Έχετε ακούσει για δεύτερες ευκαιρίες; Ε, λοιπόν στη ζωή εμφανίζονται κάμποσες από αυτές μόνο που πρέπει να είναι κανείς σε ετοιμότητα για να τις αδράξει.
Πριν από πολλά-πολλά χρόνια ήμουν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού σε ένα μικρό σχολείο κάπου στο Νέο Ψυχικό. Ελληνισμό το λέγανε. Στο ισόγειο του κτιρίου που στέγαζε το σχολείο μου είχαν τη γωνιά τους οι μικρές τάξεις, στον πρώτο όροφο οι μεγαλύτερες και στον τρίτο όροφο ήταν το σπίτι που έμενε ο διευθυντής μα τη γυναίκα και την κόρη του. Σε αυτό το σχολείο είχα την τύχη να με συντροφέψουν και να με καθοδηγήσουν ως παιδί κάποιοι δασκάλοι που με έκαναν να νιώσω ότι η παρουσία μου σε αυτόν τον κόσμο μετράει. Επίσης διατηρώ μέχρι σήμερα έναν καλό φίλο που έκανα εκεί παρόλο που συνεχίσαμε σε διαφορετικά σχολεία στο γυμνάσιο.
Η ζωή όμως προχωράει με ταχύτητα. Μετά από έξι χρόνια (7 μαζί με το νηπιαγωγείο) πήρα απολυτήριο και συνέχισα σε νέες περιπέτειες ενώ το μικρό μου σχολείο που μετρούσε ήδη γύρω στα 30 χρόνια ζωής μαράζωσε στη δεκαετία του ’80 και έσβησε από το χάρτη. Άκουσα ότι το κέλυφος του κτιρίου πήρε μια παράταση ζωής φιλοξενώντας για λίγα χρόνια το δημόσιο γυμνάσιο της περιοχής και μετά, σιωπή. Οι ιδιοκτήτες μετακόμισαν και το κτίριο εγκαταλείφθηκε. Κάποιες φήμες το ήθελαν να έχει κατεδαφιστεί. Έμειναν να ζουζουνίζουν στο μυαλό μου οι αναμνήσεις.
Δεν τόλμησα να ξαναπεράσω από εκεί. Όμως πριν από λίγες ημέρες κάποια συγκυρία με έφερε μέχρι το ΚΕΠ του Νέου Ψυχικού. Και -σατανική σύμπτωση- βρέθηκα να οδηγώ στην οδό Ομήρου! Όταν έφτασα στο γνωστό σταυροδρόμι η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο θεός του πάρκινγκ μου βρήκε θέση, τράβηξα χειρόφρενο και βγήκα έξω. Ένας καινούριος ξύλινος φράχτης μου έκοβε την ορατότητα. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και αντίκρυσα φρεσκοβαμμένα χαρούμενα χρώματα γύρω από τα παράθυρα των πάνω ορόφων. Μετά κόλλησα τη μύτη μου στο φράχτη και κρυφοκοίταξα ανάμεσα στους ξύλινους πήχεις: Ήταν η γνωστή μου είσοδος (όχι όσο μεγάλη τη θυμόμουν) με τις μοντέρνες ίσιες κολώνες της αρχοιτεκτονικής του ’60. Και μια διακριτική επιγραφή με τη λέξη «Παιχνιδαγωγείο».
Και τότε ανάψανε διάφορα λαμπάκια στο μυαλό μου. Το σχολείο μου είχε ξαναγίνει πραγματικό σχολείο! Μετακόμισε εκεί το Παιχνιδαγωγείο, ένα σχολείο νέας πνοής όπου όπως λέει το μότο του «τα παιδιά αναπτύσσονται και μαθαίνουν παίζοντας, ακολουθούν την περιέργεια και τη φαντασία τους, έχουν ίσες ευκαιρίες και εκφράζονται ελεύθερα, συμμετέχουν ενεργά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους, λειτουργούν σε ένα δομημένο και οργανωμένο πλαίσιο, και νιώθουν σαν το σπίτι υους». Είχαν από καιρό φτάσει στα αφτιά μου θετικά σχόλια για έναν παιδικό σταθμό και νηπιαγωγείο με το όνομα Παιχνιδαγωγείο. Και όπως οι καλές προσπάθειες κάποτε μεγαλώνουν και δίνουν καρπούς, έτσι, ήρθε η ώρα φέτος για το Παιχνιδαγωγείο να μεγαλώσει και να εξελιχθεί σε δημοτικό εξατάξιο σχολείο.
Το κτίριο της οδού Ομήρου 28 μόλις ξεκίνησε μια δεύτερη, καινούρια ζωή. Και οι οιωνοί φαίνονται πολύ καλοί αν κρίνω από την ζεστή, φιλική και έντιμη αντιμετώπιση που είχα από τους ανθρώπους του νέου σχολείου που με υποδέχτηκαν όταν χτύπησα το κουδούνι. (όχι που δεν θα το χτυπούσα!)
Περιττό να σας πω ότι με κατέκλυσαν ζουμιά συγκίνησης! Εύχομαι στους ιδρυτές και τους δασκάλους του Παιχνιδαγωγείου μια μεγάλη και καρποφόρα σχολική ζωή. Και, ποιος ξέρει, μικρό μου σχολείο, ίσως να τα ξαναπούμε!
