Το zoom έχει γίνει ο καλύτερός μου φίλος: Σήμερα τραγουδήσαμε εκεί δημώδη άσματα με τα παιδιά του χορευτικού συλλόγου. Ήταν ωραίο να βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα στην οθόνη. Βρίσκω κάπως διαστροφικό ότι πλέον βλέπω αγαπημένα πρόσωπα ΜΟΝΟ στην οθόνη.
Έφτιαξα ψωμάκια. Απαλά και ζεστά σαν νεογέννητα μωράκια. Τα φάγαμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Τα ψωμάκια – όχι τα μωράκια.
Θυμάστε εκείνο το ανέκδοτο-ερώτηση που λέγαμε κάποτε, αν ναυαγούσες σε ένα νησί με ποιον θα ήθελες να είσαι; Ε, τώρα βγαίνει σε καραντίνα!
Βγήκα έξω να περπατήσω-πρώτη φορά από την Κυριακή ένεκα παλιόκαιρου. Διαπίστωσα ότι η άνοιξη παραμένει σαδιστικά όμορφη και ανθίζει ερήμην μας.
Νιώθω ευγνώμων που έχω γάτα που κουλουριάζεται στα πόδια μου και με ζεσταίνει-κι ας ξέρω ότι έρχεται για ίδιο συμφέρον. Ζεσταινόμαστε και οι δύο! Καληνύχτα γατίνα.
1 Σχόλιο