Ήταν μία μέρα που είχε σκοτεινιάσει κι έκανε κρύο μέσα μου. Ευτυχώς για μένα όμως έξω είχε λιακάδα από τις καλές κι έτσι πήρα τα πόδια μου και βγήκα. Και ως γνωστόν ο ήλιος προσφέρει ενέργεια και ζεστασιά και στους πιο μουρτζούφληδες της γης. Το χάδι στο πρόσωπο από τη θαλπωρή του φωτεινού δίσκου είναι αρκετό για να κάνει τις γωνιές του στόματος να ανασηκωθούν έστω και λίγο έστω, και για λίγο σε αυτό που εμείς τα ανώτερα θηλαστικά ονομάζουμε χαμόγελο. Και όσο συνεχίζεις να περπατάς τόσο ζεσταίνεται και το υπόλοιπο σώμα. Αισθάνεσαι τη ζεστασιά του να διατρέχει τους ώμους, την πλάτη, να τυλίγει ευεργετικά την καμπύλη της μέσης και των γοφών, να αγκαλιάζει την κοιλιά και το στομάχι. Και οι μύες ξεσφίγγουν, χαλαρώνουν από την ένταση που τους έχεις επιβάλλει και απλώνονται στο χώρο που δικαιούνται. Κι έπειτα αρχίζεις να βλέπεις καλύτερα και ανακαλύπτεις ξανά τα χρώματα γύρω σου. Κι όπως περπατούσα σε άγνωστη γειτονιά, ξεφύτρωσε μπροστά μου ένα μαγαζάκι, διασταύρωση μινιμάρκετ και παλαιού παντοπωλείου που είχε στο πεζοδρόμιο πέντε καφασάκια όλα κι όλα με είδη μαναβικής. Τα περισσότερα ήταν εξωτικά όπως και ο συμπαθής ιδιοκτήτης που λαθροκοίταξα πίσω από την τζαμαρία. Το φως έπεφτε όμορφα πάνω στους καρπούς της γης και ένιωσα την επιθυμία να τους αποθανατίσω με τη φωτογραφική μου. Επειδή ντράπηκα να φωτογραφήσω χωρίς να ‘χω αλλάξει δυο κουβέντες πρώτα διάλεξα ένα άγνωστο αγγουρόσχημο λαχανικό με σκοπό να το αγοράσω και κατευθύνθηκα προς τον ιδιοκτήτη ρωτώντας τον τι είναι τούτο το θαυμαστό πράγμα. Μου απάντησε ότι είναι ένα ούπο (upo στο google). Το φέρνουν από την Ινδία και το Πακιστάν, και μπορείς να το φας σοταρισμένο. Και στις μεγάλες ζέστες μπορείς λέει να κόψεις χοντρές φλούδες και να κάνεις με αυτό μασάζ στις ταλαιπωρημένες γάμπες σου για δροσιά και ξεκούραση! Χαμογέλασα, πλήρωσα, φωτογράφισα και έφυγα. Α, και μη με ρωτήσετε τι γεύση είχε το ούπο γιατί δεν το δοκίμασα ποτέ! Ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω εκείνες τις μέρες και δεν πρόλαβα να το μαγειρέψω. Έτσι το χάρισα σε κάποιους φίλους κι έκτοτε αγνοείται η τύχη του.