16 Σχόλια
Ημουν και γω εκει 1970-1976 Το καλυτερο σχολειο της Αθηνας και ο κ Πετροπουλος Θεος δασκαλος
Πολύ χαίρομαι! Εγώ φοίτησα αργότερα, 1977-1983.
Πέρασα κι εγώ από το σχολείο αυτό 1969-1974, θυμάσαι δάσκαλο Χατζάκη;
Χάρηκα που διάβασα για τον Ελληνισμό και τον δάσκαλο τον κ. Πετρόπουλο. Φοίτησα και εγώ στο σχολείο αρκετά παλαιότερα από 1958 – 1961 4η έως και 6η τάξη όταν ήρθα από Αυστραλία χωρίς να γνωρίζω γραφή και ανάγνωση στα ελληνικά αλλά όλοι οι δάσκαλοι βοήθησαν ώστε να μην χάσω καμμια τάξη. Στην Ομήρου το σχολείο μετακόμισε το 1959. Προηγούμενα βρισκόταν στην διεύθυνση 28ης Οκτωβρίου και Δημοκρατίας πάλι στο Νέο Ψυχικό πολύ κοντά στην Ομήρου.
Γεια σου Αντρέα. Χαίρομαι πολύ που αυτό το post γίνεται η ευκαιρία να συναντηθούμε διαδικτυακά έστω οι άνθρωποι που περάσαμε από τα θρανία του Ελληνισμού και να μοιραστούμε τις αναμνήσεις μας!
Ο Ελληνισμός ήταν ένα καλό σχολείο με δασκάλους που αγαπούσαν τη δουλειά τους και μου έχει αφήσει πολύ όμορφες αναμνήσεις. Θυμάμαι την αυλή που χωριζόταν σε τρία κομμάτια (τσιμέντο, χώμα, γκαζόν). Όταν πήγα πριν πολλά χρόνια και κρυφοκοίταξα το κομμάτι με το χώμα και το γκαζόν είχε γίνει πλέον πολυκατοικία. Καλή συνέχεια εύχομαι στο νέο σχολείο που συνεχίζει την ιστορία.
Τάκης (μάλλον ο “καλός φίλος” που αναφέρεται παραπάνω)
Αχ βρε Τακούλη!
Γεια σου Έλλη! 1 χρόνο μετά διαπιστώνω πως δεν σου είχα απαντήσει (προφανώς από κάποιο τεχνικό λάθος) και ντράπηκα πολύ! Σε φιλώ κι ευχαριστώ που με επισκέφθηκες και μοιράστηκες τις αναμνήσεις τις παιδικής μας ηλικίες με όλους τους παλιούς συμμαθητές εδώ!
Αχ βρε παιδιά πόσο συγκινήθηκα… φοίτησε στον ελληνισμό από 72-78 και είχα ακριβώς την ίδια εμπειρία με την Αγγελική : πέρασα απ εξω πριν ένα μήνα κι έκανα το γύρω του τετραγώνου ψάχνοντας την αυλή μας… Ο κ. Πετρόπουλος υπέροχος, τον θυμάμαι τόσο καθαρά.
Γεια σου Κική! Χαίρομαι τόσο πολύ κάθε φορά που κάποιος απόφοιτος του ελληνισμού πέφτει πάνω στο post μου! Θα δημιουργήσουμε κλαμπ μου φαίνεται!
Καλησπέρα και από έναν απόφοιτο ’91 Γυμνασίου του Ελληνισμού. Το καλύτερο σχολείο εσαεί!!
Τότε βέβαια ο κ. Πετρόπουλος έμενε με τη σύζυγό του στον επάνω όροφο αλλά δεν δίδασκε. Ήταν συνταξιούχος. Εξαιρετικός άνθρωπος.
Γεια σου Χάρη! Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που κάποιος γράφει σχόλιο κάτω από αυτήν την ανάρτηση γιατί δημιουργεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των σχολικών μου αναμνήσεων.
Καλησπέρα. Πραγματικά είναι απίστευτες οι αναμνήσεις που ξύπνησαν σήμερα καθώς διάβασα εντελώς τυχαία όλα αυτά. Πέρασα και εγώ από τον Ελληνισμό το μακρινό 1963 έως το 1970. Νηπιαγωγείο και μετά δημοτικό. Οι αρχές που πήρα αυτά τα χρόνια σε όλα τα επίπεδα με οδηγούν σε όλη την ζωή μου. Η φυσιογνωμία και η προσωπικότητα του κυρίου Πετρόπουλου είναι ακόμα ολοζώντανη στην μνήμη μου σαν να μην έχει περάσει μια ημέρα. ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Πραγματικά δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε να μοιραστούμε όλες αυτές τις ευχάριστες νοσταλγικες αναμνήσεις.
Καλησπέρα σας και ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! Χαίρομαι πολύ που “συναντώ” άλλον έναν απόφοιτο από το μικρό μας σχολείο! Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε αυτές τις κοινές αναμνήσεις.
Είναι απίστευτα συγκινητικό ότι έπεσα πάνω σας.Ημουν και γω μαθητής στον Ελληνισμό τις 3 τελευταίες τάξεις του δημοτικού.1974-77..Υπέροχα χρόνια και μοναδικές αναμνήσεις..Σας ευχαριστώ όλους για ότι μου ξεθαψατε..
Καλημέρα σας, να είστε καλά! Χαίρομαι που το κείμενό μου έγινε αφορμή να βρούμε έναν ακόμη παλιό “συμμαθητή” από τα πολύ παιδικά μας χρόνια.