Εσύ, φιλάς;

Ήρθε ο Covid. Ήρθε η καραντίνα. Κάποιοι ξαναγυρίσαμε κανονικά στις δουλειές μας, άλλοι γίναμε όψιμοι remote workers, κάποιοι έχασαν τη δική τους δουλειά και δεν είναι πια σαν τους άλλους. Μετά για τους πιο τυχερούς ήρθαν και οι καλοκαιρινές διακοπές. Δειλά-δειλά αρχίσαμε να ξαναβλέπουμε φίλους. Από τότε στις πρώτες συναντήσεις μας… στιγμές αμηχανίας. Κάποιοι προτείνουν παιχνιδιάρικα τον αγκώνα τους για… αλληλοτρίψιμο. Χαμογελώ με αμηχανία και συναναινώ στο αγκωνοτρίψιμο παρόλο που το βρίσκο λιγάκι γελοίο (συγγνώμη φίλε και φίλη) Κάποιοι ρωτούν: Να σε αγκαλιάσω ή καλύτερα όχι; Σε επιθύμησα! Να σε φιλήσω; Εσύ, φιλάς; ΕΣΥ ΦΙΛΑΣ; Τι ερώτηση κι αυτή!

Ψηλαφώ διερευνητικά τους φίλους. Αν δεν ζαρώσουν ενστικτώδικα προς τα πίσω θα χαϊδέψω και πλατούλα! Για ολόκληρη αγκαλιά, αν νιώσω αυθόμητα την ανάγκη, θα ρωτήσω πρώτα! Αλλά δεν φιλάω πια βρε παιδιά (εκτός από έναν)! Το σάλιο πλέον είναι στη συνείδησή μου σύμβολο του μιαρού και εγκατάλειψη της ασφάλειας.  Από την άλλη αναρωτιέμαι με λαχτάρα πότε θα ξαναφιλήσω και θα φιληθώ! Σαν έφηβη αισθάνομαι (μόνο που με πονάει λίγο η μέση και το αριστερό γοφουδάκι).

Σκέφτομαι αυτό που λένε ότι οι εκδιδόμενες γυναίκες δεν φιλούν τους πελάτες στο στόμα για να μην εμπλακούν συναισθηματικά. Ούτε στο μάγουλο υποθέτω… Λες να εκπορνευθήκαμε συλλογικά; Και ποιος ο νταβατζής μας;

Μπαρμπούτσαλα, θα μου πεις. Μιλάς για φιλιά και δεν ξέρουμε αν θα μας βρει όρθιους το τέλος του χειμώνα! Τέλος πάντων, εγώ φιλιά λαχτάρησα, φιλιά σκεφτόμουν και την ίδια στιγμή αυτά τα φιλιά τα φοβόμουνα. Και ήθελα να το μοιραστώ. Σας στέλνω τα φιλιά μου. Διαδικτυακά, αποστειρωμένα.

Θα αρχίσω να φοράω κραγιόν.