Κατά διαβολική σύμπτωση, εννιά φορές στις δέκα, την Κυριακή της γιορτής της μητέρας ο Κωνσταντίνος την περνάει στο σπίτι του πατέρα του. Και μένω μια μαμά με άδεια αγκαλιά, λίγο παραπονεμένη. Δεν πειράζει παρηγορώ τον εαυτό μου, εξάσκηση για τα χρόνια που θα έρθουν, τα φοιτητικά και τα άλλα τα πολλά της ενήλικης ζωής  που θα είναι μακριά μου. Κι έπειτα σκέφτομαι και όλες εκείνες της μανάδες που δεν μπορούν να δουν τα παιδιά τους επειδή αυτά είναι στο νοσοκομείο, στο αναμορφωτήριο, τις άλλες τις δύσμοιρες που τα κορίτσια τους είναι έρμαιο στα χέρια σκληρών, λυσσασμένων ενόπλων κάπου στην καρδιά της Νιγηρίας και ντρέπομαι. Αισθάνομαι μικρόνους, εγωίστρια και συναισθηματικά καθυστερημένη. Και συγχρόνως νιώθω ευγνωμοσύνη που ο γιός μου είναι υγιής, ασφαλής κι ευτυχισμένος κάτω από τη σκέπη της παρουσίας του πατέρα του. Πάω να συγυρίσω τη φωλιά, να τη βρει όμορφη όταν γυρίσει. Σε όλες τις μητέρες, μανούλες μανάδες που είναι μακριά από τα παιδιά τους σήμερα, την αγάπη μου και χρόνια πολλά.

Ο Ντόριαν Γκρέι είναι νέος της καλής κοινωνίας του Λονδίνου της βικτωριανής εποχής. Κληρονομεί χρήματα και μια εκπληκτική ομορφιά από τη μητέρα του που πεθαίνει πολύ νέα. Το κάλλος συνοδεύεται από μια επίσης γοητευτική προσωπικότητα. Γίνεται η έμπνευση και ο έρωτας του ζωγράφου Μπασίλ Χόλγουορντ ο οποίος του φιλοτεχνεί και το πορτρέτο. Μέσα από τον θαυμασμό του ζωγράφου ο Ντόριαν ανακαλύπτει τη θεϊκότητα της ομορφιάς του και εύχεται να μην τη χάσει ποτέ και η φθορά της νιότης του να συμβαίνει μονάχα στον πίνακα-πορτρέτο του. Όπερ και εγένετο. Παράλληλα ο Ντόριαν γνωρίζει τον φίλο του ζωγράφου Λόρδο Χένρι (alter ego του Όσκαρ Ουάιλντ) που έχει κυνικές και ηδονοθηρικές απόψεις για τη ζωή και ο νεαρός αφήνεται στην επιρροή του. Ο Λόρδος Χέρι γίνεται μέντορας του Ντόριαν και ο τελευταίος γεύεται χωρίς φραγμούς ηδονές, κραιπάλες, παράνομες ουσίες και οδηγείται σε μια σειρά από ειδεχθείς πράξεις φθάνοντας στον φόνο. Ωστόσο, ο περίγυρός του δεν μαθαίνει τίποτα από αυτά· το αγγελικό πρόσωπο του Ντόριαν δεν μαρτυρά το ηθικό ποιόν του, η σήψη της ψυχής του αποτυπώνεται όλη στο πορτρέτο που σκληραίνει στην όψη, γερνάει, ματώνει.

Τι να πω για ένα έργο που γράφτηκε πριν από εκατόν τόσα χρόνια και με κρατάει ξύπνια το βράδυ μέχρι να το τελειώσω; Όσο ο Ντόριαν περιπλανιόταν από ηδονή σε ηδονή διαφθείροντας ή οδηγώντας στην τρέλα ή τον θάνατο όσους είχαν την ατυχία να γοητευτούν από εκείνον, ως αναγνώστης ζούσα μια διαρκή αγωνία αν τελικά τον τσακώσουν και τον καταδικάσουν για τα κρίματά του. Όμως είναι ένας «κακός» ήρωας, εξαχρειώνει, καταστρέφει, δολοφονεί. Γιατί να αγωνιώ για το άτομό του; Μήπως εντέλει ο Ουάιλντ κατόρθωσε να με κάνει να τον συμπαθήσω; Μήπως χάιδεψε τη μύχια επιθυμία μου να ρουφάω τις χαρές της ζωής χωρίς συνέπειες και χωρίς δεύτερες σκέψεις αν βλάπτω κανέναν άλλον; Ο Όσκαρ Ουάιλντ σαν συγγραφέας σε ταρακουνάει, σε βάζει να αναρωτηθείς για την αξία της ηθικής και τη θέση της στη ζωή μας – μήπως τελικά δεν τη χρειαζόμαστε; Και στο τέλος, αφού αμφισβητήσει όλες τις νόρμες, αποκαθιστά την ηθική τάξη των πραγμάτων οδηγώντας τον πρωταγωνιστή στην αυτοκτονία. Μέσα σε όλα αυτά, οι 297 σελίδες του μυθιστορήματος βρίθουν από ευφυή τσιτάτα του Ουάιλντ για τους ανθρώπους και τη ζωή, από αυτά που συναντάς σε κάθε «γνωμικολόγιο» που σέβεται τον εαυτό του.

