Πρόσφατα, ένας συγχορευτής μου, ώριμης ηλικίας, στον χορευτικό μας σύλλογο έχασε τη μαμά του που ζούσε σε κάποιο χωριό της Θεσσαλίας. Η γυναίκα πέθανε πλήρης ημερών και εκείνος φυσικά την πένθησε γιατί η μαμά είναι μία, όσο μεγάλοι και αν είμαστε εμείς και όσο μεγάλη και αν είναι εκείνη όταν αναχωρήσει για τον πέρα κόσμο.

Λίγο καιρό μετά, όταν εκείνος τακτοποιούσε τις τελευταίες της γήινες υποθέσεις βρήκε ανάμεσα στα προσωπικά της αντικείμενα μία ντάνα με υφασμάτινα μαντιλάκια. Από αυτά που οι παλιότερες γενιές χρησιμοποιούσαν για να φυσάνε τη μύτη τους αλλά και για να σέρνουν το χορό! Άσπρα, λινοβάμβακα, άλλα απλά, άλλα με αζουράκι γύρω-γύρω, με μια ή περισσότερες γραμμούλες στην ύφανση για λούσο, άλλα με πιο περίτεχνα σχέδια μέσα στο λεπτό λευκό ύφασμα. Κι εκείνος τα μάζεψε με φροντίδα και τρυφερότητα, τα έβαλε πλύση, τα στέγνωσε και τα μοσχοδισέρωσε.

Και ύστερα, ήρθε στο μάθημα των ελληνικών χορών και έκανε τη μοιρασιά: απίθωσε στα χέρια του καθενός μας από ένα φρεσκοσιδερωμένο μαντιλάκι να το έχουμε να μας συντροφεύει στους χορούς και τις χαρές μας, Αισθάνθηκα πλούσια, τυχερή και ξεχωριστή που ήρθε στα χέρια μου αυτό το μικρό λευκό μαντίλι. Όπως επίσης πλούσιοι, τυχεροί και ξεχωριστοί πιστεύω ότι ήταν και οι άλλοι 30 περίπου συγχορευτές μου που έλαβαν αυτό το πολύτιμο δώρο. Νιώθω ότι από εδώ και στο εξής όλοι μας θα κρατάμε ένα κομματάκι ψυχής από τη μαμά του Β και ας μην τη γνωρίσαμε ποτέ! Κι εκείνη έλαβε το πιο όμορφο μνημόσυνο από τον γιο της! Εμείς θα συνεχίσουμε να τη μνημονεύουμε με χαμόγελο κάθε φορά που θα στρίβουμε το λευκό της μαντίλι στο χέρι μας. Και όπως είπε κάποιος άλλος τελευταία (θα το παραφράσω γιατί δεν το θυμάμαι ακριβώς), πάντα στη ζωή χρειαζόμαστε ένα μαντήλι, είτε για να χαρούμε και να γλεντήσουμε είτε για να κλάψουμε!

Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα. Με έπιασε το κόκκινο στην Κηφισίας, μπροστά στην πεζογέφυρα του Φάρου, τη γέφυρα με τους χρωματιστούς αγγέλους του Ελύτη. Επέστρεφα το γιο μου από πάρτι συμμαθητών. Σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω και τους είδα. Δυο αγόρια και δυο κορίτσια χόρευαν σε ζευγάρια πάνω στη γέφυρα. Παιδιά 15-16 χρονών, λίγο μεγαλύτερα από τον γιο μου, με τζιν και μπουφάν για προστασία από το νοεμβριάτικο κρύο. Το σκηνικό δεν περιλάμβανε ούτε έξωμα φορέματα ούτε ψηλοτάκουνα. Έδειχναν να πειραματίζονται με κάποιες φιγούρες. Ίσως προπονούνταν για κάποια παράσταση στο σχολείο τους ή απλώς προετοιμάζονταν για το επόμενο πάρτι. Δύο ακόμη αγόρια, ίσως μέλη της ίδιας παρέας, έγερναν στην κουπαστή της γέφυρας, κουνούσαν το κεφάλι στο ρυθμό κάποιας αόρατης για μένα μουσικής, χτυπούσαν που και που επιδοκιμαστικά τα χέρια τους, γελούσαν και ενθάρρυναν τους χορευτές. Ο φωτισμός της λεωφόρου ήταν πλεονεκτικός για μένα που τους λαθροκοίταζα. Είχα μάλιστα γείρει χωρίς ντροπή ολόκληρη στο μπαρμπρίζ για να τους παρακολουθώ καλύτερα. Τους έβλεπα να στροβιλίζονται, να χοροπηδούν, να ενώνουν τα χέρια και τα σώματα, να αφήνουν το ταίρι τους και πάλι από την αρχή. Γελούσαν, μιλούσαν, χορεύανε. Διασκέδαζαν. Υπήρχε έξαψη και ενθουσιασμός στον αέρα. Τα μαλλιά των κοριτσιών, μακριά, λυτά, κυματιστά, τις ακολουθούσαν σε κάθε τους κίνηση. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει γρηγορότερα από ενθουσιασμό και να φουσκώνει από ευγνωμοσύνη για τη στιγμή που μου προσφερόταν, νυχτερινό δώρο λίγο πριν κοιμηθώ. Ήθελα να τους στείλω τα φιλιά μου· πολλά τρυφερά φιλιά σε αυτά τα νεαρά παιδιά και στον 16χρονο εαυτό μου που τότε ντρεπόταν να χορεύει σε γέφυρες. Τους τα έστειλα νοερά.

Να θυμηθώ να πλύνω το κολάν μου. Μεθαύριο έχω μάθημα Latin.