Μέρα αδιάφορη, άχαρη και κουραστική. Με οδήγηση στη βροχή. Πρώτη, δευτέρα, stop. Ξεκίνα, ξανά πρώτη, stop. Και πολλοί εκνευρισμένοι οδηγοί. Κάποτε πρέπει να στρίψω αριστερά σε αναβοσβήνον πορτοκαλί φανάρι, αυτό με το βελάκι. Ουρά ατελείωτη. Υπόθεση 5 έως και 15 λεπτών. Το παίρνω απόφαση, ανασαίνω βαθιά, τραβάω χειρόφρενο και βάζω το στικάκι με τις αγαπημένες μουσικές στο… ραδιοκασετόφωνο (πώς να το πω δηλαδή, USBόφωνο;). Τουλάχιστον μέσα στα δύο τετραγωνικά που μου αναλογούν στο τετράτροχό μου έχω φτιάξει ατμόσφαιρα. Μπροστά μου θηριώδες τζιπ. Και ενώ νοερά σιχτιρίζω τον κάτοχό του για τη σπατάλη χώρου και ενέργειας το μάτι μου πέφτει στις πινακίδες του. “Principaute de Monaco”. Ένιωσα περισσότερη έκπληξη και απ’ ότι αν αντίκριζα την άμαξα της Σταχτοπούτας. Ώστε υπάρχει στ’ αλήθεια αυτή η χώρα-κουκλόσπιτο. Και εκεί όλες οι πινακίδες των αυτοκινήτων, οι αποδείξεις πληρωμής στα μαγαζιά, οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ, τα καρτ-βισίτ του λογιστή, του γιατρού και του υδραυλικού, αναγράφουν “Principaute de Monaco” ή “Principat di Monaco” μιας που στο πριγκιπάτο του Αλβέρτου εκτός από τη γαλλική ομιλείται ευρέως και η ιταλική.

Σκέφτηκα Καρολίνες και Στεφανί, χαμόγελα και σκάνδαλα, παλάτια και μουσελίνες, πριγκηπικούς γάμους όλο μεγαλοπρέπεια και νταβαντούρι, χαμηλή φορολογία και θαλαμηγούς, αμέτρητα γιοτ σε ένα λιμάνι με γαλάζια νερά (Κυανή ακτή γαρ), σε μια καστροπολιτεία σαν τη δική μας Μονεμβασιά ένα πράγμα, προς το μεγαλύτερο και το βορειο-ευρωπαϊκότερο. Ένα κρατίδιο όσο μια αθηναϊκή γειτονιά, πρίγκιπα για κυβερνήτη συν 6 υπουργούς, νόμισμα το ευρώ, με σιδηρόδρομο, ελικοδρόμιο και ουχί αεροδρόμιο. Μαντρωμένο από τρεις μεριές από τη Γαλλία και με θέα θάλασσα – τη δική μας Μεσόγειο. Μόνο που δεν είδα το πρόσωπο που οδηγούσε το 4×4 από την παραμυθοχώρα. Ήταν άνδρας ή γυναίκα; Μία ύπαρξη όλο μυστήριο και γοητεία ή ένας μεγαλοεπιχειρηματίας που ανακάλυψε τον φορολογικό του παράδεισο; Όλες οι πιθανότητες ανοιχτές και το φανάρι άνοιξε επίσης. Το αστικό μας παραμύθι ετελείωσε… για σήμερα.

