Ο Leo Barbuta είναι ένας από τους αγαπημένους μου blogger. Πατέρας 6 παιδιών και μετά από 21 χρόνια σε αυτό το …επάγγελμα μιλάει στην τελευταία του ανάρτηση με την ευκαιρία της γιορτής του πατέρα για τα ουσιώδη κατά τη γνώμη του συστατικά της …φαδεροσύνης (father-οσύνης) – του να είσαι πατέρας τέλος πάντων. Τα 5 μαθήματα που δίνει ισχύουν και για τις μητέρες, αφού, όπως λέει ο Leo, η μόνη διαφορά έγκειται στην ανατομία. Να σημειωθεί ότι ο ίδιος παραδέχεται ότι έχει καταστρατηγήσει αυτές τις ωραίες κατ’ επανάληψιν, παίρνοντας έτσι ωραία μαθήματα ζωής. Παραθέτω αποσπάσματα:
Η πρώτη σας δουλειά είναι να αγαπάτε τα παιδιά σας. Και να είσαστε εκεί για αυτά. Αυτό είναι πάνω απ’ όλα τα άλλα σας καθήκοντα…
Αυτό που είναι σημαντικό είναι αν το παιδί εξελίσσεται σε έναν ενήλικο που αγαπιέται. Αυτό απαιτεί πιο λεπτούς χειρισμούς, γιατί με την απαίτησή μας να κάνουμε το παιδί να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που θέλουμε, να γίνει αυτό που θέλουμε να γίνει, τείνουμε να πιέζουμε, να κρίνουμε, να αναπτύσσουμε προσδοκίες, να επιπλήττουμε, να βάζουμε εμπόδια ανάμεσα στην καρδιά μας και την καρδιά του παιδιού μας. Όμως στο τέλος, όλα αυτά μπαίνουν εμπόδιο στο κυριότερο μέλημά μας: να κάνουμε το παιδί μας ικανό να αγαπηθεί.
Αν στο τέλος της ζωής σας μπορείτε να πείτε ότι ήσασταν εκεί για το παιδί σας και ότι το παιδί σας ένιωθε ότι αγαπιόταν από εσάς, τότε έχετε πετύχει.
Το παράδειγμά σας είναι πιο σημαντικό από τα λόγια σας. Συχνά λέμε στο παιδί μας να σέβεται τα αισθήματα και τα δικαιώματα των άλλων ενώ την ίδια στιγμή του ουρλιάζουμε κι έτσι δεν μαθαίνει να σέβεται τα δικαιώματα και τα αισθήματα των άλλων αλλά μαθαίνει να ουρλιάζει στους άλλους (όμως μόνον όταν έχει το πάνω χέρι σε μια σχέση)…
Αν θέλετε το παιδί σας να μεγαλώσει με υγιεινές συνήθειες, τότε να ασκείστε και να τρώτε υγιεινές τροφές. Αν θέλετε το παιδί σας να βρει μια δουλειά που να την κάνει με πάθος τότε βρείτε εσείς για τον εαυτό σας μια δουλειά που να την κάνετε με πάθος. Αν θέλετε το παιδί σας να διαβάζει, κλείστε την τηλεόραση και διαβάστε. Αν θέλετε το παιδί σας να μην παίζει βιντεοπαιχνίδια όλη μέρα, τότε κλείστε τον υπολογιστή σας.
Μια αγκαλιά είναι πιο ισχυρή από την τιμωρία. Μια αγκαλιά πετυχαίνει το βασικό σας καθήκον, ενώ μια τιμωρία είναι το παράδειγμα που δίνουμε στο παιδί (να τιμωρούμε κάποιον όταν κάνει ένα λάθος). Όταν ένα παιδί φέρεται άσχημα, αυτό σημαίνει ότι κάνει ένα λάθος. Είμαστε εμείς οι ενήλικες αλάνθαστοι; Δεν έχουμε ποτέ ταραχτεί, δεν έχουμε ποτέ συμπεριφερθεί άσχημα, δεν έχουμε ποτέ ενδώσει σε πειρασμό, δεν έχουμε πει ποτέ μας ψέματα; Αν έχουμε κάνει κάτι απ’ όλα αυτά, τότε γιατί επικρίνουμε τα παιδιά μας που τα κάνουν, και γιατί τα τιμωρούμε γι’ αυτό;
Αυτό που είναι πιο σημαντικό από το να κρίνουμε και να τιμωρούμε, όταν ένα παιδί κάνει ένα λάθος, είναι η κατανόηση. Η ενσυναίσθηση. Να μπαίνουμε στη θέση του. Τι θα σας βοηθούσε σε αυτήν την κατάσταση. Να δείξετε συμπόνια. Να προσφέρετε μια αγκαλιά. Να δείξετε πως συμπεριφέρεται ένας καλός άνθρωπος μέσα από το παράδειγμα που δίνει η αγκαλιά. Και βέβαια, να συζητήσετε για το πρόβλημα, να τους κάνετε να καταλάβουν γιατί η συμπεριφορά τους δεν ήταν καλή, να τους κάνετε να συμμεριστούν τα συναισθήματα του προσώπου που πλήγωσαν, όμως η διδαχή της ενσυναίσθησης θα πρέπει να ξεκινάει μέσα από το δικό σας παράδειγμα.
