Ο (αγαπημένος σε μένα) συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης είχε λέει μάθει μια αφρικανική γλώσσα η οποία αγνοούσε ολοσχερώς το δήμα “έχω”.

Κάθε μέρα,

Εδώ και καιρό ζω και εργάζομαι σιωπηρά, κρατάω το στόμα μου επίμονα σφαλιστό, όπως όταν κολυμπάμε και θέλουμε να μας φτάσει η ανάσα!

Εδώ και 24 ημέρες, (από τις 23 Μαρτίου και με τη βούλα του κράτους) είμαι σε αυτο-απομόνωση λόγω των περιοριστικών μέτρων κατά του κορωνοϊού, όπως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας. Η τελευταία μου έξοδος που δεν ήταν σουπερμάρκετ, επίσκεψη κάτω από το μπαλκόνι της μαμάς μου σαν άλλος Ρωμαίος ή περπάτημα γύρω-γύρω όλοι 500 μέτρα γύρω από το σπίτι μου ήταν την Παρασκευή 13 Μαρτίου σε ένα φαναρτζίδικο, για το κλείσιμο ενός δευτεριάτικου ραντεβού που δεν έγινε ποτέ!

Ξαφνικά στις 25 Μαρτίου, ανήμερα των γενεθλίων μου με έπιασε κωλοπιλάλα να κάνω φασαρία, να ακουστώ, ήθελα να μου δώσουν σημασία. Έτσι έφτιαξα μια (μικρή) σοκολατένια τούρτα από συνταγή που φύλαγα χρόνια στο συρτάρι μου και ποτέ δεν έφτιαχνα (τη συνταγή θα τη βρεις στον λογαριασμό μου της Cookpad εδώ). Πού ξέρεις, σκέφτηκα, μπορεί αυτό να είναι και το τελευταίο σου γενέθλιο, ε μην περάσει έτσι, στο ντούκου! Έτσι έφτιαξα ένα μικρό, άτεχνο εορταστικό βίντεο-μαθαίνω όμως σιγά-σιγά (άμα θες, δέστο εδώ) που ευελπιστώ να δείχνω στα εγγόνια μου ή στα εγγόνια των φίλων μου μετά από πολλά-πολλά χρόνια!

Έκτοτε κάνω τα συνηθισμένα. Τα πρωινά δουλεύω από το σπίτι (από εκεί που δούλευα και πριν δηλαδή) και μαγειρεύω, απλώνω κανένα πλυντήριο αν δεν βρέχει. Τα απογεύματα χρησιμοποιώ το zoom για να κάνω γιόγκα, να μιλήσω στον κτηνίατρο, να παρακολουθήσω σεμινάρια για ό,τι μου κατέβει. Διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες ή θεατρικές παραστάσεις και ενδιαμέσως καταβροχθίζω με αδηφαγία τα νέα για τον κορωνοϊό.

Παρακολούθησα διαδικτυακά μια θεατρική παράσταση που είχα μεγάλο καημό να τη δω και πραγματικά μου άρεσε πολύ. Μιλάω για “Το Ευχαριστημένο” στο Θέατρο Πορεία, μια παράσταση που πάλλεται από ζωή και αλήθεια, γραμμένη από τη Μαρίνα Καραγάτση. Η παράσταση ανέβηκε διαδικτυακά μόνο για 24 ώρες όμως υπάρχει πάντα το βιβλίο που πολύ θέλω να διαβάσω στη συνέχεια.

Ξαναέπιασα να διαβάζω “Στον κήπο του Επίκουρου” του Irvin Yalom που το είχα πιάσει δυο χρόνια πριν, όταν πέθανε ο πατέρας μου αλλά τότε κάτι κλώτσαγε μέσα μου και δεν μπορούσα να το συνεχίσω. Τώρα με έχει ρουφήξει μέσα του. Και ναι, μιλάει για το θάνατο και τον φωτίζει με πολύ χρήσιμο τρόπο. Γενικά διαβάζω περισσότερο από ότι πριν την “καραντίνα”.

Μου λείπει η αίσθηση του να βρεθώ μέσα στη φύση, στη θάλασσα ή το βουνό. Ίσως γι’ αυτό βρήκα ανακούφιση εδώ.

Σήμερα και χτες είχε βροχή και ποτίστηκαν τα ανοιξιάτικα λουλούδια. Περιμένω με προσμονή τον ήλιο που ευαγγελιστήκανε οι μετεωρολόγοι για την Τρίτη. Όπως κατάλαβες άρχισα να κρατάω ημερολόγιο! Καλή εβδομάδα!

Διάβασα μια αλλόκοτη και όμορφη ιστορία, μία από αυτές που αποδίδει πολύ ποιητικά και μαγικά η πένα της Νέβι Κανίνια. Επειδή μου ζέστανε το μυαλό και την καρδιά μου θέλησα να την κρατήσω μέσα στην προσωπική μου πινακοθήκη ιστοριών αλλά και να τη μοιραστώ συγχρόνως μαζί σου μέσα σε λίγες αράδες.

