Η ημέρα του Αγίου Πάσχα ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Άνοιξα για πρώτη φορά μόνη μου ένα μπουκάλι κρασί. Βλέπεις, πάντα άφηνα κάποιον άλλο να μου το πάρει από τα χέρια και να κάνει τη δύσκολη δουλειά. Που τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολη. Κι έτσι επέκτεινα τα σκιλς μου!
Επίσης το πασχαλιάτικο αρνάκι στη γάστρα πέτυχε. Η γενική ατμόσφαιρα όμως όχι.
Ο υιός δεν είχε όρεξη σήμερα για περαιτέρω κοινωνικότητες με τη μάνα. Μετά το γεύμα αποχώρησε στα ενδώτερα του δωματίου του. Μετά στράβωσα, με πήρε αποκάτω. Ένιωσα μοναξιά. Έκανα 4-5 τηλεφωνήματα να ευχηθώ σε φίλους και συγγενείς. Θύμωσα με φίλους που δεν τηλεφώνησαν να ευχηθούν. Ζήλεψα εσένα που μένεις δίπλα, από πάνω ή αποκάτω με τη μάνα, τον πατέρα σου ή την αδερφή σου και κάνατε σήμερα Πάσχα μαζί. Που σε άκουγα να φωνάζεις από την αυλή σου “Τάααακη, φέρε την πιατέλα κάτω”.
Περπάτησα το απόγευμα ένα μισαωράκι, κωδικός νούμερο 6. Ανακάλυψα μερικούς καινούριους κήπους. Ημέρεψα για λίγο. Το περπάτημα είναι πάντα θεραπευτικό για μένα. Απλώς αυτή τη φορά η ευεργητική του επίδραση δεν μου φτούρησε για πολύ. Μετά στο σπίτι άρχισα να ανεβάζω στροφές πάλι.
Ευτυχώς αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα. Μακριά από τις προσδοκίες της σημερινής.
