Χτες, άλλη μια μέρα που σηκώθηκα με στραβό ποδάρι από το κρεβάτι, συνάντησα τους δικούς μου τρεις μάγους με τα δώρα. Είχα αποφασίσει να ξεκινήσω τη μέρα μου νωρίς και έτσι 7:40 ήμουν στο αυτοκίνητό μου καθοδόν για το σουπεμάρκετ. Στο πάρκιν του σουπερμάρκετ είχε μόνο φορτηγά τροφοδοσίας.

Αυτό το σαββατοκύριακο πέρασε τόσο γρήγορα! Σάββατο του Λαζάρου, Κυριακή των Βαΐων, λέει το ημερολόγιο. Βλέπω το βαρύ χειμωνιάτικο μπουφάν μου. Κάθε χρόνο το κρατάω σε κυκλοφορία μέχρι και το βράδυ της Ανάστασης. Σκέφτομαι ότι φέτος δεν θα μου χρειαστεί. Από την άλλη… λέω να ανάψουμε τα κεριά μας στο μπαλκόνι. Οπότε, ε, μπορεί να φορέσουμε και μπουφάν!

Χτες έβλεπα την ηλιόλουστη ημέρα από το παράθυρο και ήθελα να τα παρατήσω όλα και να το ρίξω στις βόλτες. Μετά το τέλος της εργάσιμης μέρας μου έκανα τη γιόγκα μου (ας είναι καλά το zoom) και μετά επειδή είχε πάει 8 ή ώρα έβαλα όπως-όπως το μπουφάν μου πάνω από την πιτζαμο-φόρμα μου (σε πρόλαβα, έχω άλλη πιτζάμα για το κρεβάτι!) και όρμησα έξω να προλάβω το τελευταίο φως της ημέρας.

Το zoom έχει γίνει ο καλύτερός μου φίλος: Σήμερα τραγουδήσαμε εκεί δημώδη άσματα με τα παιδιά του χορευτικού συλλόγου. Ήταν ωραίο να βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα στην οθόνη. Βρίσκω κάπως διαστροφικό ότι πλέον βλέπω αγαπημένα πρόσωπα ΜΟΝΟ  στην οθόνη.

Η μέρα ήταν γεμάτη, κουραστική-παραγωγική, με τις απαραίτητες εντάσεις.

Η δουλειά έγινε σωστά-σε ικανοποιητικό ποσοστό.

Το ίντερνετ δεν διακόπηκε ούτε μια φορά.

Η μαμά μου απέκτησε λογαριασμό στο Skype!

Η φάβα χύλωσε όμορφα και “έπιασε ” μόνο λίγο στην κατσαρόλα.

Λογοφέραμε μόνο 2 φορές με τον γιο μου σήμερα.

Τα χελιδόνια που επιτέλους ήρθαν είναι εξαντλημένα από τους δυνατούς ανέμους και έχουν ξαπλωθεί στους έρημους δρόμους της επαρχίας. Πουλάκια μου! Κινδυνεύετε!

Νιώθω τόσο κουρασμένη που δεν έχει θεάματα επί της μικρής οθόνης απόψε το βράδυ. Ίσως λίγες σελίδες από το βιβλίο μου πριν κοιμηθώ.

Περιμένω με προσμονή τη συναυλία του Andrea Boccelli σε απευθείας μετάδοση από το Duomo του Μιλάνου την Κυριακή το βράδυ για να ψυχωθούμε όλοι, ασθενείς και υγιείς, εδώ:

Καληνύχτα!

Οι Δευτέρες είναι από γεννησιμιού τους άχαρες. Κουβαλάνε βαρύ εργασιακό φορτίο, συνήθως ουχί ιδιαιτέρως δημιουργικό. Οι δημιουργικές ιδέες γεννιούνται Τρίτες, Τετάρτες, Σάββατα. Πάντως όχι Δευτέρες. Ευτυχώς για τις Δευτέρες υπάρχουν τα αστεία των συναδέρφων (ξέρουν αυτές!)

