστή, φιλική και έντιμη αντιμετώπιση που είχα από τους ανθρώπους του νέου σχολείου που με υποδέχτηκαν όταν χτύπησα το κουδούνι. (όχι που δεν θα το χτυπούσα!)
Περιττό να σας πω ότι με κατέκλυσαν ζουμιά συγκίνησης! Εύχομαι στους ιδρυτές και τους δασκάλους του Παιχνιδαγωγείου μια μεγάλη και καρποφόρα σχολική ζωή. Και, ποιος ξέρει, μικρό μου σχολείο, ίσως να τα ξαναπούμε!