Πρόσφατα, ένας συγχορευτής μου, ώριμης ηλικίας, στον χορευτικό μας σύλλογο έχασε τη μαμά του που ζούσε σε κάποιο χωριό της Θεσσαλίας. Η γυναίκα πέθανε πλήρης ημερών και εκείνος φυσικά την πένθησε γιατί η μαμά είναι μία, όσο μεγάλοι και αν είμαστε εμείς και όσο μεγάλη και αν είναι εκείνη όταν αναχωρήσει για τον πέρα κόσμο.
Λίγο καιρό μετά, όταν εκείνος τακτοποιούσε τις τελευταίες της γήινες υποθέσεις βρήκε ανάμεσα στα προσωπικά της αντικείμενα μία ντάνα με υφασμάτινα μαντιλάκια. Από αυτά που οι παλιότερες γενιές χρησιμοποιούσαν για να φυσάνε τη μύτη τους αλλά και για να σέρνουν το χορό! Άσπρα, λινοβάμβακα, άλλα απλά, άλλα με αζουράκι γύρω-γύρω, με μια ή περισσότερες γραμμούλες στην ύφανση για λούσο, άλλα με πιο περίτεχνα σχέδια μέσα στο λεπτό λευκό ύφασμα. Κι εκείνος τα μάζεψε με φροντίδα και τρυφερότητα, τα έβαλε πλύση, τα στέγνωσε και τα μοσχοδισέρωσε.
Και ύστερα, ήρθε στο μάθημα των ελληνικών χορών και έκανε τη μοιρασιά: απίθωσε στα χέρια του καθενός μας από ένα φρεσκοσιδερωμένο μαντιλάκι να το έχουμε να μας συντροφεύει στους χορούς και τις χαρές μας, Αισθάνθηκα πλούσια, τυχερή και ξεχωριστή που ήρθε στα χέρια μου αυτό το μικρό λευκό μαντίλι. Όπως επίσης πλούσιοι, τυχεροί και ξεχωριστοί πιστεύω ότι ήταν και οι άλλοι 30 περίπου συγχορευτές μου που έλαβαν αυτό το πολύτιμο δώρο. Νιώθω ότι από εδώ και στο εξής όλοι μας θα κρατάμε ένα κομματάκι ψυχής από τη μαμά του Β και ας μην τη γνωρίσαμε ποτέ! Κι εκείνη έλαβε το πιο όμορφο μνημόσυνο από τον γιο της! Εμείς θα συνεχίσουμε να τη μνημονεύουμε με χαμόγελο κάθε φορά που θα στρίβουμε το λευκό της μαντίλι στο χέρι μας. Και όπως είπε κάποιος άλλος τελευταία (θα το παραφράσω γιατί δεν το θυμάμαι ακριβώς), πάντα στη ζωή χρειαζόμαστε ένα μαντήλι, είτε για να χαρούμε και να γλεντήσουμε είτε για να κλάψουμε!
