Γερανοί, βιβλία και άριες

Τα εργοτάξια και οι γερανοί για μένα ήταν ανέκαθεν συναρπαστική εμπειρία. Το να βρεθώ λοιπόν σε ένα περιβάλλον όπου η ματιά μου μπορούσε να αγκαλιάσει καμιά δεκαριά γερανούς σε δράση ήταν από μόνο του ικανός λόγος έκστασης. Πόσο μάλλον που είχα την ευκαιρία να ακούσω παράλληλα μια ολόκληρη ιστορία για το μέλλον της Αθήνας, σε δυο χρόνια από σήμερα. Ο λόγος για την ξενάγηση στο υπό ανέγερση Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, με τη Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη, για όσους δεν κατάλαβαν τα παραπάνω υπονοούμενα. Εργάτες και επιβλέποντες με κράνη, κλαρκ πάνε και έρχονται, ένας γερανός σε πρώτο πλάνο κατεβάζει αργά το γάντζο του· το εργοτάξιο πάλλεται, παρόλο που είναι Σάββατο. Όλοι εμείς που περπατάμε την πεζογέφυρα που ενώνει τη Συγγρού με το εργοτάξιο, με το βοριαδάκι να θωπεύει αναζωογονητικά τα πρόσωπά μας, έχουμε την αίσθηση ότι κάτι γίνεται, κάτι καλό και ελπιδοφόρο. Τα κτίρια έχουν πάρει σχήμα. Βλέπω μεγάλες ελιές φυτεμένες σε κανονικά διαστήματα και παρτέρια που διατρέχονται από σύστημα ποτίσματος με θυμάρια, λεβάντες και άλλα αρωματικά ανθεκτικά στην ξηρασία του Greek summer. Δυο-τρείς ποδηλάτες προσπερνούν το μικρό μας μπουλούκι.

Η εικονική ξενάγηση μέσα διαφανειών αφήνει το μυαλό μου να καλπάσει και έτσι με φαντασιώνομαι ως άλλη Υπατία να περιδιαβαίνω το δεντροφυτεμένο αίθριο της «Αγοράς» συζητώντας συναρπαστικά πράγματα με γνωστούς και αγνώστους. Πάνω απ’ όλα με κερδίζει η ευγενική και αεικίνητη ματιά του 77χρονου αρχιτέκτονα με το μουσικό όνομα και την ελαφρώς τραγουδιστή εκφορά των αγγλικών που παίζει με τους χρωματιστούς ραπιδογράφους ως άλλο παιδί και δημιουργεί θαυματάκια. Ο Renzo Piano που διατηρεί το αρχιτεκτονικό του γραφείο στο Παρίσι, από τότε που ανέλαβε το σχεδιασμό του Πομπιντού μαζί με τον Richard Rogers, είναι αυτός που σχεδίασε το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Με βλέμμα που σπιθίζει εξηγεί πως εμπνεύστηκε από το όνομα της περιοχής «Καλλιθέα» (που σημαίνει βεβαίως καλή θέα) να ανυψώσει το τοπίο με τεχνητή κλίση 5% ώστε ο επισκέπτης, ακόμα και ο πιο τεμπελάκος, διασχίζοντας την προμενάδα που τον φέρνει στο υψηλότερο σημείο του κέντρου, στο κτίριο της Λυρικής, να έχει ανέβει χωρίς να το πάρει είδηση 30 ολόκληρα μέτρα και από εκεί να απολαμβάνει το τριπλό πανόραμα θάλασσας, βουνού και πολεοδομικού ιστού της Αθήνας.

Ο Renzo αναγνωρίζει παντού την ομορφιά. Ως Ιταλός που αγαπάει τη μουσική και την όπερα μιλάει με τρυφερότητα για τη μελλοντική στέγη της Λυρικής. Ως σκεπτόμενος άνθρωπος περιγράφει τη μελλοντική Βιβλιοθήκη που είναι αλληλένδετη με τη γνώση, «την τέχνη του να κατανοείς πράγματα που είναι διαφορετικά από αυτά που ήδη γνωρίζεις. Η γνώση είναι η πιο εξαίσια μηχανή δημιουργίας ανεκτικότητας».

Επιθυμία και στόχος του δημιουργού είναι να αγαπηθούν τα κτίρια του πάρκου από τον κόσμο. Η φιλοσοφία του “We don’t celebrate power, we don’t celebrate money, we celebrate the fact that the building should breathe. Breathe the rhythm of the land”.

Το κέντρο επισκεπτών του εργοταξίου είναι λειτουργικό, ευπρεπές και στελεχώνεται από νέους ανθρώπους ένας από τους οποίους προθυμοποιήθηκε να αφήσει τη δουλειά που έκανε για να απαντήσει στις ερωτήσεις μου(!).

Ως επισκέπτης παίρνεις πολλά αναμνηστικά δωράκια. Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η χάρτινη κατασκευή – πυραμίδα με το λογότυπο του Ιδρύματος που παίζει με το γράμμα Δ για το Δέλτα του Φαλήρου όπου βρισκόμαστε. Μικρές λεπτομέρειες από έναν καινούριο κόσμο που επιθυμώ να είναι και που έχω πιστέψει ότι θα είναι καλύτερος από τον παλιό. Όταν έχω ακεφιές θα πηγαίνω να παρακολουθώ τους γερανούς να δουλεύουν. Είναι ιδιαίτερα «ανεβαστικό».

Υ.Γ. Αν θέλετε να επισκεφθείτε το Κέντρο Επισκεπτών ή/και το εργοτάξιο, που αξίζει τον κόπο, τηλεφωνήστε στο 210 8778396 και 210 8778398 ή στείλτε mail στο  visitorscenter@snfcc.org. Περισσότερα θα δείτε στην ιστοσελίδα του ιδρύματος  [ilink url=”http://www.snfcc.org”]http://www.snfcc.org[/ilink] .