Μαμά διάβολος

mama_diavolosΠήγα να θαυμάσω τα καλλιτεχνικά έργα του γιου μου στο παιδικό εργαστήρι του δήμου μας. Ένας παράδεισος από χρώματα και σχέδια που είχαν δημιουργήσει αυτός και οι συνομήλικοί του με την καθοδήγηση μιας πολύ καλής εικαστικού και ωραίου ανθρώπου. Κι εκεί που περιδιάβαινα ανάμεσα σε παστέλ, λάδια και ακουαρέλες το μάτι μου στάθηκε στα κολλάζ. Θέμα: γυναικεία φιγούρα. Τι χαρούμενος σουρεαλισμός ήταν αυτός! Να και το έργο του γιου μου. Ένιωσα αυτομάτως περήφανη ως όφειλα. Μα τι ήταν αυτό που είχε φτιάξει; Το γυναικείο κεφάλι κοσμούσαν ένα ζευγάρι ευμεγέθη μαλλιαρά κέρατα και ένας αστραφτερός γλόμπος. Στο μάγουλο υπήρχε ένθετη μια μικρούτσικη φωτογραφία γυναικείου κεφαλιού επίσης με κέρατα-αυτά μικρά και χαριτωμένα. Ένας δεύτερος αστραφτερός γλόμπος ξεπρόβαλλε από την τσάντα της μαντάμ. Και στην πλάτη ένα ζευγάρι μικρά άσπρα φτερά. Συμπέρασμα: Τα κέρατα εις διπλούν …ο διάβολος στο κορμί της και ο αστραφτερός γλόμπος (επίσης εις διπλούν) δείγμα υψηλής ευφυΐας, υποθέτω. Τα φτερά ανακάλυψα σε δεύτερη ανάγνωση επειδή ήταν μικρά οπότε …φαντάζομαι ότι τα έβαλε προς το τέλος. Αυτά σε μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της δεκάρας. Μα, να πω την αλήθεια μου, ζορίστηκα λίγο. Έτσι βλέπει το παιδί μου τις γυναίκες; Και, πάνω απ’ όλα, έτσι βλέπει εμένα, τη μαμά του; Σαν έναν έξυπνο θηλυκό διάβολο που τον καταδυναστεύει; Η αλήθεια είναι πως νιώθω λίγο δυνάστης ως μονογονέας που είμαι και προσπαθώ να επιβάλω το νόμο μέσα στο σπίτι μας. Καθώς έχει μπει σε μια έντονη προεφηβεία (αυτό το προ- δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει) διαπιστώνω ότι είναι κομματάκι δύσκολο να μεγαλώνεις ένα αγόρι μόνη και σε κάθε ευκαιρία τον παραπέμπω στα αρσενικά του περιβάλλοντός μου (που δεν είναι πολλά). Όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων, η χρυσή εποχή ήταν η χρονιά ανάμεσα στα εννιά και τα δέκα όπου η λογική συνεννόηση μητέρας-γιου είχε φτάσει στο υψηλότερο σημείο της. Στα δέκατα γενέθλια συνέβη ξαφνικά η μετάλλαξη: Ο γιος μου αποφάσισε να αντιτίθεται σε όλα, κήρυξε επανάσταση για την ώρα του ύπνου (από τους λίγους κανόνες που τηρούσαμε με ευλάβεια), δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρουν πλέον τα βιβλία και θα διαβάζει μόνον κόμικς (Αστερίξ, Κλασσικά Εικονογραφημένα και Αρκάς για την ώρα), μου λέει σε κάθε ευκαιρία πόσο άδικη είμαι, με αποκαλεί τύραννο όταν δεν του κάνω τα χατίρια και … ο κατάλογος μπορεί να μακρύνει όσο θέλετε. Από την άλλη, έχει γίνει εξαιρετικά ευπρόσβλητος όταν τον μαλώσεις ή έστω του κάνεις μια παρατήρηση. Τα δάκρυα και οι επακόλουθες συμφιλιώσεις είναι πλέον γνώριμο σκηνικό στο σπίτι μας. Μήπως τελικά δεν είναι προ- και είναι εφηβεία σκέτο; Θα δείξει. Μέχρι τότε όποια ή όποιος έχει να πει δυο λόγια παρηγοριάς ή έχει κάτι να διαφωτιστικό να προσθέσει, ας κοπιάσει.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

19 Σχόλια

  1. Χα, χα, θεϊκό ποστ! Μα γιατί το βλέπεις αρνητικά και δίνεις ερμηνείες φροϋδικού τύπου; Πού πήγε το χιούμορ σου; Να σου δώσω εγώ μια άλλη ανάγνωση: το παιδί ναι μεν επαναστατεί (έτσι γίνεται σ΄ αυτή τη φάση, αυτό είναι το φυσιολογικό), αλλά διακρίνει τις αρετές της γυναικείας φύσης: τσαχπινιά, θηλυκότητα, ευρηματικότητα, αγάπη για το ωραίο, δύναμη και ευελιξία! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

    1. Με τον Φρόυντ μεγάλωσα Παναγιώτα μου. Σαν να λέμε αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι! Μου αρέσει η ματιά σου στα πράγματα, έχεις μια ευρηματική αισιοδοξία που είναι κολλητική!

