Τα γοβάκια

Αυτά τα γοβάκια ήταν νυφικά λέω εγώ. Τα έστησαν σε χαμηλό μαντρότοιχο με λίγα μούσκλια.

Είχανε λίγες μαυρίλες άρα κάποια μάλλον τα χόρεψε όσο τραβούσε η ψυχή της σε γαμήλιο γλέντι σε λαϊκή ταβέρνα ή σε “δεξίωση” με φρεσκοποτισμένο γκαζόν.

Και δεν τα θέλει τώρα, δεν χωρούν πια στην ντουλάπα της, ούτε στα όνειρά της πιθανόν. Δεν έχω ξαναδεί παπούτσια πάνω σε μάντρα όμως μ’ αρέσει που τα άφησε εκεί και όχι δίπλα σε κάποιον κάδο σκουπιδιών. Σαν να ήθελε να τους αποδώσει μια τελευταία τιμή – ήταν χλοερός και δροσερός ο τόπος εκεί δίπλα στους θάμνους και τα δέντρα. Ίσως τους θύμιζε κάτι από τη θριαμβική τους νύχτα του χορού και της νυφιάτικης ευτυχίας.

Τα δικά μου νυφιάτικα γοβάκια τα αποχωρίστηκα πέρυσι έπειτα από 15 χρόνια διαζυγίου αλλά πρώτα τα χόρεψα άλλη μια φορά σε γάμο αλλωνών με λουλουδάτο μεταξωτό φουστάνι.

Ξαναπέρασα από το μαντρότοιχο σήμερα. Τα λευκά γοβάκια είχαν εξαφανιστεί.