Μια συνήθειά μου είναι να μπαίνω αργά-αργά μέσα στη θάλασσα αφήνοντας χρόνο στα διάφορα μέρη του κορμιού μου να συμφιλιωθούν με τη θερμοκρασία του νερού – ναι, σαν τις θειάδες που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια και των οποίων την ηλικία πιθανώς έχω αγγίξει σήμερα.
Άλλοτε εκνευριζόμουν με το εαυτό μου για την ατολμία μου να βουτήξω με τη μία, κυρίως γιατί το θεωρούσα χαμένο χρόνο από τη σοβαρή αποστολή “κολύμπι”. Ώσπου μια μέρα το μυαλό μου βίδωσε ένα κλικ πιο εκεί και άρχισα να απολαμβάνω αυτόν τον “χαμένο χρόνο”. Ευκαιρίες για να ατενίσω τον ορίζοντα, τα βράχια, να μπω ολόκληρη μέσα στον μονότονο ήχο του φλοίσβου ή να μπανίσω τους άλλους συν-λουόμενους.
Αν με ρωτήσεις ποιους ήχους αγαπώ στη ζωή , σε περίπτωση ας πούμε που θα μπορούσε να τους μεταφέρω μαζί μου και φεύγοντας από τον κόσμο αυτό, θα σου αριθμούσα τρεις: τον φλοίσβο της θάλασσας, το γουργούρισμα της γάτας και το γέλιο χρονιάρικου μωρού που ξεκαρδίζεται.
Επιστροφή στα γήινα και το μαγιό που πρέπει να ξεπλυθεί από την άμμο. Σε χαιρετώ από τις όψιμες καλοκαιρινές διακοπές μου.