  2. Δεν ξέρω πόσο παρήγορο είναι, αλλά έχω δυο γιους σ’αυτή την υπέροχη περίοδο. Κάθε βράδυ με βάζουν για ύπνο κι έχω σταματήσει να ξυπνάω μέσα στη νύχτα μουρμουρίζοντας τρυφερά “ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΠΙΑ!!!’ Επίσης, είμαι σίγουρη πως υπάρχουν μαμάδες με τρεις ή και περισσότερους γιους. Καλημέρα! :))

    1. Γεια σου nefosis. Σας σημειώνω όλες τις αγορομάνες και θα σας σκέφτομαι όταν τα βρίσκω σκούρα!

  3. Αν πραγματικά θέλεις βοήθεια σε όλο αυτό που περιγράφεις, στείλε μου μέηλ, ίσως μπορώ να σε βοηθήσω.
    Έχεις εξαιρετική γραφή, το ξέρεις;

  4. Χαχα! Σ’ αυτά που γράφεις βλέπω το μέλλον μου (x3): έχω τρεις γιους, οι δύο τεσσάρων και ο τελευταίος 2 μηνών. Κουράγιο, μάνα!

  5. Να μην αισθάνομαι άσχημα δηλαδή και μόνη που και ο δικός μου γιός είναι σε μια αντίστοιχη κατάσταση… Δεν ξέρω πως βλέπει τις γυναίκες κι εμένα, αλλά αυτό το “ευπρόσβλητος”, τα δάκρυα και τις διαρκείς και άμεσες μεταπτώσεις στη διάθεση τις έχουμε με το τσουβάλι…
    Κουράγιο μάνα! Λίγα χρόνια είναι, θα περάσουν…

    1. Γεια σου Στέλλα. Θα περάσει και η εφηβεία, πού θα πάει… Έχω σημειώσει στο μυαλό μου και τη δική σου ανάρτηση για τις εξετάσεις, για του χρόνου, που θα είναι η πρώτη του φορά!

  6. Καλημέρα
    Οδηγήθηκα στο μπλογκ σας μέσω ενός άλλου μπλογκ. Ήθελα να σας γράψω κάτι από τη δική μου παιδική/ εφηβική ηλικία. Όταν ήμουν ακριβώς στην ηλικία του γιου σας, στη γιορτή της μητέρας, έγραψα στη μητέρα μου ένα γράμμα το οποίο έμοιαζε με το καλλιτεχνικό έργο του γιου σας σ’ αυτά που ήθελε να πει. Ήταν πολύ πιο κατανοητό το τι ήθελε να πει επειδή ήταν πεζός λόγος και όχι μια καλλιτεχνική δημιουργία που σηκώνει ερμηνείες. Ήμουν στην αρχή της εφηβείας με όσα αυτό συνεπάγεται.
    Όταν πέρασαν αρκετά χρόνια, ήμουν γύρω στα 30, ανακάλυψα ότι η μητέρα μου δεν είχε κρατήσει καμία από τις παιδικές μου κάρτες για τη γιορτή της μητέρας, με τις όμορφες ζωγραφιές και τα ”μαμά, σ’αγαπώ”. Είχε κρατήσει όμως αυτό το γράμμα για να μου το δείξει όταν θα μεγάλωνα. Και να ΄λεγα ότι ήθελε κάτι να με διδάξει πάει καλά αλλά μάλλον περίμενε να φτάσω σε ηλικία που θα καταλάβαινα την πικρία που ένιωσε, ίσως να ήταν κι ένα είδος εκδίκησης, να με κάνει να ντραπώ τώρα πια που καταλάβαινα. Όμως το γράμμα αυτό ήταν γραμμένο από ένα παιδί τον καιρό της ταραγμένης του άνοιξης (δανείζομαι τον όρο από το σχετικό βιβλίο του π. Βασίλειου Θερμού για την εφηβεία). Εγώ, σαν παιδί της, θα προτιμούσα, να μου πει βέβαια ότι στενοχωρήθηκε αλλά να με αγκαλιάσει και να μου πει ότι μ’αγαπάει κι ότι δεν πιστεύει αυτά που γράφει το γράμμα. Πιστεύω ότι όσο πικράθηκε αυτή τότε από ένα παιδί, πικράθηκα κι εγώ μετά από έναν ενήλικο, όταν είδα ότι απ’ όλα όσα της είχα δώσει είχε κρατήσει μόνο αυτό το γράμμα.

    1. Ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μας αυτήν την τόσο προσωπική και μάλλον πικρή ιστορία. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον εμείς να μην έχουν τα παιδιά μας να διηγηθούν παρόμοιες ιστορίες.

  7. Αν και δεν έχω τόσο μεγάλα παιδιά σε καταλαβαίνω. Πολλές φορές προσπαθώντας να τους μάθουμε κάποια πράγματα, να μην ξεφύγουμε από το πρόγραμμα κλπ βγάζουμε μια αυστηρότητα που μετά την μετανιώνουμε (Ίσως γιατί θέλουμε να καταλάβουνε πως αυτό που λέμε δεν σηκώνει αντιρρήσεις). Όμως από την άλλη μπορούμε να τα αφήνουμε όλα στο έλεος του Θεού; Είναι βέβαια πολλές φορές πολύ δύσκολο να κρατάμε τις ισορροπίες. Δεν είναι τόσο εύκολος ο ρόλος αυτός του γονιού!
    kathy by anthomeli

  8. Αγγελική μου τι να σχολιάσω; Φοβήθηκα λίγο διαβάζοντας το πιο πάνω. Ο Φατσουλίνος μου ειναι σχεδόν δυομιση. Μόνη μαμά και εγώ προσπαθώ να κρατήσω τις ισορροπίες αλλά ειναι δύσκολο. Οχι ακατόρθωτο όμως. Τι έχω να τραβήξω μετά;; Αχ!!

Αφήστε το σχόλιό σας

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.