Έτος 2021. Τελώ υπό καθεστώς χριστουγεννιάτικης μελαγχολίας αλλά το πρόσεξαν οι τρεις μάγοι με τα δώρα και με επισκέφθηκαν φέρνοντάς μου στη μνήμη κάποιες… αρχαίες και πολύτιμες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις.
Τέτοιες μέρες λοιπόν, αρχή των σχολικών χριστουγεννιάτικων διακοπών, με πήγαινε ο μπαμπάς μου στο βιβλιοπωλείο-εκδοτικό οίκο της ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ, στην οδό Κοραή στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν ένα από τα σπάνια μέρη όπου εκείνος ένιωθε ότι ήταν ασφαλές να με ξαμολήσει και με άφηνε να περνοδιαβαίνω μόνη μου κατά βούληση τους μακριούς διαδρόμους με τα ράφια φορτωμένα βιβλία ενώ εκείνος κουβέντιαζε του καλού καιρού με τον Παντελή, έναν από τους τρεις αδελφούς-εκδότες και νεανικό του φίλο. το καλό ήταν ότι μπορούσα να διαλέξω και να κάνω δικό μου ό,τι ήθελα και όσα βιβλία ήθελα – αυτό δεν συνέβαινε ποτέ, σε κανένα άλλο μαγαζί του κόσμου! Αρκετά από αυτά τα βιβλία μου τα χάριζε ο προσηνής και πάντα χαμογελαστός Παντελής, μεγάλος έρωτας για μένα ανάμεσα στις ηλικίες 6 και 10 χρονών!
Μια φορά μάλιστα με είχαν πάρει μαζί τους και στο πατάρι του Λουμίδη για καφέ. Εγώ κυρία, δεν ασχολιόμουν καθόλου μαζί τους, αφού είχα κάνει την μπάζα μου, μια μεγάλη νάυλον σακούλα με 5-6 τόμους της Αντιγόνης Μεταξά, χριστουγεννιάτικα διηγήματα ή άλλα κλασσικά της παιδικής λογοτεχνίας και τα φυλλομετρούσα με βουλιμία πάνω στα γόνατά μου.
Πριν την επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο, συχνά ντερλικώναμε και μια τυρόπιτα στο Μαμ ή τον Μερακλή. Δεν θυμάμαι καθόλου αν η ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ είχε χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, πάντως αυτή ήταν για μένα η επίσημη έναρξη των γιορτών και η πιο χριστουγεννιάτικη έξοδος της χρονιάς!
????
Το δώρο του δεύτερου Μάγου… η κατασκευή του σπηλαίου-φάτνης της Γέννησης από τα επιδέξια χέρια της μητέρας μου. Είχε εκπληκτική τεχνική: Χρησιμοποιούσε στρατσόχαρτο, ένα σκληρό καφετί χαρτί με ρίγα στην εκτύπωση το οποίο τσαλάκωνε επιμελώς με τα δάχτυλά της και μετά έπιανε κατά διαστήματα με συρραπτικό έτσι ώστε να δημιουργεί την εντύπωση βραχώδους σπηλαίου. Ένα χαρτόνι Α4 από κάτω εκτελούσε χρέη δαπέδου, ενωμένο κι αυτό με συρραπτικό με το υπόλοιπο σπήλαιο. Μετά εγώ απίθωνα με προσοχή τις φιγούρες ανθρώπων και ζώων μέσα στο σπήλαιο και λίγο βαμβάκι για χιόνι πάνω στα βράχια. Συχνά ξεχνιόμουν κοντά στη χειροποίητη φάτνη μας, φτιάχνοντας στο μυαλό μου διάφορες ιστορίες, για διάφορους αλλόκοτους επισκέπτες που ερχόντουσαν να δουν το θείο βρέφος. Το περίεργο είναι ότι στο τέλος των γιορτών η μητέρα μου πετούσε το δημιούργημά της στα σκουπίδια και την επόμενη χρονιά άρχιζε πάλι από την αρχή. Δυστυχώς δεν διέσωσα κανένα σπήλαιο-φάτνη εκείνης της εποχής!
????
Η γιορτινή μου ευτυχία πολλαπλασιαζόταν με τη χριστουγεννιάτικη γιορτή των παιδιών που σχεδίαζαν, εντελώς χειροποίητη, από το περίσσευμα του χρόνου και της αγάπης τους, οι εργαζόμενες γυναίκες (και άντρες;) στο ΚΕΠΕ, τον χώρο εργασίας της μαμάς μου. Ήταν από τις λίγες περιστάσεις που ξεπερνούσα την καταραμένη φυσική μου ντροπαλοσύνη , ανακατευόμουν με άλλα παιδάκια , συμμετείχα σε κυκλωτικούς χορούς και προς το τέλος, αποκαμωμένη καθόμουν οκλαδόν και βυθιζόμουν με απόλαυση στη μαγεία του αυθεντικού Μίκυ Μάους που προβάλλονταν με προτζέκτορα σε μια οθόνη. Λάτρευα τον χειροποίητο χριστουγεννιάτικο διάκοσμο από ελαφάκια, καμπανούλες, αστέρια από εκείνα τα υπέροχα μεταλλιζέ χαρτόνια – ήθελα να τα βάλω όλα κάτω από το μαξιλάρι μου για να κάνω όνειρα μαγικά!
????
Η τέταρτη ανάμνηση-δώρο των Μάγων (κάποιοι λένε πως τελικά οι Μάγοι ήταν τέσσερεις, εντάξει;) ήταν κοντά στο κλείσιμο των χριστουγεννιάτικων διακοπών, κοντά στα Φώτα. Ήταν η παιδική θεατρική παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου, προσφορά στα παιδιά των εργαζόμενων από την τράπεζα που εργαζόταν ο μπαμπάς μου. Συνοδευόταν και από κάποιο ακριβό παιχνίδι-δώρο που δεν θυμάμαι ποτέ τι ήταν. Η παράσταση όμως ήταν για μένα Η Παράσταση της Χρονιάς και τροφή για ονειροφαντασίες για εβδομάδες και μήνες.
Αυτά για φέτος. Καλά σας Χριστούγεννα!