Stronghold Crusader, Total War Rome, Mount and Blade Napoleonic Wars. Είστε εξοικειωμένοι με αυτά τα ονόματα; Στο σπίτι μας κοσμούν ένα ράφι της βιβλιοθήκης και δεν είναι δερματόδετοι τόμοι αλλά πλαστικά περιβλήματα που κλείνουν μέσα τους video games. Αυτά κάνουν παρέα στον γιο μου όταν ξεμπερδεύει από τα γυμνασιακά του μαθήματα και γυρίζει από τις αθλητικές του προπονήσεις. Τις καθημερινές. Ναι, τις καθημερινές. Γιατί τα σαββατοκύριακα προτιμάει να παίζει μπάλα με τους φίλους του. Μέσα από αυτά και άλλα παρεμφερή ιντερνετικά παιχνίδια στρατηγικής ο γιος μου και οι συνομήλικοί του βουτάνε επιφανειακά στα νερά της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Ο προβολέας πέφτει πάνω στους Ρωμαίους, το Μέγα Αλέξανδρο, τους Σπαρτιάτες, τα μεσαιωνικά βασίλεια με τους ιππότες, τον Κολόμβο, τον Ναπολέοντα και τη Γαλλική Επανάσταση. Μέσα από αυτά είδα για πρώτη φορά το παιδί μου να δείχνει ενδιαφέρον για πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν, να περπατάει τους χάρτες και να αποστηθίζει ονόματα σημερινών χωρών αλλά και ξεχασμένων βασιλείων της Ευρώπης. Σκόρπιες πληροφορίες που όμως αντιστοιχούν σε χειροπιαστά πράγματα που αποτυπώνουν εικόνες στον εγκέφαλο όπως πανοπλίες πολεμιστών διαφόρων περιόδων, σημαίες και λάβαρα με εθνικά χρώματα, πορείες πάνω σε χάρτες που αντιστοιχούν σε ιστορικές εκστρατείες. Στο τέλος μπορεί να μείνει στο μυαλό τους και το όνομα κάποιας ιστορικής φυσιογνωμίας.

Αυτή είναι η σχέση των παιδιών μας με την Ιστορία σήμερα, χαλαρή και light. Και από την άλλη είναι η σχέση τους με την Ιστορία στη σχολική αίθουσα, σχέση μίσους τις περισσότερες φορές. Τέλος σχολικής χρονιάς Α’ Γυμνασίου: «Παιδιά, σας δίνω 90 ερωτήσεις για την εξεταστέα ύλη. Καλή επιτυχία». Χρονολογίες μαχών και ονόματα στρατηγών, ντάνες από δαύτα. Απομνημονεύστε, απομνημονεύστε, απομνημονεύστε. Άντε και μερικές ερωτήσεις «κρίσης» για να διαχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τους έξυπνους και ψαγμένους μαθητές από την «πλέμπα». Γιατί, δίδαξε ποτέ κάποιος τους μαθητές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) πώς να ασκούν την κρίση τους;

Πέρσι τέτοια εποχή είχα παρακολουθήσει μία ομιλία της συγγραφέως παδικής λογοτεχνίας και μεταφράστριας Μαρίας Αγγελίδου στον πολυχώρο του Μεταίχμιου με τίτλο «Η Ιστορία δεν είναι μόνο μάθημα». Η συγγραφέας, που έχει γράψει με επιτυχία πολλά ιστορικά παραμύθια, έριξε άφθονο φως στα πώς και τα γιατί της διδασκαλίας της ιστορίας και χάρηκα πραγματικά όταν ξαναβρήκα αργότερα την ομιλία μαγνητοσκοπημένη στο διαδίκτυο για να τη μοιραστώ στη συνέχεια εδώ.

Είναι πια κοινός τόπος ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι κάποιος (η ομιλήτρια) έβαζε πρώτη φορά σε λόγια το γεγονός ότι στα πλαίσια της εθνικής Ιστορίας που διδάσκονται τα παιδιά μας στο σχολείο, οι εχθροί παρουσιάζονται πάντοτε ως δειλοί ενώ το ημέτερο έθνος (και δεν μιλώ μόνο για εμάς τους Έλληνες) παρουσιάζεται γενναίο και περιούσιο. Μα ο φόβος είναι το φυσικό συναίσθημα του ανθρώπου πριν από κάθε σύγκρουση. Και επιπλέον γιατί να υποτιμούμε τους εχθρούς μας χαρακτηρίζοντάς τους δειλούς; Μία νίκη επί εχθρών αξιόμαχων και ικανών δεν θα άξιζε περισσότερο; Η προσωπική μου αίσθηση τόσο για την Ιστορία όσο και για τη Γεωγραφία είναι ότι καλό θα ήταν να πηγαίνουμε από το όλο στο μέρος για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε απλώς ένα κομμάτι στο αχανές μωσαϊκό τόπων και πολιτισμών: δηλαδή πρώτα παγκόσμια ιστορία και γεωγραφία μετά ευρωπαϊκή και τέλος ελληνική.