Αυτά τα λίγα σε μια πρώτη ανάγνωση, ψίχουλα δηλαδή. Ξέρω πως χωράνε πολλές ακόμα αναγνώσεις. Σε πρώτη φάση νιώθω απλώς ότι διάβασα κάτι συναρπαστικό που πιλατεύει τη σκέψη μου και οξύνει το αναγνωστικό μου αισθητήριο. Νιώθω τυχερή γι’ αυτή τη βουτιά στους κλασσικούς που κάνω στη λέσχη ανάγνωσης. Παίρνω τη δροσιά της βουτιάς και αργότερα, αν το επιθυμήσω, θα καταδυθώ σε μεγαλύτερα βάθη.

Πώς τρώγεται ο ελέφαντας; Μπουκιά-μπουκιά, λέει ένα παλιό ανέκδοτο. Το ίδιο και το περισσεμένο τσουρέκι που μόλις έχει αρχίσει να ξεραίνεται. Το κόβουμε φέτες και τις φέτες κυβάκια με πλευρά 1 εκατοστό. Βάζουμε τα τσουρεκο-κυβάκια μέσα σε σακούλες που κλείνουν αεροστεγώς και τα πετάμε στην κατάψυξη. Από εκεί, όποια στιγμή επιθυμήσουμε, μπορούμε να τα βουτήξουμε σε κρέμα σοκολάτας για ψευτοπροφιτερόλ, να τα γαρνίρουμε πάνω σε γιαούρτι παρέα με ψιλοκομμένα φρούτα, ακόμα και να τα απολαύσουμε μόνα τους σαν σνακ μια που έχουν διαφορετική, καλύτερη γεύση, σύμφωνα με δήλωση του γιου μου (η αλλαγή σχήματος και μεγέθους τα αναβαθμίζει!). Το καλό με τα κυβάκια είναι ότι ξεπαγώνουν στο λεπτό λόγω μεγέθους. Μη σκάτε που δεν το ανακαλύψατε νωρίτερα γιατί με φρέσκο τσουρέκι δεν γίνεται δουλειά, είναι πολύ αφράτο για να κοπεί σε ευπρεπείς μπουκίτσες. Την εφεύρεση της πατέντας τη χρωστάω σε ένα αποτυχημένο κέικ που έφτιαξα προ καιρού, τούβλο σωστό, που το αγόρι μου αρνήθηκε να φάει μετά τη δοκιμή της πρώτης φέτας. Έτσι το τεμάχισα σε κυβάκια που μπήκαν στην κατάψυξη αλλά ω του θαύματος δεν έμειναν εκεί για πολύ!

Ένα κομμάτι του εαυτού μου που βρίσκω μπρος μου κάθε μέρα και που με φρικάρει κανονικά είναι η παροιμιώδης ακαταστασία μου σε συνδυασμό με τη μανιώδη συλλογή χαρτιού κάθε είδους (βλέπε σημειώσεις από διάφορες εκδηλώσεις, φυλλάδια, αφίσες, προγράμματα θεάτρων, κινηματογράφων, ένθετα εφημερίδων, περιοδικά και βεβαίως βιβλία). Επειδή δεν είμαι πια έφηβη που κάνει την επανάστασή της σκορπώντας παντού τα υπάρχοντά της, πέρα από την ψυχανάλυση που θα μου πρότειναν κάποιοι, έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό για να μην «κατσαριδιάσουμε» όπως θα έλεγε η μαμά μου. Η τελευταία μου ανακάλυψη είναι η σκουπιδοσακούλα με «ονοματεπώνυμο». Δηλαδή, παίρνω μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών – ξέρετε, από αυτές τις πράσινες των 45 λίτρων που πουλάνε ρολό στα σουπερμάρκετ – και γράφω απέξω με χοντρό ανεξίτηλο μαρκαδόρο και ευμεγέθη γράμματα PAST (πέστο παρελθόν ελληνικά αλλά το PAST έχει τα μισά γράμματα και σημειολογικά σημαίνει περισσότερα πράγματα για μένα). Αντί γι’ αυτό μπορείτε να διαλέξετε οποιοδήποτε άλλο χαρακτηρισμό εκφράζει για σας το περιεχόμενο με το οποίο σύντομα θα γεμίσει η σακούλα: για πέταμα, άχρηστα, περασμένα-ξεχασμένα, στον αγύριστο κ.ο.κ. Στη συνέχεια αναλαμβάνω ένα ράφι, ένα συρτάρι, γενικότερα μια οριζόντια επιφάνεια (π.χ. τραπέζι ή πάτωμα) και την «ελαφρώνω» από ότι κρίνω ότι κρίνω ότι δεν χρειάζομαι πια (στην περίπτωσή μου χαρτιά). Φυλάω τη σακούλα σε μέρος που εγώ αποφασίζω και επαναλαμβάνω άπαξ ημερησίως μέχρι να γεμίσει η σακούλα. Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα αφιερώνω μία μέρα στο ξεκαθάρισμα με στόχο να γεμίσει η σακούλα την ίδια μέρα και να πάει περήφανη στον κάδο των σκουπιδιών του δήμου (ή σε κάποιον αποδέκτη που θεωρεί το περιεχόμενο χρήσιμο). Ίσως μία σακούλα σας είναι αρκετή για να ξεφορτώσετε τα «άχρηστα» που έχετε συσσωρεύσει, ίσως χρειάζεστε περισσότερες. Αυτό που βοηθάει πολύ τη διαδικασία είναι να κοιτάς το όνομα με το οποίο έχεις βαφτίσει τη σακούλα επειδή σου θυμίζει τον στόχο σου. Δεν θυμάμαι αν διάβασα κάπου τη «μέθοδο» ή την εμπνεύστηκα μόνη μου. Πάντως λειτουργεί, λυτρώνει και μ’ αρέσει!

