Χτες βράδυ είδα το “Καναρινί ποδήλατο”, μια ελληνική ταινία του 1999 που σε αφήνει με μια γλυκιά αλλά όχι γλυκερή αίσθηση εμπιστοσύνης στο ανθρώπινο είδος και στους καλούς δασκάλους και όχι μόνον του σχολείου. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός και αναφέρεται στη σχέση που χτίζεται ανάμεσα σε έναν δάσκαλο δημοτικού σχολείουμε ένα 11χρονο μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες ο οποίος είχε γίνει ο περίγελως δασκάλων και μαθητών. Στο τέλος δεν γίνονται όλα ρόδινα αλλά έχουν συμβαίνουν σημαντικές θετικές αλλαγές.
Ιδανική για να τη δεις μα τα παιδιά σου αν έχεις, μόνος/η σου για να γλυκαθείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου λίγο περισσότερο. Ιδανική και για δασκάλους ή όσους ασχολούνται με παιδιά. Θυμήθηκα πως όταν είχε πρωτοβγεί η ταινία στους κινηματογράφους με είχε εξιτάρει ο τίτλος της (τα χρώματα πάντα μου προκαλούν έντονους συνειρμούς) και ήθελα να τη δω μα δεν τα κατάφερα. Έκανα έναν πρόχειρο υπολογισμό και σκέφτηκα πως τότε ακόμα δεν είχα γίνει μαμά. Ίσως σήμερα την είδα με διαφορετικό μάτι!
Δωρεάν προβολή εδώ.
https://youtu.be/_RaXa8VypkE
