Σήμερα εκεί που έκανα μικρές οικιακές εργασίες μου ήρθε σαν αστραπή στο μυαλό ένας από τους αγαπημένους μου μύθους, αυτός για το Θησέα και το Μινώταυρο. Θυμήθηκα που ο Θησέας σκοτώνει το Μινώταυρο και επιστρέφει στην Αθήνα νικητής αλλά ξεχνάει να αλλάξει τα μαύρα, πένθιμα πανιά στο πλοίο του με τα λευκά της χαράς κι έτσι ο πατέρας του ο Αιγέας που βλέπει το καράβι από μακριά με μαύρα πανιά πέφτει και πνίγεται στη θάλασσα από τον καημό του.
Τα μαύρα πανιά που έπρεπε να αλλάξουν με λευκά μου θύμισαν τα πένθιμα, καφέ κεριά του Επιταφίου που πρέπει να αλλάξουν με τα άσπρα αναστάσιμα, που δηλώνουν τη νίκη απέναντι στο θάνατο. Έσπευσα λοιπόν να αλλάξω τα μισοτελειωμένα από χτες μελισσοκέρια μου στο κηροπήγιο με τα χαρμόσυνα της Αναστάσεως που θα γιορτάσουμε απόψε στην Ελλάδα, μην τυχόν και την πατήσω σαν τον Θησέα κι εγώ! Μόνο που έκανα μια παρατυπία, αντί για τα παραδοσιακά άσπρα κεριά προτίμησα χαρούμενα ανοιχτοπράσινα, το χρώμα των φρέσκων νεαρών φύλλων της άνοιξης. Για τον Θησέα που έγινε Ιησούς.
Καλή Ανάσταση σε πιστούς και απίστους! Την υγειά μας να ‘χουμε μέχρι την τελευταία μας μέρα! Και τώρα ξέρεις πως το εννοώ!
