Ένας αγώνας, ένα στάδιο και μερικές σκέψεις

Σάββατο πρωί με την αφρικανική σκόνη να αιωρείται παντού στην Αττική και να την τυλίγει σε πέπλο ομίχλης βρέθηκα στο πάλαι ποτέ θρυλικό Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) για την πρώτη επίσημη εμφάνιση του υιού σε αγώνες. Είχα πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή και ήμουν όλο ενθουσιασμό που θα περιπλανιόμουν σε ένα από τα πιο μεγάλα και εμβληματικά κλειστά στάδια της Ελλάδας, όσο ο γιος θα έκανε «ζέσταμα».

Βέβαια πήρα μια πρώτη κρυάδα όταν φτάσαμε και ψάχναμε κάποια ένδειξη για την είσοδο του σταδίου. Ούτε λόγος για κάποιον υπάλληλο που να δίνει πληροφορίες, να κάνει καθήκοντα υποδοχής. Εντάξει λες, ζούμε και σε δύσκολους καιρούς. Τελικώς τρυπώσαμε από κάποια τζαμένια πόρτα που ήταν ξεκλείδωτη και βρεθήκαμε εντός του χώρου. Η πρώτη εντύπωση: λερά τζάμια (είναι ένα από τα pet hate μου) παντού και μια γυάλινη προθήκη με έπαθλα που από την πολλή σκόνη είχαν χάσει το χρώμα τους. Προχωρήσαμε, βρήκαμε το χώρο των εγγραφών και τη μεγάλη αίθουσα όπου οι έφηβοι αθλητές «ζεσταίνονταν» με ασκήσεις. Ο γιος μου βρήκε τον προπονητή του κύριο Γιώργο κι εγώ, με τη φωτογραφική ανά χείρας, ξεκίνησα για το γύρο του ΣΕΦ.

Μου πήρε κανένα τέταρτο να κυκλώσω περιφερειακά την κυρίως εγκατάσταση. Η πρόθεσή μου ήταν να καταγράψω στο φακό ό,τιδήποτε ήταν όμορφο ή ενδιαφέρον. Ο κεντρικός χώρος της αρένας όπου εκτυλίσσονται τα αθλητικά δρώμενα ήταν αξιοπρεπής αλλά οτιδήποτε ήταν από πάνω, από κάτω, πέριξ… Έτσι άλλαξα ρότα και ξεκίνησα το προσωπικό μου ρεπορτάζ ασχήμιας κι εγκατάλειψης. Όπως αυτοί οι ηθοποιοί που πάνε για το Όσκαρ και καταλήγουν με Χρυσό Βατόμουρο…

Η οροφή του σταδίου μπάζει από παντού με αποτέλεσμα πολλές ευμεγέθεις λιμνούλες περιμετρικά των τελευταίων θέσεων του άνω διαζώματος της κεντρικής αρένας. Δάπεδα που χάσκουν ή έχουν ξηλωθεί, σπασμένες και άδειες πυροσβεστικές φωλιές, (όχι καλέ, δεν ήταν βανδαλισμένες), ξεσκίδια από πανιά που διαφήμιζαν κάποια παλιότερη διοργάνωση. Ευφάνταστα αυτοκολλητάκια οπαδών συγκεκριμένης ομάδας που προπονείται στο ΣΕΦ σε κάθε διαθέσιμη κατακόρυφη επιφάνεια. Εννοείται συνθήματα με σπρέι σε όλους τους εξωτερικούς τοίχους, GATE 7 σε πολλές παραλλαγές και με διάφορους βαθμούς κοσμιότητας. Εντύπωση μου έκανε το ΠΑΟ – Θρησκεία –Παιανία 29-03-2007. Δηλαδή ένας κουβάς με φτηνό νερόχρωμα δε βρέθηκε μέσα στα τελευταία οχτώ χρόνια; Και πολύ σκουριασμένο σίδερο, πολλή σκουριά. Κακοφωτισμένα έως σκοτεινά εντελώς κλιμακοστάσια οδηγούν σε αποδυτήρια και άλλους βοηθητικούς χώρους. Κατσαρίδες που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στις τουαλέτες.

