Αυτό το σαββατοκύριακο πέρασε τόσο γρήγορα! Σάββατο του Λαζάρου, Κυριακή των Βαΐων, λέει το ημερολόγιο. Βλέπω το βαρύ χειμωνιάτικο μπουφάν μου. Κάθε χρόνο το κρατάω σε κυκλοφορία μέχρι και το βράδυ της Ανάστασης. Σκέφτομαι ότι φέτος δεν θα μου χρειαστεί. Από την άλλη… λέω να ανάψουμε τα κεριά μας στο μπαλκόνι. Οπότε, ε, μπορεί να φορέσουμε και μπουφάν!
Σήμερα το πρωί έπλυνα το μπαλκόνι μου που ήταν γεμάτο λασπωμένη γύρη. Μιάμιση ώρα φλέρταρα με νερά, σαπουνάδες και σκούπες. Πολύ το ευχαριστήθηκα! Και το έκανα κούκλα! Εντάξει, με ένα φρεσκάρισμα το Σάββατο, εξασφαλίσαμε και το φυσικό ντεκόρ για το λαμπριάτικο τραπέζι! Θα φάμε al fresco στη βεράντα! Να θυμηθώ να παραγγείλω το μπουτάκι μου στον χασάπη αύριο, πρωί-πρωί!
Ακούω τον Andrea Bocelli από το κινητό μου να τραγουδάει σε ζωντανή σύνδεση μέσα στο άδειο Duomo του Μιλάνου. Βλέπω στα στατιστικά του YouTube ότι τη συναυλία παρακολουθούν πάνω από 2.500.000 άνθρωποι αυτή τη στιγμή. Με ανατριχιάζει ότι εμείς οι 2.500. 000 ψυχές νιώθουμε την ανάγκη να ενωθούμε κάτω από αυτήν την μικρή, κοινή, ευχάριστη εμπειρία. Θα γευτούμε άραγε στο μέλλον της πεπερασμένης μας ζωής ξανά συναυλίες με τα θνητά μας κορμιά παρόντα, να ιδρώνουμε, να καρδιοχτυπούμε να καθρεφτιζόμαστε στα βλέμματα των διπλανών μας; Άγνωστο. Για την ώρα αφήνομαι λαίμαργα στη χαρά της οθόνης.
Στη φωτογραφία βλέπετε ένα κρασοπότηρο της γιαγιάς μου μισογεμάτο με καλό, σπιτικό ξύδι από έναν οικογενειακό φίλο, έτοιμο να “σβήσει” ένα φαγάκι. Σκεφτήκατε κάτι πιο ρομαντικό; Ξεγελάνε οι οθόνες!
