Μέρα αδιάφορη, άχαρη και κουραστική. Με οδήγηση στη βροχή. Πρώτη, δευτέρα, stop. Ξεκίνα, ξανά πρώτη, stop. Και πολλοί εκνευρισμένοι οδηγοί. Κάποτε πρέπει να στρίψω αριστερά σε αναβοσβήνον πορτοκαλί φανάρι, αυτό με το βελάκι. Ουρά ατελείωτη. Υπόθεση 5 έως και 15 λεπτών. Το παίρνω απόφαση, ανασαίνω βαθιά, τραβάω χειρόφρενο και βάζω το στικάκι με τις αγαπημένες μουσικές στο… ραδιοκασετόφωνο (πώς να το πω δηλαδή, USBόφωνο;). Τουλάχιστον μέσα στα δύο τετραγωνικά που μου αναλογούν στο τετράτροχό μου έχω φτιάξει ατμόσφαιρα. Μπροστά μου θηριώδες τζιπ. Και ενώ νοερά σιχτιρίζω τον κάτοχό του για τη σπατάλη χώρου και ενέργειας το μάτι μου πέφτει στις πινακίδες του. “Principaute de Monaco”. Ένιωσα περισσότερη έκπληξη και απ’ ότι αν αντίκριζα την άμαξα της Σταχτοπούτας. Ώστε υπάρχει στ’ αλήθεια αυτή η χώρα-κουκλόσπιτο. Και εκεί όλες οι πινακίδες των αυτοκινήτων, οι αποδείξεις πληρωμής στα μαγαζιά, οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ, τα καρτ-βισίτ του λογιστή, του γιατρού και του υδραυλικού, αναγράφουν “Principaute de Monaco” ή “Principat di Monaco” μιας που στο πριγκιπάτο του Αλβέρτου εκτός από τη γαλλική ομιλείται ευρέως και η ιταλική.
Σκέφτηκα Καρολίνες και Στεφανί, χαμόγελα και σκάνδαλα, παλάτια και μουσελίνες, πριγκηπικούς γάμους όλο μεγαλοπρέπεια και νταβαντούρι, χαμηλή φορολογία και θαλαμηγούς, αμέτρητα γιοτ σε ένα λιμάνι με γαλάζια νερά (Κυανή ακτή γαρ), σε μια καστροπολιτεία σαν τη δική μας Μονεμβασιά ένα πράγμα, προς το μεγαλύτερο και το βορειο-ευρωπαϊκότερο. Ένα κρατίδιο όσο μια αθηναϊκή γειτονιά, πρίγκιπα για κυβερνήτη συν 6 υπουργούς, νόμισμα το ευρώ, με σιδηρόδρομο, ελικοδρόμιο και ουχί αεροδρόμιο. Μαντρωμένο από τρεις μεριές από τη Γαλλία και με θέα θάλασσα – τη δική μας Μεσόγειο. Μόνο που δεν είδα το πρόσωπο που οδηγούσε το 4×4 από την παραμυθοχώρα. Ήταν άνδρας ή γυναίκα; Μία ύπαρξη όλο μυστήριο και γοητεία ή ένας μεγαλοεπιχειρηματίας που ανακάλυψε τον φορολογικό του παράδεισο; Όλες οι πιθανότητες ανοιχτές και το φανάρι άνοιξε επίσης. Το αστικό μας παραμύθι ετελείωσε… για σήμερα.