Σε περίληψη λοιπόν, ένας αρσενικός πελαργός, ο Κλίπιταν, διασχίζει από αέρος 14.000 χιλιόμετρα κάθε χρόνο για 16 συναπτά προκειμένου να συναντήσει το τραυματισμένο ταίρι του, τη θηλυκιά πελαργό Μαλένα που δεν πετάει (εδώ και 16 χρόνια) εξαιτίας ενός πυροβολισμού κυνηγού. Ο Κλίπιταν ζει στη Νότια Αφρική και η Μαλένα στην Κροατία. Συναντιούνται κάθε χρόνο στην Κροατία λοιπόν, ζουν μαζί από την άνοιξη μέχρι και τον Αύγουστο, ζευγαρώνουν, και μετά ο Κλίπιταν παίρνει μαζί του τα μικρά πελαργάκια που προκύπτουν από αυτό το ερωτικό ζευγάρωμα και μεταναστεύουν παρέα στην Αφρική. Και ξαναγυρίζει στην Κροατία και τη Μαλένα την επόμενη χρονιά. Εδώ και 16 χρόνια!

Είναι μια ιστορία τρυφερότητας και ελπίδας. Εύχεσαι να σε αγαπήσει κάποιος τόσο πολύ; Ναι, είναι όμορφο να σε αγαπούν και να σου το δείχνουν με τέτοια αφοσίωση. Όμως για φαντάσου να έχεις την τύχη και το θάρρος να αγαπήσεις εσύ ο ίδιος/η ίδια κάποιο άλλο πλάσμα τόσο βαθιά, τρυφερά και επίμονα! Τότε αλλάζει και ομορφαίνει η ζωή ακόμα περισσότερο!

Εσείς διαβάζετε τα πριγκιπικά νέα; Εγώ κατά καιρούς ναι, για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι μου αρέσει η ελαφράδα τους και ο άλλος ότι βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον να προσπαθώ να ερμηνεύω τη συμπεριφορά ανθρώπων που έχουν εκπαιδευτεί να δαμάζουν μέχρι να συνθλίψουν την αληθινή γλώσσα του σώματός τους.

Το τελευταίο νέο αφορά τον αρραβώνα του Βρεττανού πρίγκηπα Χάρι. Η μνηστή του πρίγκιπα Χάρι λοιπόν είναι η Μέγκαν Μαρκλ μία νέα γυναίκα διαζευγμένη (Oh, mon Dieu), μιγάδα Αμερικανή (ξανά Oh, mon Dieu) που είχε σταδιοδρομήσει μέχρι σήμερα ως ηθοποιός (να αναφωνήσω τρίτη φορά;).

Και έχει ενδιαφέρον για μένα το ότι μεγάλωσε σε μία τυπική οικογένεια της μεσαίας τάξης, ξέρετε από αυτές που ενίοτε έχουν άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, μπορεί να ξεχάσουν να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος και μυρίζουν τα πόδια τους όταν κάθονται όλοι αντάμα στο living room για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους σειρά στην τηλεόραση.

Αυτή η Μέγκαν λοιπόν (που δεν γνωρίζω το αληθινό ποιόν της) αλλά χαμογελάει, μορφάζει σαν άνθρωπος και όχι σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι και χουφτώνει δημοσίως (πλην διακριτικά) το μερί του γαλαζοαίματου μνηστήρα της, όταν ήταν στο γυμνάσιο, χρειάστηκε μια φορά να συμπληρώσει μια φόρμα όπου υπήρχε μια ερώτηση για τα φυλετικά της στοιχεία. Στο έντυπο υπήρχαν τρία ‘κουτάκια’ που έγραφαν αντίστοιχα, μαύρος, λευκός και ισπανόφωνος (ωραία πράγματα, ε;). Η δασκάλα της αφού το σκέφτηκε αρκετή ώρα της υπέδειξε το κουτάκι ‘λευκός’ αλλά και πάλι δεν φαινόταν σίγουρη. Η Μέγκαν πήρε το χαρτί στο σπίτι και ρώτησε τον μπαμπά της ποιο κουτάκι να τικάρει και πήρε τη μοναδική απάντηση “Φτιάξε το δικό σου κουτάκι”.

Το ‘κουτάκι’ έχει να κάνει με το πόσο ασκούμε το δικαίωμά μας να κάνουμε επιλογές, να είμαστε διαφορετικοί από αυτό που περιμένουν οι κάθε λογής ‘άλλοι’ και να “εξασκούμε τους μυς της αποφασιστικότητάς μας” – όπως λέει η blogger φίλη https://www.aspaonline.gr/. Εσείς πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφτήκατε / τολμήσατε να φτιάξετε το δικό σας κουτάκι;