Είμαι στην ακρογιαλιά. Μια κυρία με ρωτάει καλοπροαίρετα «Αχ, είστε έγκυος;» Και για πρώτη φορά δεν θυμώνω. Δεν θυμώνω που για μια ακόμη φορά ένα ζευγάρι ξένα μάτια έκανε ζουμ στην τσουπωτή κοιλιά μου που δεν έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να συμμαζέψουν οι εποχιακές δίαιτες.
Αντιθέτως. Νιώθω ευγνωμοσύνη που στα 45 νου χρόνια θεωρούμαι ακόμα από κάποια νέα, ακμαία και καρπερή για να φέρω μέσα μου ένα ακόμα θαύμα. Νιώθω ευγνωμοσύνη που έχω ακόμα περίοδο. Γιατί στα 45 παύει να είναι δεδομένο. Και η γονιμότητα και η υγεία.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για τα οιστρογόνα που θέλει και μπορεί ακόμα να παράγει το κορμί μου για να προστατέψει τα οστά μου, τα δόντια μου, το δέρμα μου και τα μαλλιά μου με τον καλύτερο τρόπο που αυτό γνωρίζει. Για όσον καιρό ακόμα είναι γραμμένο στα γονίδιά μου.
Και νιώθω ευγνωμοσύνη στον εαυτό μου που αυτήν την τσουπωτή κοιλιά τη γύμνασα φέτος και δεν κρέμεται πλέον αλλά στέκεται ορθή και περήφανη πάνω από το πολύχρωμο μπικίνι μου. Και οι μύες που κρύβει μέσα της στηρίζουν τόσο καλύτερα τη μέση μου που δεν με έχει ξαναπονέσει από πέρσι την άνοιξη, με κουβαλούν δώθε κείθε σε ολοένα και μεγαλύτερες βόλτες, με έστειλαν να τρέξω έναν «παιδικό» αγώνα 5 χιλιομέτρων και με ώθησαν να φλερτάρω περισσότερο με την εικόνα μου στον καθρέφτη.
Γι’ αυτό μην μασάτε γυναίκες. Αγαπήστε το σώμα σας και αναδείξτε τη δύναμή του. Δοξάστε την υγεία σας και αντισταθμίστε τα κομμάτια που σας έχει κλέψει ο χρόνος ή κάποια ασθένεια με ό,τι περνάει από το χέρι σας: φροντιστικά φαγάκια, άσκηση σε όποια μορφή σας ταιριάζει και βρίσκει σύμφωνο τον γιατρό σας, μισή έστω ώρα ύπνου παραπάνω την ημέρα. Και προπαντός αφήστε τους άλλους να λένε. Φανταστείτε ότι φοράτε ένα κίτρινο αδιάβροχο, σαν κι αυτά των ψαράδων, και τα λόγια των άλλων γλιστρούν από πάνω του σαν σταγόνες νερού. Και καλά μπάνια!