Ο μυθικός τίτλος «Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι» ηχούσε στ’ αφτιά μου σαν πορνογράφημα όταν ήμουν έφηβη. Στο μεταξύ, παρασύρθηκα από άλλα διαβάσματα για να το ανακαλύψω μόλις τώρα, μέσα από το πρόγραμμα ανάγνωσης της λέσχης μας: Αποκάλυψη! Μια ιστορία που αναβλύζει καθαρό συναίσθημα και υγιή αισθησιασμό, έναν αισθησιασμό «οξύ και φλογερό», που δεν γίνεται πουθενά «ροζ» ούτε «γκρι».

Η Κόνι, όπως αποκαλούν χαϊδευτικά οι οικείοι της τη Λαίδη Τσάτερλι, έχει παντρευτεί τον νεαρό υπολοχαγό Κλίφορντ, γιο βαρονέτου. Αμέσως μετά τον μήνα του μέλιτος ο σύζυγός της τραυματίζεται σοβαρά στον πόλεμο (Α’Παγκόσμιος) και μένει παράλυτος από τη μέση και κάτω και ανίκανος. Μετά από τρία χρόνια συζυγικής αφοσίωσης και σεξουαλικής απραξίας, πρώτα βρίσκει έναν συναισθηματικά αδιάφορο εραστή και στη συνέχεια έλκεται από τον δασοφύλακα που εργάζεται στο κτήμα του άντρα της. Η έλξη είναι αμοιβαία κι εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ερωτική ιστορία.

Συγχρόνως βλέπουμε την πολιτική-κοινωνική τοποθέτηση του συγγραφέα όταν μέσω του δασοφύλακα Μέλορς, ενός άντρα που «ζει μόνος και βυθισμένος στην εσωτερική μοναξιά του» καταφέρεται εναντίον της εκβιομηχάνισης που σκοτώνει την υγεία, τη σεξουαλική ορμή του ανθρώπου και την ομορφιά της φύσης. Το δάσος όπου οι δύο εραστές συναντιούνται είναι μια όαση, ένα απομεινάρι της οργιώδους φύσης μέσα στον κλοιό των ανθρακωρυχείων των Μίντλαντς της Αγγλίας που ξερνούν στάχτη και μολύνουν τον αέρα.

Μέσα σ’ αυτό δάσος ο Ντ. Χ. Λόρενς βάζει τους ήρωές του να ζουν τον έρωτά τους ψυχή τε και σώματι και δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όπου δει, με ευθύτητα και αφοπλιστική απλότητα, τα ονόματα που πραγματικά χρησιμοποιούμε για τα γεννητικά όργανα στις ιδιαίτερες συζητήσεις μας, δημιουργώντας έτσι ένα εκρηκτικό …μουνιφέστο – ύμνο στη σεξουαλική ολοκλήρωση. Η Penguin Books που αποτόλμησε την πρώτη μη λογοκριμένη έκδοση το 1960 οδηγήθηκε στα δικαστήρια, όμως τελικώς αθωώθηκε ανοίγοντας νέους δρόμους στην ερωτική λογοτεχνία.

Ο Λόρενς με εντυπωσίασε και με συνεπήρε μέσα στις 485 σελίδες που ήταν εξόχως αισθησιακή παρέα μέσα στις αποκριές. Οι σκέψεις της ηρωίδας, τα ψυχικά της σκαμπανεβάσματα, ο τρόπος που βιώνει την σεξουαλική ολοκλήρωση, με οδηγούσαν συχνά στην ψευδαίσθηση ότι το μυθιστόρημα είχε γραφτεί από γυναίκα και όχι από άντρα συγγραφέα. Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στην Καθαρά Δευτέρα και όπως λέει ο σοφός λαός «την Καθαρά Δευτέρα παίρνουν τα μουνιά αέρα»! Φέτος έμελλε να είναι μέρα υγρή και βροχερή. Μην γκρινιάζετε, δείτε τη σαν προμήνυμα μιας πολλά υποσχόμενης άνοιξης! Με τις υγείες σας, και καλή Σαρακοστή στους θρησκευόμενους φίλους μου!