Σήμερα τηλε-εργάστηκα, μαγείρεψα κάτι μπιφτέκια της φούριας, άπλωσα δύο πλυντήρια. Έκανε διαολόκρυο και δεν περπάτησα μήτε μέχρι το σκουπιδοντενεκέ του απέναντι πεζοδρομίου να αποθέσω τα απορρίματα του τριημέρου. Θα περιμένουν έξω από την πόρτα μέχρι αύριο.

Ευτυχώς όμως έκανα γιόγκα (εξ αποστάσεως διδασκαλία), για τρίτη φορά μέσα στις τελευταίες 8 ημέρες (μπράβο μου!) και ανακινήθηκαν λίγο τα ζουμιά στο κορμί μου. Μάλιστα στο τέλος του μαθήματος, έπεσα σε τόσο βαθιά χαλάρωση που δεν πήρα είδηση ότι μου έσβησε το λάπτοπ που είχα εκτός μπρίζας γιατί δεν έφτανε το καλώδιο! (προφανώς στο τέλος της χαλάρωσης έριξα και μισή κουβέρτα ύπνο και το καλο-ευχαριστήθηκα-άσε τον δάσκαλο να γελάει!)

Στο τέλος της ημέρας ανακάλυψα τις προβολές της Ταινιοθήκης και είδα αυτό το ωραίο ταινιάκι-ντοκιμαντεράκι μικρού μήκους (13 λεπτά) για την Αθήνα γυρισμένο το 1964 από τον Θεόδωρο Αδαμόπουλο. Αναζωογονητικό, έχει και κάμποσα πλάνα παραλίας! Είναι διαθέσιμο μέχρι τις 30 Απριλίου.

Καλά και σήμερα λοιπόν!

Εδώ και καιρό ζω και εργάζομαι σιωπηρά, κρατάω το στόμα μου επίμονα σφαλιστό, όπως όταν κολυμπάμε και θέλουμε να μας φτάσει η ανάσα!

Εδώ και 24 ημέρες, (από τις 23 Μαρτίου και με τη βούλα του κράτους) είμαι σε αυτο-απομόνωση λόγω των περιοριστικών μέτρων κατά του κορωνοϊού, όπως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας. Η τελευταία μου έξοδος που δεν ήταν σουπερμάρκετ, επίσκεψη κάτω από το μπαλκόνι της μαμάς μου σαν άλλος Ρωμαίος ή περπάτημα γύρω-γύρω όλοι 500 μέτρα γύρω από το σπίτι μου ήταν την Παρασκευή 13 Μαρτίου σε ένα φαναρτζίδικο, για το κλείσιμο ενός δευτεριάτικου ραντεβού που δεν έγινε ποτέ!

Ξαφνικά στις 25 Μαρτίου, ανήμερα των γενεθλίων μου με έπιασε κωλοπιλάλα να κάνω φασαρία, να ακουστώ, ήθελα να μου δώσουν σημασία. Έτσι έφτιαξα μια (μικρή) σοκολατένια τούρτα από συνταγή που φύλαγα χρόνια στο συρτάρι μου και ποτέ δεν έφτιαχνα (τη συνταγή θα τη βρεις στον λογαριασμό μου της Cookpad εδώ). Πού ξέρεις, σκέφτηκα, μπορεί αυτό να είναι και το τελευταίο σου γενέθλιο, ε μην περάσει έτσι, στο ντούκου! Έτσι έφτιαξα ένα μικρό, άτεχνο εορταστικό βίντεο-μαθαίνω όμως σιγά-σιγά (άμα θες, δέστο εδώ) που ευελπιστώ να δείχνω στα εγγόνια μου ή στα εγγόνια των φίλων μου μετά από πολλά-πολλά χρόνια!

Έκτοτε κάνω τα συνηθισμένα. Τα πρωινά δουλεύω από το σπίτι (από εκεί που δούλευα και πριν δηλαδή) και μαγειρεύω, απλώνω κανένα πλυντήριο αν δεν βρέχει. Τα απογεύματα χρησιμοποιώ το zoom για να κάνω γιόγκα, να μιλήσω στον κτηνίατρο, να παρακολουθήσω σεμινάρια για ό,τι μου κατέβει. Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες ή θεατρικές παραστάσεις και ενδιαμέσως καταβροχθίζω με αδηφαγία τα νέα για τον κορωνοϊό.