Όσο ήταν να γκρινιάξω, γκρίνιαξα. Στα καθ’ ημάς τώρα… Συνόδευα ένα αγόρι 13,5 χρονών που θα έτρεχε για πρώτη φορά με αθλητές εκτός του γυμναστικού του συλλόγου. Στο στάδιο είχαν μαζευτεί έφηβοι απ’ όλες τις γειτονιές και από όλους τους γυμναστικούς συλλόγους της Αθήνας. Ο Κωνσταντίνος είχε τεράστιο άγχος για δύο πράγματα 1) μήπως μπουρδουκλωθεί και πέσει όπως είχε ακούσει να συμβαίνει σε μεγαλύτερους συναθλητές του και 2) μήπως έρθει τελευταίος. Και βεβαίως, ο δικός μου ρόλος ήταν αυτός της ψυχολογικής υποστήριξης. Είπα διάφορα που δεν τα θυμάμαι, μεταξύ άλλων ότι αυτός ο αγώνας ήταν ουσιαστικά ένα είδος προπόνησης για όλους τους υπόλοιπους που θα ακολουθούσαν και μια πρώτη επίσημη καταγραφή των επιδόσεών του. Επομένως καλά θα έκανε να μείνει χαλαρός και να το ευχαριστηθεί. Εγώ ήμουν αυτή που τα έλεγε; Μόλις λάβανε θέσεις και είδα τους συναθλητές του, τα ‘χασα η μάνα: δίπλα στο δικό μου κλαράκι του 1,63 και των 45 κιλών στεκόντουσαν ζερβόδεξα κάτι γομαροειδείς έφηβοι (καλά να είναι τα παιδιά) που είχαν αρχίσει να βγάζουν γένια. Μια αγκωνιά να του ρίχνανε…

Τα επόμενα 1000 μέτρα ήταν η πιο αγωνιώδης κούρσα που έχω ποτέ παρακολουθήσει (εγώ τον στίβο τον ήξερα μόνο από την τηλεόραση πριν γίνω μαμά). Το κλαράκι έκανε καλή εκκίνηση, δεν παραπάτησε, δεν ποδοπατήθηκε, δεν ήρθε τελευταίο. Και παρόλο που δεν μπήκε στην πρώτη τριάδα, μόλις τελείωσε ήρθε με φωτεινή διάθεση και χαμόγελο να μου ανακοινώσει πόσο χαρούμενος ήταν που πέτυχε μικρότερο χρόνο απ’ αυτόν που του είχε συστήσει ο προπονητής την προηγουμένη. Και όλο ενθουσιασμό μoυ εξηγούσε τις τεχνικές που του υπέδειξε ο κύριος Γιώργος να επιστρατεύσει στο μέλλον για να βελτιώσει κι άλλο το χρόνο και τη σειρά του. Είναι ωραίο να παίζεις με αντίπαλο τον εαυτό σου και να κερδίζεις!

Στην έξοδό μας από το στάδιο είχαμε ένα έξτρα μπόνους: ήρθαμε μούρη με μούρη με κάτι γιγαντιαίες φωτογραφίες με γνωστούς αθλητές από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του 1985 (αυτό εγκαινίασε τις εγκαταστάσεις) και με τα «παιδιά» της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ – Γκάλης, Γιαννάκης, και όλη η παρέα από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ του 1987. Φλάσμπακ στο χρόνο για μένα που ήμουν τότε στην ηλικία του Κωνσταντίνου. Με γνήσια συγκίνηση (τα έχει αυτά η νοσταλγία) του διηγήθηκα τι ζήσαμε τότε, τι επιτεύχθηκε, τον ενθουσιασμό που βιώσαμε ως άτομα και συλλογικά ως έθνος και πως αυτά τα μεγάλα και υπέροχα έργα πρέπει να προβλέπεται να συντηρούνται αλλιώς… Το θυμικό μας ψήλωσε με δύο φωτογραφίες 1,5 x 1,5. Για τα υπόλοιπα χρειάζεται δουλειά.