Καλό μήνα φίλοι μου! Για σάς δηλαδή, γιατί για μένα ξεκίνησε με τη σφραγίδα του κόβιντ και ήταν πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα των αυξημένων μου υποχρεώσεων!
Διανύω την τέταρτη ημέρα της ασθένειας και επειδή δεν φημίζομαι για την υπομονή μου, έχω θυμώσει με την μαύρη μου τη μοίρα, με το κακό timing, βρίζω θεούς και δαιμόνους και ρίχνω κατάρες σε όσους έχω άχτι! Θυμωμένη και με τον εαυτό μου που αποφάσισα να βγω σαν άνθρωπος έξω για φαγητό με προσφιλές μου πρόσωπο που μου πάσαρε (χωρίς να το ξέρει η δόλια) τον ιό. Ακόμη πιο θυμωμένη με όσους περνάνε τον ιό στο χαλαρό και λένε “έλα μωρέ, δεν είναι τίποτα!”. Εκατό ξυλιές σε ξένο πισινό, μαρουλόφυλλα έλεγε και ο μπαμπάς μου και ο παππούς μου! Αναγνωρίζω ότι είναι λίγο ανώριμος όλος αυτός ο θυμός μου αλλά προσωρινά ηδονίζομαι να πλατσουρίσω για λίγο στο λάκκο της αυτολύπησης – να θυμηθώ μόνο να μην μείνω εκεί για πολύ!
Ο καρι@ολοιός (θα βρίσω σήμερα) με χτύπησε εκεί που πονάω, στη ρινική συμφόρηση (κοινώς μπούκωμα) που εκτός ότι με ταλαιπωρεί στον ξύπνιο μου και δεν με αφήνει να δουλέψω, με κυριεύει σαν κακός δαίμονας και στον ύπνο μου και δεν με αφήνει να κλείσω μάτι!
Το μόνο plus της υπόθεσης η επίσκεψη στο διαγνωστικό κέντρο της γειτονιάς μου. Πήγα πρωί-πρωί, κλειδωμένα είχανε ακόμη και περίμενα να μου ανοίξουν. Αναγνώρισα αμέσως την κοπέλα που μου είχε πάρει δείγμα και πριν από πολλούς μήνες. Είναι πολύ νέα στην ηλικία, με πολύ καθαρά και διάφανα μάτια-νομίζω θαλασσιά- είναι άλλωστε το μόνο που που ξεχωρίζει μέσα στη στολή-σκάφανδρο που της επιβάλλει να φοράει το πρωτόκολλο του covid. Όλα πάνω της είναι αιθέρια, η φωνή, οι κινήσεις, το χαμόγελο, σαν να μην είναι του κόσμου ετούτου. Έτσι που θροΐζει η λευκή στολή-σκάφανδρο δεν θα μου έκανε εντύπωση αν ξεπρόβαλλαν τίποτα αγγελουδένια φτεράκια και άρχιζε να αιωρείται στον χώρο. Μου παίρνει δείγμα από τον ερεθισμένο λαιμό μου, και παρόλο που δεν ανταποκρίνομαι με πολλή χάρη με συγχαίρει τρυφερά για τη γενναιότητά μου!!! Συνεχίζουμε με τη μύτη όπου χώνει δις το αγγελικό της σκαλιστήρι. Προσεύχομαι να μην φταρνιστώ στα μούτρα αυτού του γλυκού πλάσματος και πιάνει! Ακολουθούν κι άλλα χαμόγελα: Είσαστε πάρα πολύ καλή μου λέει. Ανυπομονώ να ξαναπάω (για το πολυπόθητο αρνητικό τεστ) μήπως εισπράξω άλλο ένα κανάκεμα μετά την απομόνωση!
Το παράπονό μου είναι ότι δεν έχω κανέναν να μου φτιάξει γιουβαρλάκια (φτάσαμε και στο ζουμί της υποθέσεως). Είχε λόγο που γράφτηκε όλο αυτό το σεντόνι – αμ πώς! Όποιος ή όποια μου στείλει μια μερίδα γιουβαρλάκια λεμονάτα κερδίζει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!
Εύχομαι να σας ξαναδώ στη γήινη ενσάρκωσή μου μετά από 8-10 ημέρες! Αριβεντέρτσι, και μην ξεχάσετε τα γιουβαρλάκια!
2 Σχόλια
Αχ βρε Αγγελική, μακάρι να ήμουν εκεί κοντά (ή έστω να είχα κούριερ κοντά!) να στα έστελνα τα γιουβαρλακια… μπορώ να σου στείλω μόνο την κατανόηση και την αγάπη μου. Περαστικά!
Ευχαριστώ Στέλλα μου! Τα ζήτησα από το κοινό και μου τα έφερε μια καλή φίλη (ανέπαφη παράδοση). Μου έστειλε και λίγη μελιτζανόπιτα, έκανα θεϊκό γεύμα!