Μια κατά τα άλλα αδιάφορη Δευτέρα του Πάσχα μεταμορφώθηκε από ένα τηλεφώνημα: Μια που δεν μπορούσα να πάω στο ταχυδρομείο για τις καθιερωμένες κάρτες και γράμματα αποφάσισα να τηλεφωνήσω στη θεία Betty (83 ετών), αδελφή του Evans στο Σικάγο για να μάθω από πρώτο χέρι αν είναι καλά στην υγεία της και πώς τα βολεύει με την τρέχουσα κατάσταση και τις απαγορεύσεις της κυκλοφορίας.
Δεν της είχα ξανατηλεφωνήσει ποτέ κι αναρωτιόμουν αν θα με αναγνώριζε. Φαντάζεσαι την έκπληξή μου και τη χαρά μου όταν άκουσα τη φωνή της καθαρή και κρυστάλλινη, χωρίς ίχνος τρεμουλιάσματος (αν να μην είχαν περάσει ποτέ τα 22 χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση) από την άλλη πλευρά της γραμμής!
Αισθάνθηκα να κυριεύομαι από συναισθήματα ευφορίας και ασφάλειας, αισθάνθηκα σαν να ήμουν και πάλι 26 χρονών και όλα ήταν ρόδινα! Η θεία με πληροφόρησε ότι μόλις είχε επιστρέψει από τον μεσημεριανό της περίπατο στον οποίο μετά βίας συνάντησε 2-3 ψυχές στους πλατιούς αμερικάνικους δόμους, ότι έκανε Πάσχα (Greek Easter) μόνη της λόγω κορωνοιού και ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη ρουτίνα της αφού και πριν περνούσε πολλές ώρες στο σπίτι φτιάχνοντας παζλ και βλέποντας ταινίες!
Για ένα δεκάλεπτο περίπου της ώρας άνοιξε και για τις δυο μας ένα παράθυρο στο χωροχρόνο που γέμιζε από ζεστά συναισθήματα που ταχτάρισαν την ψυχή μου με το μοίρασμα οικογενειακών νέων και ανταλλαγής sweet little nothings. Προσηλώθηκα στον γνώριμο, χαρούμενο και ανάλαφρο τόνο της φωνής της. τόσο μακριά αλλά τόσο κοντά. Γέμισε ο κουμπαράς μου από τρυφερά συναισθήματα. Ευγνώμων για σήμερα!