Παρακολούθησα διαδικτυακά μια θεατρική παράσταση που είχα μεγάλο καημό να τη δω και πραγματικά μου άρεσε πολύ. Μιλάω για “Το Ευχαριστημένο” στο Θέατρο Πορεία, μια παράσταση που πάλλεται από ζωή και αλήθεια, γραμμένη από τη Μαρίνα Καραγάτση. Η παράσταση ανέβηκε διαδικτυακά μόνο για 24 ώρες όμως υπάρχει πάντα το βιβλίο που πολύ θέλω να διαβάσω στη συνέχεια.

Ξαναέπιασα να διαβάζω “Στον κήπο του Επίκουρου” του Irvin Yalom που το είχα πιάσει δυο χρόνια πριν, όταν πέθανε ο πατέρας μου αλλά τότε κάτι κλώτσαγε μέσα μου και δεν μπορούσα να το συνεχίσω. Τώρα με έχει ρουφήξει μέσα του. Και ναι, μιλάει για το θάνατο και τον φωτίζει με πολύ χρήσιμο τρόπο. Γενικά διαβάζω περισσότερο από ότι πριν την “καραντίνα”.

Μου λείπει η αίσθηση του να βρεθώ μέσα στη φύση, στη θάλασσα ή το βουνό. Ίσως γι’ αυτό βρήκα ανακούφιση εδώ.

Σήμερα και χτες είχε βροχή και ποτίστηκαν τα ανοιξιάτικα λουλούδια. Περιμένω με προσμονή τον ήλιο που ευαγγελιστήκανε οι μετεωρολόγοι για την Τρίτη. Όπως κατάλαβες άρχισα να κρατάω ημερολόγιο! Καλή εβδομάδα!

Πριν από 2 χρόνια στην κηδεία του πατέρα μου ήρθε και ένας παιδικός του γνώριμος που υπήρξε και ο ισόβιος οικογενειακός του γιατρός. Ο κύριος Αντρέας, ευθυτενής και λυγερόκορμος παρά τα 81 του χρόνια, σεμνός παρά την καλή του φήμη ως επιστήμονα, συνεχίζει να ενημερώνεται για τις εξελίξεις στην ιατρική, έχει καλά κρητικά γονίδια και αγαπάει τη φυσική ζωή, να σκαλίζει τον κήπο και να φροντίζει τις ελιές στο χωριό του στην Κρήτη, είναι ολιγαρκής στο φαγητό του και θεωρεί τις νηστείες απαραίτητες για την διατήρηση της χοληστερίνης του σε χαμηλά επίπεδα!

Είχα καιρό να τον δω και ένιωσα ευγνωμοσύνη που ήρθε σε μια τόσο δύσκολη και σημαντική ημέρα για μένα. Μου είπε “Ο πατέρας σου δεν πρόσεχε και πολύ την υγεία του, το ξέρουμε αυτό. Κάπνιζε πολύ, δεν περπατούσε καθόλου, και δεν τα είχε καθόλου καλά με αυτό που λέμε πρόληψη. Κατάφερε όμως να φτάσει μέχρι τα 78. Με τις σημερινές συνθήκες ζωής γενικά οι άνθρωποι αν είμαστε λίγο τυχεροί, μπορούμε να φτάσουμε μέχρι τα 80. Όσα χρόνια έρθουν μετά, είναι δώρο, εγώ τα λέω το “πουρμπουάρ του Θεού”. Εγώ είμαι στα 81, έχω αρχίσει να ξοδεύω το “πουρμπουάρ” μου. Μπορεί να φύγω ανά πάσα στιγμή από τη ζωή, και είμαι έτοιμος γι’ αυτό.

Για τον κύριο Αντρέα το “πουρμπουάρ” ξεκινάει στα 80, για άλλους όμως μπορεί να ξεκινάει και νωρίτερα. Ας φροντίζουμε να το ξοδεύουμε με καρδιά αλλά και με σύνεση! Καλή χρονιά να έχουμε και ας είναι γεμάτο το “κοσμικό μας πορτοφόλι” με χρόνια γεμάτα, ζουμερά, με αγάπη για τον εαυτό μας και το σύμπαν ολόκληρο!