Τα τελευταία 20 χρόνια είμαστε μια οικογένεια των δύο σε αυτό το σπίτι. Εντάξει, για μια δεκαετία είχαμε και τη γάτα μας, την Ατρόμητη.
Σε όλη μου τη ζωή ήμουν ακατάστατη, ανοικοκύρευτη που με έλεγε ο πατέρας μου. Η μητρότητα δεν κατάφερε να με αλλάξει. Δεν το λέω με περηφάνια γιατί με αποσυντονίζει, ωστόσο έχω αρχίσει πλέον να συνδιαλέγομαι με το χάος μου.
Όταν γύρισα όμως χτες στο σπίτι με περίμενε η ωραιότερη έκπληξη που μου έχουν κάνει ποτέ: αφιέρωσες ένα απόγευμα να συγυρίσεις το οικιακό μας χάος. Μέχρι και τη μικρή μας βεράντα έβαλες σε τάξη! Ένιωσα σαν να μου χάρισαν μια καινούρια μέρα, μια νέα άγραφη σελίδα στο ημερολόγιό μου, ένα ακόμη ξεκίνημα!
Ξέρω πως ξεχνάς όλες τις γιορτές, ακόμη και τη δική σου. Όμως σήμερα, ανήμερα της “γιορτής μου” ξύπνησα με πολύ κέφι χάρη στο δώρο σου παιδί μου, σε ένα σπίτι που μυρίζει νέες προοπτικές.
Μητρότητα είναι να προσφέρεις φροντίδα, αποδοχή και χάδι στους ανθρώπους που βάζεις στη ζωή σου, είτε βγήκαν από την κοιλιά σου είτε όχι.
Χρόνια πολλά μανούλες! Ας είμαστε τρυφερές με τον εαυτό μας και με τα παιδιά μας. Όμως προσοχή, έχει side effects: μετά μπορεί να μας αγαπήσει ο εαυτός μας ή/και τα παιδιά μας.
ΥΓ Ναι, τον αγαπώ πολύ. Όταν γυρίσει θα βρει φρεσκοψημμένο κέικ λεμόνι που εύχομαι να του αρέσει.
