Είμαι άνθρωπος της ακαταστασίας αλλά τελευταία διακατέχομαι από κρίσεις συγυρίσματος κατά τις οποίες κάνω εκκαθαρίσεις αντικειμένων και βάζω σε τάξη μικρά κομμάτια του οικιακού μου βασιλείου.

Έτος 2021. Τελώ υπό καθεστώς χριστουγεννιάτικης μελαγχολίας αλλά το πρόσεξαν οι τρεις μάγοι με τα δώρα και με επισκέφθηκαν φέρνοντάς μου στη μνήμη κάποιες… αρχαίες και πολύτιμες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις.

Τέτοιες μέρες λοιπόν, αρχή των σχολικών χριστουγεννιάτικων διακοπών, με πήγαινε ο μπαμπάς μου στο βιβλιοπωλείο-εκδοτικό οίκο της ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ, στην οδό Κοραή στο κέντρο της Αθήνας.

‘Να είστε γερή’ μου ευχήθηκε φεύγοντας η γυναικολόγος στο τελευταίο μου τσεκάπ.

Αυτά τα γοβάκια ήταν νυφικά λέω εγώ. Τα έστησαν σε χαμηλό μαντρότοιχο με λίγα μούσκλια.

Μου λείπεις Ατρόμητη. Τώρα που έφτασα στον τόπο διακοπών μας που τόσο αγαπούσες, ακόμη περισσότερο.

Έμεινε άθικτη η άμμος σου μέσα στη συσκευασία της στην αποθήκη. Ήρθε ο πορτοκαλής γάτος της φίλης και γειτόνισσας για να σε βρει. Μύριζε επίμονα το περβάζι του παραθύρου, κοίταζε μέσα από το τζάμι αλλά ματαίως. Δεν μπορούσε να σε βρει πουθενά. Ναι, αυτός ο γλυκός αρσενικός που του έκανες ζοριλίκια.

Όποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί, μμμ, έλεγε η γιαγιά μου, ύψωνε τα φρύδια και κουνούσε με νόημα το κεφάλι της, ούτε στο νυχάκι του/της δεν φτάνεις μας συγκρίνανε πολλές φορές στη ζωή μας με αδέρφια, ξαδέρφια, υιούς και κόρες οικογενειακών φίλων, και φυσικά αργά ή γρήγορα μάθαμε πως στη ζωή κάποιες φορές χρειάζεται να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να κρατήσεις κάτι πολύτιμο για σένα.

Ο γιος μου πέρασε τα 20ά του γενέθλια στο κρεβάτι με βαρβάτη λοιμώδη μονοπυρήνωση. Αναρρώνει αλλά ακόμα χρειάζεται προσοχή.