Ναι το ξέρω, λείπουν μέρες από το ημερολόγιό μου. Μα αποφάσισα να βάζω αριθμό μόνο στις ημέρες για τις οποίες γράφω. Μέρες που δεν κράτησα σημειώσεις είναι σαν να μην τις έζησα. Γι’ αυτό άλλωστε κρατάω ημερολόγιο, για να κρατήσω στη συνείδησή μου ότι ήμουν εδώ (στον πλανήτη Γη) αυτές τις μέρες.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της τελευταίας εβδομάδας είναι ότι καθάρισα το ψυγείο μου. Ράφι-ράφι, πρώτα με σφουγγαράκι βυθισμένο στο σαπουνόνερο και μετά με οινόπνευμα. Ήταν και κάτι ραφάκια που βγάζοντας τα από τη θέση τους για πιο βαθύ καθαρισμό ανακάλυψα ότι δεν πρέπει να είχανε καθαριστεί ποτέ! Δεν το έχω το γονίδιο της νοικοκυροσύνης-το ξέρω! Η όλη τελετουργία μου έδωσε ικανοποίηση και μια αίσθηση ελέγχου στη ζωή μου που κράτησε μερικές ώρες.
Από Δευτέρα ξαμολιόμαστε και βγαίνουμε από τα σπίτια μας για να ξαναζήσουμε σαν “κανονικοί άνθρωποι” με τις ευλογίες του κράτους και αυτό μου προκαλεί αβεβαιότητα, μου ξύνει τους φόβους και τις φοβίες μου, με κάνει να αναρωτιέμαι πως θα νιώσω όταν ξανα-αγκαλιάσω κάποιον. Πόσο “κανονική” είμαι; Πόσο θέλω να πλησιάσω του άλλους και πόσο θέλω να τους αφήσω να με πλησιάσουν αυτοί;
Την Κυριακή έφαγα το πρώτο παγωτό της σεζόν και το πρώτο εν μέσω καραντίνας. Ζήτησα πλαστικό καπάκι για να το μεταφέρω σπίτι και να το απολαύσω εκεί αφού θα είχα πλύνει τα χέρια μου – νέα ήθη, γυμνάζομαι και στην αυτοσυγκράτηση.
Και φυσικά μαγειρεύω. Πίτες για σουβλάκια από τα χεράκια μου και cheeseburger για πολύ τεμπέλες και τεμπέληδες.
Αύριο Πρωτομαγιά. Θα ξυπνήσω νωρίς για να πάρω λίγη από τη δροσιά και τη δύναμή της.
