Με κούρασε η καραντίνα: έχει αρχίσει να μου λείπει πολύ η σωματική επαφή.
Κι ενώ η αίσθηση της αφής μου υποφέρει από πείνα, κάνω υπερ-αναπλήρωση”ταΐζοντας” τις υπόλοιπες αισθήσεις μου με ερεθίσματα: ακούω μουσική, τη φωνή φίλων στο τηλέφωνο ή τον υπολογιστή, καταβροχθίζω με τα μάτια μου εικόνες στους άδειους από αυτοκίνητα δρόμους και στα “παράθυρα” του υπολογιστή, οσφραίνομαι τη μυρωδιά των σαπουνακίων-δειγμάτων με τα οποία πλένω τα χέρια μου στην κουζίνα και γεύομαι καινούρια πιάτα που ετοιμάζω εγώ η ίδια φυσικά.
Χτες περπάτησα 4 χιλιόμετρα στα πέριξ του σπιτιού μου. Είχα πολύ καιρό να δοκιμάσω κάτι τέτοιο. Το χάρηκα πολύ. Με όλο μου το κορμί. Με τις πατούσες που άγγιζαν την άσφαλτο μέσα από την άνεση των αθλητικών παπουτσιών, με τα μάτια που ρούφαγαν άνοιξη, τα βλέφαρα που τα χάιδευε ο αέρας, τα αφτιά που άκουγαν παιδικές φωνές πάνω σε ποδήλατα. Και σταμάτησα ακριβώς όταν άρχισα να κουράζομαι. Ήταν περισσότερο απ’ όσο έλπιζα να πετύχω!
Και κλείνουν τα βλέφαρά μου από τη νύστα. Οπότε αύριο πάλι.