Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 6

Χτες έβλεπα την ηλιόλουστη ημέρα από το παράθυρο και ήθελα να τα παρατήσω όλα και να το ρίξω στις βόλτες. Μετά το τέλος της εργάσιμης μέρας μου έκανα τη γιόγκα μου (ας είναι καλά το zoom) και μετά επειδή είχε πάει 8 ή ώρα έβαλα όπως-όπως το μπουφάν μου πάνω από την πιτζαμο-φόρμα μου (σε πρόλαβα, έχω άλλη πιτζάμα για το κρεβάτι!) και όρμησα έξω να προλάβω το τελευταίο φως της ημέρας.

Σχεδίασα με προσοχή στο μυαλό μου το δρομολόγιο που θα ακολουθούσα και αφέθηκα στη μεγαλύτερη απόλαυση της ημέρας. Από το σπίτι μου μέχρι το κέντρο της γειτονιάς μου, μια μικρή ανηφόρα. Ησυχία και ελάχιστοι περιπατητές. Ένιωσα ευγνωμοσύνη που η πιο θηριώδης κουτσουπιά της γειτονιάς μας στέκει ακόμα ολάνθιστη στα ροζ-λιλά, ένα σημείο αναφοράς για να μπανιάρω το βλέμμα, ακόμα και στις πιο θυμωμένες στιγμές μου.

Στάθηκα μπροστά από μια μονώροφη μονοκατοικία της δεκαετίας στου ’60 που πρώτη φορά την έβλεπα τόσο καλά επειδή κουρέψανε τους θάμνους του φράχτη. Μικρή και περιποιημένη, με ένα ηλεκτρικό φαναράκι εποχής να κρέμεται στον σκεπαστό εξώστη της εισόδου. Εκεί στον εξώστη, παρατήρησα ένα μικρό γατόσπιτο, όχι από εκείνα του εμπορίου, κάποιος μερακλής το είχε σκαρώσει από ξύλο και το είχε βάψει στη συνέχεια. Κι έπειτα, μέσα στον άδειο από ανθρώπινη παρουσία κήπο άρχισα να διακρίνω γάτες, μια δυο, εφτά στο σύνολο! Άλλη έτρωγε από το μπολ της, άλλη βόλταρε , άλλη έγλειφε τη γούνα της, άλλη ρέμβαζε (ή ίσως κυαλάριζε κάποιο πουλάκι). Ένιωσα ευγνώμων για τις γάτες που ζούσαν στην ασφάλεια του κήπου και προχώρησα.

Λίγο μετά ανάψανε τα φώτα του δήμου. Δυο ποδηλάτισσες με προσπέρασαν, η μια πίσω από την άλλη. Μπροστά η μαμά γύρω στα 30-35, πίσω η κόρη, μια πιτσιρίκα 6-7 έριξε και μια ορθοπεταλιά περνώντας από μπροστά μου για να τη θαυμάσω, όπως και έκανα! Η μικρή είπε “Μαμά, δεν έχουμε μείνει άλλη μέρα τόσο αργά έξω” με κάποιο καμάρι. Η μαμά κάτι απάντησε χαμογελώντας που δεν άκουσα. Δεν αντιστάθηκα, άφησα την καμπύλη του χαμόγελου να ανέβει και στο δικό μου στόμα!

Ανθίσανε και η πασχαλιές. Να θυμηθώ στην επόμενη βόλτα να πάρω ψαλίδι: το έχω σαν τελετουργικό, κάθε χρόνο να κλέβω να κλέβω 1-2 μικρά κλαράκια πασχαλιάς από κάποιες μάντρες, μην το πεις πουθενά!