Ειπώθηκαν πολλά άλλα αξιομνημόνευτα σε αυτήν την παρουσίαση, όμως δεν έχει νόημα να επεκταθώ αφού μπορείτε να τα ακούσετε στο βίντεο. Ακολούθησε μια γόνιμη συζήτηση με εκπαιδευτικούς και γονείς να συμμετέχουν με ζέση. Μία νεαρή δασκάλα μίλησε με ενθουσιασμό για τις νέες μεθόδους που διδάχτηκε στο πανεπιστήμιο και που εφαρμόζει τώρα πια στο σχολείο. Θεώρησα καλό οιωνό ότι τη λέγανε Ηώ, όπως τη ροδοδάχτυλη αυγούλα του Ομήρου. Ξημερώνει άραγε μια νέα μέρα στη διδασκαλία της Ιστορίας; Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή και μας απασχολεί πλέον το πώς θα διδάξουμε στα παιδιά μας ιστορία και το σημαντικότερο, για ποιο σκοπό.

Ήμουν το γατάκι της. Εκείνη είχε μαύρα, μακριά μαλλιά που πέφτανε ίσια στους ώμους της και κόκκινα περιποιημένα νύχια, στρογγυλεμένα στις άκρες, να μην πληγώνουν. Οι γυναίκες της δικής μου οικογένειας τα βάφανε μόνο ροζ. Μύριζε μαμά και γυναίκα. Τα μάτια της χαμογελούσαν, ένιωθες πάντα πως σε χωρούσαν, είχαν συμπόνια και τρυφερότητα. Είχα ανάγκη να νιώσω ασφαλής και αποδεκτή. Εκείνη ήξερε να φροντίζει γατάκια: από εκείνα τα άβγαλτα και ντροπαλά, με μονίμως ανασηκωμένη τρίχα, που δεν γνωρίζουν πώς να ζητήσουν από τους ομοίους τους να παίξουν ούτε πώς να μοιραστούν στην αυλή τις εμπειρίες από το μικρόκοσμό τους, το κουλούρι τους ή ακόμα και αυτά τα χαρίσματά τους.

Σκούπιζε τον εμετό μου το πρωί στο σχολικό. Βλέπεις ανακατευόμουν. Σύντομα έμαθαν να μη μου δίνουν γάλα για πρωινό. Δεν το σήκωνε ο οργανισμός μου. Περίεργο για μικρό γατάκι. Έμαθα να γράφω στρογγυλότερα και λιγότερο τρεμάμενα γράμματα στο τετράδιό μου για να την ευχαριστήσω. Ξεχώρισα την πρώτη καλή μου φίλη που είχε και αυτή μακριά μαλλιά σαν της κυρίας, πονηρό βλέμμα και πολλά αδέλφια. Συνέχισα να είμαι το γατάκι της, αλά ένα γατάκι πιο κοινωνικό, πιο αλέγρο.

Η κοινότητα, διάβασα, η κάθε κοινότητα, χρειάζεται άτομα ευγενικά και γενναία. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Σαν μικρό γατάκι ήμουν ευγενική. Δεν ήμουν όμως γενναία. Η δασκάλα με τα μακριά μαλλιά με βοήθησε να γίνω λίγο πιο γενναία.

Είχε αγάπη που περίσσευε για όλα τα παιδιά της, όλους τους μαθητές της. Όμως εγώ ήμουν το γατάκι της. Έτσι μου είχε πει, ψιθυριστά, μία μέρα. Τώρα πια είμαι βέβαιη πως κάθε χρόνο υιοθετούσε κάποιο δειλό, παραπονιάρικο γατί και το φρόντιζε μέχρι να πάρει επάνω του. Ήμουν τυχερή γιατί την είχα δασκάλα δυο ολόκληρα χρόνια. Μετά, οικογενειακοί λόγοι την έστειλαν σε κάποιο νησί και έτσι έφυγε από την Αθήνα. Σφίχτηκε η καρδιά μου τον πρώτο καιρό όμως τώρα πια είχα περισσότερες από μία φίλες κι έτσι δεν μου περίσσευε χρόνος να λυπάμαι τακτικά. Της έγραψα βέβαια κάρτα. Μου απάντησε με τα όμορφα καλλιγραφικά της γράμματα, αυτά που είχαν χαράξει στο παρελθόν αφειδώλευτα μπράβο και άριστα. Αργότερα έχασα τα ίχνη της μυστηριωδώς. Περίεργο, κανείς από τους κοινούς γνωστούς μας δεν ξέρει τι απέγινε. Το σίγουρο είναι πως ήξερε να φροντίζει μικρά γατάκια. Από αυτά που δεν είναι ούτε πολύ ζωηρά ούτε πολύ γενναία για να γοητεύουν το κοινό τους με χαριτωμένα καμώματα. Ως παιδί φοβόμουν ο,τιδήποτε είχε τέσσερα πόδια και ουρά. Αργότερα μου προέκυψε μία ανεξήγητη λατρεία για τις γάτες. Λες…; Τη θυμάμαι όποτε βάφω τα νύχια μου κόκκινα.