Εμπιστευθείτε τα. Επιτρέψτε τους να πάρουν ρίσκα και να αποτύχουν, και δείξτε τους ότι είναι αποδεκτό να αποτυχαίνουν, είναι αποδεκτό να παίρνουν ρίσκα. Μην τους μεταδώσετε τη νεύρωση να φοβούνται οποιοδήποτε μικρό ρίσκο, να ανησυχούν συνεχώς για την ασφάλειά τους, να ανησυχούν μήπως κάνουν λάθος και τιμωρηθούν γι’ αυτό. Θα αποτύχουν, και η αντίδρασή σας σε αυτήν την αποτυχία είναι πιο σημαντική από την ίδια την αποτυχία. Οφείλετε να τους δείξετε ότι η αποτυχία είναι απλώς ένα επιτυχημένο πείραμα, όπου έμαθαν κάτι πολύτιμο.
Αν τα εμπιστεύεστε, θα μάθουν να εμπιστεύονται τον εαυτό τους. Θα μεγαλώσουν με τη γνώση ότι τα πράγματα μπορεί να μην πάνε καλά αλλά θα έχουν την εμπιστοσύνη ότι όλα θα εξελιχθούν για καλό στο τέλος. Αυτό σημαίνει εμπιστοσύνη στη ζωή που είναι κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο.
Αφήστε τα να γίνουν αυτό που προορίζονται να γίνουν. Δεν έχετε εσείς τον έλεγχο εδώ. Μπορεί να ενδιαφέρεστε πολύ για κάποιο πράγμα αλλά το παιδί σας να μην ενδιαφέρεται καθόλου γι’ αυτό. Μπορεί να πιστεύετε ότι αυτό που ενδιαφέρει το παιδί σας είναι ασήμαντο, όμως αυτό είναι η δική σας θέση, όχι η δική του. Αφήστε το να εκφράσει τον εαυτό του με τον δικό του τρόπο. Αφήστε το να βγάλει συμπεράσματα για τη ζωή με τη δική του κρίση. Αφήστε το να κάνει επιλογές, λάθη, να φροντίσει τις δικές του συναισθηματικές ανάγκες, να γίνει αυτάρκης όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Διαβάστε μαζί τους. Παίξτε μπάλα μαζί. Κάντε βόλτες και συζητήσεις μαζί. Ατενίστε τα αστέρια μαζί και αναρωτηθείτε παρέα για το σύμπαν. Φτιάξτε κουλουράκια μαζί. Ακούστε τη μουσική τους και χορέψτε μαζί τους. Καλημερίστε τους με ένα πελώριο χαμόγελο και μια ζεστή, σφιχτή αγκαλιά. Φτιάξτε παζλ μαζί, συναρμολογήστε ένα ρομπότ μαζί, χωθείτε μέσα στα κάστρα που φτιάχνουν με κουβέρτες, παριστάνετε τον πρίγκηπα ή τον Τζεντάι στα παιχνίδια τους, πείτε τους ιστορίες που βγάλατε από το μυαλό σας, τρέξτε έξω μαζί , ζωγραφίστε μαζί, φτιάξτε μουσικά βίντεο μαζί, δημιουργήστε μια οικογενειακή εφημερίδα, βοηθήστε τα να ξεκινήσουν μια δική τους επιχείρηση, τραγουδήστε παράφωνα μαζί τους, πηγαίνετε για κολύμπι και για τρέξιμο και για ποδήλατο…
Κάθε λεπτό που περνάτε με το παιδί σας είναι ένα θαύμα, και μετά θα μεγαλώσει και θα φύγει από το σπίτι και θα γίνει μια αυτόνομη προσωπικότητα και θα συνειδητοποιήσει ποιος είναι και θα πληγωθεί και θα χρειαστεί τον δικό σας ώμο για να κλάψει πάνω του όμως δεν θα σας χρειάζεται πια.
Τελικά, το να είσαι πατέρας σημαίνει να είσαι παρών μέχρι να μην σε χρειάζονται πια, μέχρι να σε χρειαστούν και πάλι. Και δεν είναι καθήκον χωρίς ανταμοιβή, γιατί θα σας ευχαριστούν κάθε μέρα με την αγάπη τους, με την παρουσία τους, με τα ανεπιτήδευτα χαμόγελά τους. Τι ευτυχία να είσαι μπαμπάς.
Για την πλήρη ανάρτηση [ilink url=”http://zenhabits.net/fatherhood/”]εδώ[/ilink]
