Όποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί, μμμ, έλεγε η γιαγιά μου, ύψωνε τα φρύδια και κουνούσε με νόημα το κεφάλι της, ούτε στο νυχάκι του/της δεν φτάνεις μας συγκρίνανε πολλές φορές στη ζωή μας με αδέρφια, ξαδέρφια, υιούς και κόρες οικογενειακών φίλων, και φυσικά αργά ή γρήγορα μάθαμε πως στη ζωή κάποιες φορές χρειάζεται να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να κρατήσεις κάτι πολύτιμο για σένα.
Ο μπαμπάς μου είχε ολόκληρη ιεροτελεστία για να κόψει τα νύχια των ποδιών του. Το τελετουργικό τελείωνε πάντα με σφαγιασμό από ένα τερατώδες ψαλιδάκι, αίματα και μπαμπάκια με πολύ οινόπνευμα. Κάθε φορά αισθανόμουν να παρακολουθώ ταινία τρόμου απ΄την οποία αναρωτιόμουν αν θα έβγαινε ζωντανός! Ένας βασικός λόγος για το μαρτύριό του ήταν ότι τα άφηνε να μεγαλώσουν υπερβολικά και αυτό μεγάλωνε την ταλαιπωρία του – ήταν λίγο μαζοχιστικό όλο αυτό αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Τα τελευταία χρόνια έχω κάποια προβλήματα με τα νύχια μου τον θυμάμαι συχνά-πυκνά. Έχω όμως βρει έναν άγγελο επί της γης (ή του Τσάρλυ) , την κυρία Ιωάννα, εξαιρετική ποδολόγο, που μου φροντίζει τα άρωστα νυχάκια, τα κανακεύει και τα ρετουσάρει για να προβάλουν με αξιοπρέπεια στα σεντόνια, στην άμμο και αλλού. Όταν φεύγω από το “νυχοθεραπευτήριό” της αισθάνομαι εξαγνισμένη και ικανή για πτήσεις! Άλλωστε η παραδοσιακή κινεζική ιατρική συνδέει τα νύχια με τη ζωτικότητα οπότε διόλου περίεργη η ώθηση που νιώθω να πετάξω!
Πήρα μάλιστα την απόφαση να κάνω μια ριζική θεραπεία για το πρόβλημά μου (ονυχομυκητίαση έχω, νταξ, μην αρχίσετε τα ίου, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, ειδικά αν σε πετύχει σε περίοδο με πεσμένο ανοσοποιητικό) που την απέφευγα πολύ καιρό. Και μετά θα γίνω αγριόγατα! Και θα τα ξαναβάψω κόκκινα μα και θαλασσιά όπως μου αρέσει να κάνω!
