Αυτές τις μέρες σκέφτομαι τακτικά τους αγαπημένους πεθαμένους μου. Τον μπαμπά μου, που μας άφησε χρόνους πριν δυο χρόνια. Τον θείο Evans από το Σικάγο που έφυγε από τον κόσμο ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 2020. Τον παππού μου (πάνω από 20 χρόνια φευγάτο) που τον είδα χτες σκαλίζοντας παλιά άλμπουμ σε μια φωτογραφία. Τον Μάρκο, τον χρονιάρικο άσπρο γάτο που είχα όταν ήμουν 14 και τον βρήκαμε φολιασμένο στον κήπο μας. Συνεχίζω να διαβάζω “Στον κήπο του Επίκουρου” του Irvin Yalom. Σκέφτομαι όλα αυτά που θέλω και δεν έχω κάνει και ίσως να μην προλάβω να κάνω ποτέ σε αυτήν τη ζωή και αισθάνομαι ένα αόρατο χέρι να σφίγγει τον θώρακά μου. Η ψυχολογία το λέει αυτό “διαχείριση του άγχους θανάτου”.
Μη νομίζεις όμως ότι περιφέρομαι κάνοντας συνεχώς σκέψεις θανάτου. Όοοοχι! Από την ώρα που τελείωσα με τη δουλειά χτες:
Έβαψα τα πασχαλινά αυγά μου κίτρινα με κουρκουμά. Τα βρίσκω πολύ φωτεινά και χαρούμενα! Δίπλα τους στόλισα τον μωβ κούνελο, μοντέλο Beanie Baby που έφερα γυρνώντας από το ταξίδι μου στο Σικάγο το 1998, όταν με φιλοξένησε η οικογένεια του καλού μου θείου που έλεγα πιο πάνω. Τον ανακάλυψα ξεχασμένο σε ένα συρτάρι πρόπερσι και από τότε τον βγάζω κάθε Πάσχα να παίρνει τον αέρα του.
Έκλεψα 2 τσαμπάκια πασχαλιάς από μια μάντρα (εξείχαν από τη μεριά του πεζοδρομίου άρα ήταν κοινόχρηστο αγαθό). Τις έβαλα με άφθονο νεράκι μέσα στην καλή κρυστάλλινη φρουτιέρα, να ανασαίνω το άρωμά τους και να φτιάχνομαι. Γιατί όχι σε βάζο: η γάτα μου επιμένει τα τελευταία 10 χρόνια να αναποδογυρίζει οποιοδήποτε βάζο, οποιοδήποτε υλικού και μεγέθους για να πιει το νερό. Το κρυστάλλινο μπολ δεν χρειάζεται να το αναποδογυρίσει, πάει και πίνει το αρωματισμένο νεράκι της κι εγώ το αναπληρώνω! Fair deal!
Άναψα τα τρία μελισσοκέρια μου από την Τήνο στο κηροπήγιο για να μυρίσει Επιτάφιο το σπίτι μας. Άκουσα λίγο “Ω γλυκύ μου Έαρ” στο Youtube και περισσότερο Christophe. Πέθανε χτες, την ίδια μέρα με τον Sepúlveda.
Φυσικά μαγείρεψα κάμποσες φορές. Έκανα εξόδους νούμερο 2 για σουπερμάρκετ, νούμερο 3 για το ΑΤΜ της τράπεζας, νούμερο 4 για να επισκεφθώ τη μαμά μου, νούμερο 6 για να ξυπνήσω τους μύες μου. Το απογευματινό μου τσάι έγραφε στο ταμπελάκι-δώρο “Not sharing is not caring”. Δηλαδή άμα δεν μοιράζεσαι, δεν νοιάζεσαι. Αύριο θα φτιάξω τσουρέκια.
4 Σχόλια
Χθες το βράδυ άναψα το θυμιατό για να μυρίσει κ εδώ μέσα Επιτάφιος. Το βρήκα λίγο τραβηγμένο αλλά το έκανα, και χαίρομαι που δεν ήμουν η μόνη. Καλό Πάσχα Αγγελική μου!
Είμαστε ολόκληρη φυλή, πιστεύω! Καλή Ανάσταση Ναυσικούλα μου!
Καλή Ανάσταση.
Καλή Ανάσταση σε όλον τον κόσμο Κωστή! Ευχαριστώ για το μοίρασμα!