Άμα είσαι αθλητής αγωνίζεσαι με όλους τους καιρούς. Με ήλιο, με βροχή, με ανέμους. Και με όλες τις διαθέσεις: χαράς, ενθουσιασμού, θυμού, παραπόνου. Την τελευταία φορά που αγωνίστηκε ο γιος μου σε αγώνες τρεξίματος ήταν την εβδομάδα που μας πέρασε, με τον καύσωνα. Εγώ, η μαμά που θα παραβρισκόμουν στον αγώνα ως απλή συνοδός, έκανα βεβαίως μεγάλη προετοιμασία (αυτό εκτός των άλλων με βοηθάει να αισθάνομαι σημαντική).
Χρησιμοποίησα δόλιους τρόπους για να σιγουρέψω ότι ο δεκαεξάρης φόρεσε καπέλο για να αποφύγουμε τη θερμοπληξία, εγώ φόρεσα την ψάθινη καπελαδούρα, πήρα μαζί μου την πιο μικρή τσάντα-ψυγείο που διαθέτουμε και μέσα έβαλα νερά, χυμούς, αποξηραμένα βερίκοκα, αντηλιακό, τη βεντάλια και τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μου (επειδή την ώρα που το τέκνο μου κάνει διατάσεις των μυών εγώ διαβάζω το βιβλίο μου – και γιατί να μην φρεσκαριστούν και τα γυαλιά παρακαλώ).
Όμως δεν υπολόγισα την κακή διάθεση του παιδιού μου. Γιατί τον είχε εξουθενώσει η ζέστη. Γιατί είχε σπάσει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, είχε μπει στο κρέας και τον πονούσε. Γιατί δεν είχε κοιμηθεί καλά εκείνη την ημέρα. Και πολλά ακόμα που δεν μου τα είπε. Και έκανε τόση πολλή ώρα να ετοιμαστεί για τον αγώνα που αργήσαμε και παρ΄ ολίγο να τον χάσει. Κι εμένα μου ανάψανε τα λαμπάκια μου. Και παρακολουθούσα τον αγώνα μέσα στην τσαντίλα. Και όταν (αναμενόμενο) ο αγώνας δεν πήγε καλά ένιωσα να ξινίζω ακόμα περισσότερο. Είμαι και αλλεργική στους καύσωνες. Απλώς μετρούσα τα λεπτά για να φύγουμε.
Και ενώ τον περίμενα να κάνει τις ασκήσεις χαλάρωσης των μυών για να φύγουμε και βημάτιζα πέρα-δώθε στο στάδιο πέρασαν από μπροστά μου δύο συναθλητές και φίλοι του και μ’ ένα στόμα – μια φωνή με χαιρέτησαν και μου είπαν: «Συγχαρητήρια για τον Κ!». Εγώ με ύφος μπλαζέ και μικρή δόση ξυνίλας τους είπα «Ευχαριστώ! Γιατί, έκανε κάτι;» Και μου απαντάει ο ένας τους: «Ναι, αγωνίστηκε». Και με “τάπωσε”.
