Σήμερα ήταν Μεγάλη Τρίτη. Απλώς το λέω.
Δεν είχα κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ. Ξύπνησα με σφιγμένα σαγόνια. Όλοι μου φταίγανε γι’ αυτά που μου είπανε ή δεν μου είπανε (και ήθελα να ακούσω). Για να αισθανθώ καλύτερα ξεκίνησα τη μέρα μου με λούσιμο μαλλιών που ήταν ντροπιαστικά άλουστα τις τελευταίες μέρες. Βοήθησε πολύ – έχει βάση η αγγλική έκφραση που λέει I’m gonna wash that man right out of my hair!
Θυμάμαι διάφορα τώρα που δεν βλέπω κοινωνικά άλλους ανθρώπους. Επίκαιρο λόγω καραντίνας: Θυμήθηκα μια σκηνή από παιδικά καλοκαίρια, θα ήμουν 6-7 χρονών, όταν έκανα τις καλοκαιρινές μου διακοπές με τη γιαγιά και τον παππού σε ένα δυάρι στην πόλη της Καβάλας. Στο διπλανό διαμέρισμα έμενε μια οικογένεια με ένα συνομήλικό μου κοριτσάκι, ξανθούλι, τη Μαρία. το ήξερα γιατί την έβλεπα από το μπαλκόνι, μόνο εκεί είχαμε συναντηθεί, η καθεμιά από την πλευρά της και σκύβαμε για να πούμε τα δικά μας πέρα από το τζαμένιο διαχωριστικό. Είμαστε φιλενάδες από το μπαλκόνι! Βλέπετε η γιαγιά δεν με άφηνε να καλέσω τη Μαρία για να παίξουμε για τους δικούς τους περίεργους λόγους!
Μιλώντας για φιλενάδες, δες την ιστορία της φιλίας 2 κοριτσιών στη σειρά Η υπέροχη φίλη μου στην ψηφιακή ΕΡΤ και βασίζεται στο πρώτο μέρος της “Τετραλογίας της Νάπολης” της Elena Ferrante. Καληνύχτα!