Υ.Γ. Ευχαριστώ την newagemama που με την ανάρτησή της τσίγκλισε τη μνήμη μου.

Σήμερα είμαι σε διάθεση ρομαντική αλλά και δυναμική μαζί. Ο Σεπτέμβρης είναι πάντα η εποχή για νέα ξεκινήματα. Είναι η εποχή που αναλαμβάνεις καινούρια εργασιακά πρότζεκτ. Που γράφεις τα παιδιά στο σχολείο. Που υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα χάσεις 5 κιλά, θα ξαραχνιάσεις την αποθήκη, θα πλένεις το αυτοκίνητο κάθε δεύτερη Κυριακή. Και που αν είσαι ελεύθερος/η και αδέσμευτος/η (από αυτούς δηλαδή που γουστάρουν να δεσμευτούν και να αφοσιωθούν) παίρνεις βαθιά εισπνοή και αρχίζεις να φαντασιώνεσαι εκ νέου αυτόν/αυτήν που θα πιαστεί από το βλέμμα σου και θα καθυστερήσει εκεί, που θα συνταράξει το μυαλό και το κορμί σου, που θα επιθυμήσει να συμπορευτεί μαζί σου. Ο έρωτας παραμένει πάντα το ζητούμενο. Πριν λοιπόν ξαναβγείτε στο κυνήγι ή την αναζήτηση (όπως το βιώνει ο καθείς) και σας χτυπήσουν αλύπητα τα βέλη, δείτε τις προτροπές του πάντα χαμηλών τόνων [ilink url=”http://zenhabits.net/love/”]Leo Barbuta[/ilink] που γράφει με τον δικό του απέριττο τρόπο αυτά που θα ήθελα κι εγώ να μου πω:

Το στάδιο της ζωής μας στο οποίο «αναζητούμε τον έρωτα» είναι σίγουρα μια δοκιμασία και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι κανένας εξπέρ στο θέμα των ραντεβού. Στάθηκα τυχερός με την Εύα επειδή τη βρήκα μάλλον εύκολα και κατάφερα με κάποιον τρόπο να την πείσω ότι άξιζε τον κόπο να βγει μαζί μου. Πρέπει να έχει να κάνει με την εκτυφλωτική ομορφιά μου.

Δεν έχω και πολλές συμβουλές να δώσω στο θέμα των ραντεβού, ωστόσο υπάρχει κάτι που έμαθα εκ πείρας: πρώτα πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου.

Το πράγμα έχει ως εξής: βγάζεις τον εαυτό σου στο «σεργιάνι» εκεί έξω αλλά δεν ξέρεις αν θα βρεις κάποιον σύντομα ή ποιος θα είναι αυτός που θα βρεις. Είναι άγνωστο, είναι έξω από τον έλεγχό σου και είναι αβέβαιο. Αυτά είναι δύσκολα πράγματα, και αν έχεις στο μυαλό σου το ιδανικό κάποιου ωραίου πρίγκιπα ή κάποιας πριγκίπισσας που θα σε ξετρελάνει και που θα έρθει να πέσει στην αγκαλιά σου, όχι μόνο θα απογοητευτείς οικτρά μα θα είσαι και απροετοίμαστος όταν κάποιος πραγματικά καλός/ καλή εμφανιστεί.

Οπότε έσω έτοιμος.

