Σήμερα είναι η Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving Day) για τους Αμερικανούς κατοίκους (ΗΠΑ και Καναδά) και τους Αμερικανούς πολίτες αυτών των χωρών παντού στον πλανήτη. Για τις εγκυκλοπαιδικές σας γνώσεις, η ημέρα αυτή καθιερώθηκε σε ανάμνηση των πρώτων ευχαριστιών των Ευρωπαίων αποίκων στην Αμερική που έφτασαν σώοι στη Νέα Γη και που αξιώθηκαν να έχουν συγκομιδή από τα χωράφια τους. Για όσους ετοιμάζονται να υψώσουν ειρωνικά το φρύδι, όχι, δεν φτιάχνω σήμερα ψητή γαλοπούλα, ούτε κολοκυθόπιτα παρόλο που αν μου έκανε κέφι θα έφτιαχνα, σε ελεύθερη κοινωνία δεν ζούμε; Οι επίσημες σχέσεις μου με τον Νέο Κόσμο συνοψίζονται στους δεσμούς αγάπης με τους συγγενείς μου στο Σικάγο, από το σόι του πατέρα μου.
Η γιορτή των Ευχαριστιών έχει συνδεθεί ιδιαίτερα τις δεκαετίες της ευμάρειας από το 1950 και μετά με υπερκατανάλωση φαγητού και ποτού και αγορά δώρων. Μάλιστα συχνά, επειδή είναι η μόνη περίσταση μέσα στο χρόνο που επανασυνδέεται η ευρύτερη οικογένεια που ζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τα νεότερα μέλη έχουν αποκτήσει με το χρόνο καινούρια χούγια που δεν εγκρίνουν οι παλαιότερες γενιές, παρατηρούνται κωμικοτραγικές καταστάσεις και καυγάδες που θα έχετε δει σε ταινίες ή που θα σας έχουν διηγηθεί γνωστοί σας.
Στην καρδιά της γιορτής όμως βρίσκεται κρυμμένη η ευγνωμοσύνη, μια υποτιμημένη μα πολύ ωφέλιμη συνήθεια του πνεύματος ή της ψυχής αν θέλετε. Κάποια άσχετη στιγμή μέσα στη χρονιά που μας πέρασε έπεσα πάνω σε μία ανάρτηση που πρότεινε να δίνουμε πολλά μικρά δείπνα ευχαριστιών (gratitude dinners) μέσα στη χρονιά, επιλέγοντας κάθε φορά έναν μικρό κύκλο φίλων ή και συγγενών στους οποίους θέλουμε να εκφράσουμε έμπρακτα την ευγνωμοσύνη μας πού βρίσκονται στη ζωή μας, που μας νοιάζονται, και που μοιράζονται μαζί μας τις χαρές και τις δυσκολίες. Είναι επίσης μια ευκαιρία να θυμηθούμε παρέα τι είναι αυτά που μας κάνουν χαρούμενους και ευγνώμονες αυτήν την περίοδο στη ζωή μας. Το ότι ο αριθμός των φίλων είναι συνειδητά μικρός μας επιτρέπει αφενός να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας μόνο σ’ αυτούς και αφετέρου να ετοιμάσουμε με μεγαλύτερη ευκολία ένα χαλαρό δείπνο. Για ακόμα μεγαλύτερη χαλαρότητα μπορούμε να ζητήσουμε σε όποιον έχουμε το θάρρος να φτιάξει κάτι και να το φέρει στο τραπέζι μας – εκτός κι αν σας πιάνει η ελληνική τζαναμπέτικη περηφάνια «μη μας πουν και τσιγκούνηδες ή ακαμάτες». Μην στενοχωριέστε, δεν θα σας κακοχαρακτηρίσουν για μια σαλάτα ή ένα μπολ ζυμαρικών με τόνο. Το ζητούμενο είναι η εγγύτητα και η ζεστασιά μεταξύ των φίλων και η πολύτιμη αίσθηση του ανήκειν.
Και ποια η διαφορά από μια κοινή σύναξη φίλων; Η μόνη διαφορά είναι ότι κάνεις το κάλεσμα πολύ συνειδητά, και επικεντρώνεσαι με το μυαλό και την καρδιά σου σε ποιους θέλεις να αφιερώσεις την αγάπη και την προσοχή σου κάθε φορά.
Το εμπνευστικό άρθρο που σας ανέφερα περιέργως δεν κατάφερα να το ξαναβρώ όμως σε παρόμοιο πνεύμα κινείται αυτό εδώ.
Και μιας που το έφερε η κουβέντα, σας ευχαριστώ που με διαβάζετε!