Εφηβεία. Δεν έχει κάρτα ούτε λουλούδια. Δεν θέλει καν να σε συνοδέψει στο φιλικό κυριακάτικο γεύμα που σας έχουν καλέσει. Happy mother’s day! Σε τρία χρόνια ίσως γιορτάσουμε πάλι. Την υγειά μας να ‘χουμε!

Κατά διαβολική σύμπτωση, εννιά φορές στις δέκα, την Κυριακή της γιορτής της μητέρας ο Κωνσταντίνος την περνάει στο σπίτι του πατέρα του. Και μένω μια μαμά με άδεια αγκαλιά, λίγο παραπονεμένη. Δεν πειράζει παρηγορώ τον εαυτό μου, εξάσκηση για τα χρόνια που θα έρθουν, τα φοιτητικά και τα άλλα τα πολλά της ενήλικης ζωής  που θα είναι μακριά μου. Κι έπειτα σκέφτομαι και όλες εκείνες της μανάδες που δεν μπορούν να δουν τα παιδιά τους επειδή αυτά είναι στο νοσοκομείο, στο αναμορφωτήριο, τις άλλες τις δύσμοιρες που τα κορίτσια τους είναι έρμαιο στα χέρια σκληρών, λυσσασμένων ενόπλων κάπου στην καρδιά της Νιγηρίας και ντρέπομαι. Αισθάνομαι μικρόνους, εγωίστρια και συναισθηματικά καθυστερημένη. Και συγχρόνως νιώθω ευγνωμοσύνη που ο γιός μου είναι υγιής, ασφαλής κι ευτυχισμένος κάτω από τη σκέπη της παρουσίας του πατέρα του. Πάω να συγυρίσω τη φωλιά, να τη βρει όμορφη όταν γυρίσει. Σε όλες τις μητέρες, μανούλες μανάδες που είναι μακριά από τα παιδιά τους σήμερα, την αγάπη μου και χρόνια πολλά.