Τι σημαίνει αυτό; Να σου πω τι προτείνω:

• Κάνε εξάσκηση στην αβεβαιότητα. Δεν υπάρχει εγγύηση για τίποτα και ειλικρινά δεν θα είχε καθόλου γούστο αν υπήρχαν εγγυήσεις. Είναι άγνωστο αν θα βρεις κάποιον να βγεις ραντεβού μαζί του και είναι επίσης άγνωστο αν το άτομο με το οποίο ξεκίνησες να βγαίνεις είναι το κατάλληλο για σένα. Οπότε προετοιμάσου με το να γίνεις καλός στην αβεβαιότητα, κάνοντας εξάσκηση στην αβεβαιότητα. Κάνε πράγματα με αβέβαιη έκβαση, όπως το να ξεκινήσεις μια επιχείρηση, να ταξιδέψεις φτηνά χωρίς προκαθορισμένα σχέδια ή να βάλεις στόχο το να μιλάς σε αγνώστους κάθε μέρα. Θα βελτιωθείς πολύ με τη συνεχή πρακτική.
• Άφησε κατά μέρος τις ιδέες περί ιδανικού συντρόφου. Πιθανότατα έχεις μια εικόνα του ιδανικού συντρόφου που ψάχνεις – γνωρίζω ανθρώπους που έχουν φτιάξει έναν κατάλογο με όλα τα ιδεώδη χαρακτηριστικά ενός άντρα ή τη λίστα της «ιδανικής γυναίκας» που γράφει όλες τις λεπτομέρειες της εμφάνισής της και τα πράγματα στα οποία θα είναι καλή. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, βοήθειά σου. Απλώς δυσκολεύεις τον εαυτό σου αν χρειάζεσαι να βρεις το τέλειο ταίρι που όχι μόνο θα ανταποκρίνεται σε όλα αυτά τα ιδανικά αλλά επιπλέον θα του αρέσεις και θα έχετε σωστή χημεία. Αντ’ αυτού, άφησε κατά μέρος τις ιδέες περί ιδανικού συντρόφου και γίνε ανοιχτός σε ό,τι παρουσιαστεί. Επένδυσε στην περιέργεια αντί για τη βεβαιότητα.
• Αυτονομήσου συναισθηματικά. Αντί να ελπίζεις ότι κάποιος άλλος θα εμφανιστεί και θα ικανοποιήσει όλες τις συναισθηματικές σου ανάγκες, μάθε να φροντίζεις εσύ τον εαυτό σου. Δεν σου χρειάζεται τίποτα περισσότερο από αυτό που ήδη έχεις, εκεί που βρίσκεσαι τώρα.
• Κάνε ενδιαφέροντα πράγματα. Εξερεύνησε τον κόσμο. Ξεκίνησε κάτι συναρπαστικό. Δοκίμασε περιπέτειες. Μάθε νέες δεξιότητες και γλώσσες. Φτιάξε πράγματα. Γράψε πράγματα. Κάνε πράγματα που είναι διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Προκάλεσε τον εαυτό σου. Τρόμαξε τον εαυτό σου. Όχι μόνον θα γίνεις πιο ενδιαφέρων άνθρωπος, αλλά και θα διασκεδάσεις, θα γίνεις καλύτερος στην αυτάρκεια και στην αβεβαιότητα και θα έχεις μερικές ωραίες ιστορίες να διηγηθείς στο μελλοντικό σου ταίρι.
• Φρόντισε την υγεία σου και τα οικονομικά σου. Ποιος θέλει να βγαίνει με ένα αποτυχημένο; Ούτε εσύ ούτε και το μελλοντικό σου ταίρι. Οπότε άρχισε να ασκείσαι για να είσαι σε φόρμα. Άρχισε να αποταμιεύεις και να επενδύεις τα χρήματά σου και να ξεπληρώνεις τα χρέη σου. Γίνε ακαταμάχητος.

Και καλή χρονιά σχολιαρούδια!

Αγαπώ την Τήνο. Είναι το νησί μου. Αγαπώ το ξερό τοπίο με τις αναβαθμίδες, τις αγελάδες και τους γαϊδάρους, τα σπίτια με τα βόλτα και τις πόρτες που ανοίγουν και μισές, μόνο το πάνω μέρος, τα δυτικότροπα καμπαναριά και τα οικόσημα που ξεφυτρώνουν μεριές-μεριές για να θυμίζουν ότι από εδώ πέρασαν οι Φράγκοι. Εδώ γεννήθηκε και έζησε σαν παιδί η γιαγιά μου.

