Σήμερα το μεσημέρι παρήγγειλα φαγητό ντελίβερι μέσω γνωστής διαδικτυακής πλατφόρμας.
Πλήρωσα τον λογαριασμό μέσω κάρτας μαζί και το φιλοδώρημα γιατί δεν είχα μετρητά ούτε σέντσι. Όταν έφτασε ο νεαρός διανομέας με τον μουσακά μου του είπα κάπως απολογητικά (ενοχικό σύνδρομο) “αυτή τη φορά σας έβαλα το φιλοδώρημα μέσω κάρτας” και τότε εκείνος μου χάρισε το πιο ζεστό χαμόγελο του κόσμου και έβαλε το χέρι του στο μέρος της καρδιάς λέγοντάς μου έτσι ευχαριστώ στην παγκόσμια γλώσσα (ή έστω στη γλώσσα των νότιων πολιτισμών) του σώματος.
Το βράδυ που γύριζα με τον ΗΣΑΠ από μια εκδήλωση στο σπίτι και στεκόμουν για μερικές στάσεις όρθια μέσα στο βαγόνι ένα νεαρό αγόρι γύρω στα 14 που καθόταν στο κάθισμά του κοντά μου σηκώθηκα και μου υπέδειξε μ’ ένα μαγγιόρικο νεύμα των ματιών τη θέση του. Αυθόρμητα τότε του χαμογέλασα και έφερα το χέρι μου στο μέρος της καρδιάς για να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου ενώ συγχρόνως βολεύτηκα ανακουφισμένη στο κάθισμα. Μάλλον είχε έρθει η στιγμή να κατέβει στη στάση του αλλά μπορεί και όχι, δεν είχε σημασία. Ο κύκλος της ευγνωμοσύνης έκλεισε για σήμερα.
