Ανοίγω το στόμα μου-γράφω ημερολόγιο ξανά. Ημέρα 1

Εδώ και καιρό ζω και εργάζομαι σιωπηρά, κρατάω το στόμα μου επίμονα σφαλιστό, όπως όταν κολυμπάμε και θέλουμε να μας φτάσει η ανάσα!

Εδώ και 24 ημέρες, (από τις 23 Μαρτίου και με τη βούλα του κράτους) είμαι σε αυτο-απομόνωση λόγω των περιοριστικών μέτρων κατά του κορωνοϊού, όπως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας. Η τελευταία μου έξοδος που δεν ήταν σουπερμάρκετ, επίσκεψη κάτω από το μπαλκόνι της μαμάς μου σαν άλλος Ρωμαίος ή περπάτημα γύρω-γύρω όλοι 500 μέτρα γύρω από το σπίτι μου ήταν την Παρασκευή 13 Μαρτίου σε ένα φαναρτζίδικο, για το κλείσιμο ενός δευτεριάτικου ραντεβού που δεν έγινε ποτέ!

Ξαφνικά στις 25 Μαρτίου, ανήμερα των γενεθλίων μου με έπιασε κωλοπιλάλα να κάνω φασαρία, να ακουστώ, ήθελα να μου δώσουν σημασία. Έτσι έφτιαξα μια (μικρή) σοκολατένια τούρτα από συνταγή που φύλαγα χρόνια στο συρτάρι μου και ποτέ δεν έφτιαχνα (τη συνταγή θα τη βρεις στον λογαριασμό μου της Cookpad εδώ). Πού ξέρεις, σκέφτηκα, μπορεί αυτό να είναι και το τελευταίο σου γενέθλιο, ε μην περάσει έτσι, στο ντούκου! Έτσι έφτιαξα ένα μικρό, άτεχνο εορταστικό βίντεο-μαθαίνω όμως σιγά-σιγά (άμα θες, δέστο εδώ) που ευελπιστώ να δείχνω στα εγγόνια μου ή στα εγγόνια των φίλων μου μετά από πολλά-πολλά χρόνια!

Έκτοτε κάνω τα συνηθισμένα. Τα πρωινά δουλεύω από το σπίτι (από εκεί που δούλευα και πριν δηλαδή) και μαγειρεύω, απλώνω κανένα πλυντήριο αν δεν βρέχει. Τα απογεύματα χρησιμοποιώ το zoom για να κάνω γιόγκα, να μιλήσω στον κτηνίατρο, να παρακολουθήσω σεμινάρια για ό,τι μου κατέβει. Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες ή θεατρικές παραστάσεις και ενδιαμέσως καταβροχθίζω με αδηφαγία τα νέα για τον κορωνοϊό.

Παρακολούθησα διαδικτυακά μια θεατρική παράσταση που είχα μεγάλο καημό να τη δω και πραγματικά μου άρεσε πολύ. Μιλάω για “Το Ευχαριστημένο” στο Θέατρο Πορεία, μια παράσταση που πάλλεται από ζωή και αλήθεια, γραμμένη από τη Μαρίνα Καραγάτση. Η παράσταση ανέβηκε διαδικτυακά μόνο για 24 ώρες όμως υπάρχει πάντα το βιβλίο που πολύ θέλω να διαβάσω στη συνέχεια.

Ξαναέπιασα να διαβάζω “Στον κήπο του Επίκουρου” του Irvin Yalom που το είχα πιάσει δυο χρόνια πριν, όταν πέθανε ο πατέρας μου αλλά τότε κάτι κλώτσαγε μέσα μου και δεν μπορούσα να το συνεχίσω. Τώρα με έχει ρουφήξει μέσα του. Και ναι, μιλάει για το θάνατο και τον φωτίζει με πολύ χρήσιμο τρόπο. Γενικά διαβάζω περισσότερο από ότι πριν την “καραντίνα”.

Μου λείπει η αίσθηση του να βρεθώ μέσα στη φύση, στη θάλασσα ή το βουνό. Ίσως γι’ αυτό βρήκα ανακούφιση εδώ.

Σήμερα και χτες είχε βροχή και ποτίστηκαν τα ανοιξιάτικα λουλούδια. Περιμένω με προσμονή τον ήλιο που ευαγγελιστήκανε οι μετεωρολόγοι για την Τρίτη. Όπως κατάλαβες άρχισα να κρατάω ημερολόγιο! Καλή εβδομάδα!