Αγάπησα Τα κατορθώματα της Ρόζας Δελλατόλα, υπόθεση Laurus, το βιβλίο για παιδιά και εφήβους που έγραψε η Λώρη Κέζα. Η Ρόζα είναι ένα κορίτσι δεκατριών χρονών που ζει στα Λουτρά της σύγχρονης Τήνου μαζί με τους γονείς και τον αδελφό της. Κατά βάση είναι Αθηναίοι που μετακόμισαν στο σπίτι των παππούδων στο πνεύμα της εποχής «επιστροφή στην απλότητα». Ο πατέρας της ανοίγει στο χωριό ένα γραφείο τελετών. Μέσα από τη ροή των γεγονότων η Ρόζα βρίσκεται να φοιτά μοναδική μαθήτρια στη Σχολή Ουρσουλινών που βρίσκεται στο χωριό και φιλοξενεί πλέον μόνον τρεις μοναχές. Η Ρόζα θα έρθει αντιμέτωπη με μεγάλα και παράνομα συμφέροντα.

Απόλαυσα την εναλλακτική παρουσίαση που έγινε στο φυσικό χώρο της δράσης του βιβλίου, τη Σχολή Ουρσουλινών στα Λουτρά της Τήνου. Τη Σχολή την ήξερα, την είχα επισκεφθεί ως μουσειακό χώρο μαζί με φίλους και φιλοξενούμενους στο παρελθόν. Είναι ένα σχολείο-οικοτροφείο που ιδρύθηκε από τις Ουρσουλίνες καλόγριες το 1862, με θέατρο και ατελιέ ζωγραφικής, με κοιτώνες και τραπεζαρία, με τσαγκαράδικο και ιατρείο και βέβαια με αίθουσες διδασκαλίας, και όλα τα αντικείμενα του παλιού καιρού στη θέση τους, κοντολογής ένας χώρος για ρομαντικούς περιηγητές και ιδανικούς φαντασιόπληκτους. Η παρουσίαση έγινε στη «γκαλερί», την ισόγεια ψηλοτάβανη αίθουσα, με τζαμαρίες και πλακάκια με γεωμετρικά σχέδια στο δάπεδο, όπου έκαναν το διάλειμμά τους οι μαθήτριες δημοτικού και γυμνασίου τους χειμερινούς μήνες. Είμαστε καμιά διακοσαριά άτομα, ίσως και παραπάνω, αναπάντεχα υψηλό νούμερο για μια ομιλία ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα. Επιστρατεύθηκαν βεντάλιες και κάθε λογής αυτοσχέδια ριπίδια. Η συγγραφέας μίλησε ελάχιστα η ίδια για το βιβλίο της, ίσως ένιωσε ότι τα είχε πει όλα η Ρόζα που είναι σπιρτόζα και ανοίγει όλες τις πόρτες του νησιού με το λαμάκι της και με το λεπτό και ανθρώπινο χιούμορ της.

Την παράσταση έκλεψε ο πατέρας Μάρκος Φώσκολος, με στέρεες γνώσεις στην ιστορία και τη λαογραφία του νησιού. Ο πατέρας Μάρκος, σπιρτόζος και αυτός όπως η Ρόζα, καθολικός ιερέας με λαϊκά ενδύματα, μας μίλησε πολύ παραστατικά για την ίδρυση του τάγματος των Ουρσουλινών, για το ξεκίνημα της Σχολής τους στην Τήνο, για το πώς μετέφεραν στο νησί τα υλικά για το χτίσιμο του σχολείου γαλλικά πολεμικά πλοία, για τον ρόλο του σχολείου στην εκπαιδευτική πρωτοπορία και την κοινωνική ζωή του τόπου, για τις Αγγελίνες, τις Ουρσουλίνες μοναχές που επέλεξαν να ζουν εκτός μονής στα σπίτια τους στα γύρω χωριά. Guest star στην ομιλία του οι τηνιακές αγελάδες οι οποίες ήταν λέει μικρόσωμες, λιτοδίαιτες, ανθεκτικές στις αρρώστιες και στις κακουχίες, όργωναν αδιαμαρτύρητα το χωράφι, πρόσφεραν το γάλα τους και το κρέας τους που ήταν ξακουστό για δεκαετίες στην κρεαταγορά των Αθηνών ως τηνιακό μοσχάρι . Η μονή των Ουρσουλινών όφειλε την αυτάρκειά της στο ότι είχε δικές της αγελάδες και δικούς της φούρνους για να ψήνει ψωμί. Εξάλλου ο κτηνίατρος Τζώρτζης Μαρκουΐζος που εξετάζει τα ζώα της μονής παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής του βιβλίου!

Στο τέλος της εκδήλωσης ο λόγος δόθηκε σε παλαιές μαθήτριες-απόφοιτες της Σχολής, κορίτσια «καλών» οικογενειών από όλη την Ελλάδα που καμάρωναν και τότε και τώρα για το απολυτήριο των Ουρσουλινών, ήταν λέει η προίκα τους . Καλοστεκούμενες ηλικιωμένες όπως η κυρία Ορσαλία που ήταν μαθήτρια το 1946 σηκώθηκαν όρθιες και με βλέμμα που σπίθιζε μας διακτίνισαν για λίγο στις ημέρες τους στη Σχολή που είχαν πολλή μουσική και ζωγραφική και στις νύχτες τους εκεί που είχαν μαξιλαριές στους κοιτώνες μέχρι να φανεί στην πόρτα η υπεύθυνη καλόγρια με το γαλάζιο βέλο.

Το σπουδαίο νέο που έμαθα είναι ότι ένα κομμάτι της Σχολής επαναλειτουργεί φιλοξενώντας το δημόσιο δημοτικό σχολείο του δήμου Τήνου. Γι’ αυτό και το καινουργές ειδικό δάπεδο στο προαύλιο, για να πέφτουν στα μαλακά τα παιδιά.

Με αυτά και μ΄εκείνα νύχτωσε στα Λουτρά. Λώρη σ’ ευχαριστώ για την πρωτότυπη ιστορία και την ωραία βραδιά. Τήνιοι και Αθηναίοι περιμένουμε να μάθουμε και άλλα κατορθώματα της Ρόζας Δελλατόλα.

Υ.Γ. Όσοι θέλετε να πάρετε μια γεύση του βιβλίου μπορείτε να διαβάσετε ένα μικρό διήγημα με πρωταγωνίστρια τη Ρόζα [ilink url=”http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=35057″]εδώ[/ilink].

Τα κυριακάτικα μεσημέρια του αθηναϊκού καλοκαιριού ξυπνάει κάποτε μέσα μου το ανήσυχο παιδί που δεν ήθελε άλλοτε να κοιμηθεί. Τότε ανακατώνω ντουλάπια, σκαλίζω συρτάρια και κάθε φορά ξετρυπώνω και κάποιον «λαγό». Αυτήν τη φορά βρήκα ένα κομψό κουτί από τη λαμπάδα που είχε χαρίσει στον γιο μου η νονά του πριν από δυο-τρία χρόνια και το είχα βρει υπερβολικά όμορφο για να το πετάξω. Το άνοιξα, το έκλεισα, το στριφογύρισα στα χέρια μου εξετάζοντας  πιθανές χρήσεις. Χμ, μακρύ και στενό: βελόνες πλεξίματος; Δεν έχω. Μακαρόνια; Δεν κλείνει καλά, χώρια που δεν χωράει ούτε μισό πακέτο. Μολύβια και στυλό; Ίσως, αλλά έχουμε αρκετές μολυβοθήκες ήδη. Και τότε έλαμψε η ιδέα: η ασημιά μπάρα του αλουμινόχαρτου! Το τσεκάρισα αμέσως και βρήκα ότι το παίρνει μια χαρά. Από εμφάνιση σκίζει μόνο που δεν κόβεται τόσο εύκολα όσο στη συσκευασία του. Δύο λύσεις υπάρχουν γι’ αυτό: χρησιμοποιούμε ψαλίδι/μαχαίρι  ή κόβουμε το πριονωτό κομμάτι από τη συσκευασία του εμπορίου και το κολλάμε στο κουτί της λαμπάδας. Τώρα που είστε στα εξοχικά, όλο και κάποιο κουτί λαμπάδας θα έχει ξεμείνει από προηγούμενη Ανάσταση. Think out of the box!

Μέρες σαν κι αυτές, με τον Ιούλιο να κοντεύει να μεσιάσει, ίσως επιθμήσετε να δροσιστείτε πιο “εναλλακτικά” παίρνοντας τα βουνά. Αυτό το γραπτό μου είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά εδώ [ilink url=”http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11089″]http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11089[/ilink] .